Hayatımın Yalanı

Acı Gerçekler

Gerçekler acıdır, gerçekler acıtır..

Annemle konuşuyorum. Evet ne olursa olsun o benim annemdi. Dogurmakla anne olunmuyor. Benim 17 yıl boyunca kahrımı o çekti. Hastanede yattım başımda o vardı. ANNEM...
Hep yanımdaydı benim. Bazen ona çok kızdığım olurdu ama sonuçta o benim annemdi. Bu dünyadaki en değerli varlık oydu benim için.
Korktuğum da ona sarılırdım ben. İlk okula giderken o vardı yanımda. Düştüğüm de ne kadar kızarsa kızsın o kaldırır dı beni yerden. Hep sevmediğim yemekleri yapardı sırf alışayım diye. Sonra yemediğimi görüp dayanamaz bana birşeyler hazırlardi. Hep korumaya çalıştı beni. Ne Zaman ona ihtiyacım olsa hep yanımda olurdu. Sarılırdım ona. Tek beden haline gelip. Sonra saçlarımı tarar dı. Biliyor du zaafımi. Hemen uyurdum bende. Gece karanlıkta uyuyamazdım. Işığı hep açık bırakırdı. Hangi rengi sevdiğimi çok iyi bilirdi. Ya da en sevdiğim oyuncağı. Herşeyimi çok iyi bilirdi. Beni benden daha iyi tanırdı..

Şimdi söyleyin bana. Beni dünyaya getirip terk eden kadın mı benim annem yoksa herşeyim ile beni büyüten mi??

Susuyordum. Öylece annemin ağzından çıkan kelimeleri bekliyordum. Yalan demesini doğru değil demesini.. Gerçek annem benim demesini. Ama hiçbir şey demiyordu. Ağlıyordu sessizce. Ölüm sessizliği vardı. Birinin bunu bozması lazımdı. Susarak hiçbir şey hal olmazdı.
"Anne? Konuşsana bişey de. Yalan De. Hadi be annem. "

" kizim. Meleğim.. Senden nasıl ayrılırım ben? "
Dedi saçımı okşayarak.
Ayrılmak mı? Onu bırakıp başla aileye gideceğimi nasıl düşünür?
" olur mu öyle şey annem. Ben seni bırakıp nasıl giderim? "
" alacaklar seni benden. İllaki alacaklar. Mahkeme kararıyla hemde. Hem onlar seni almasa bile sen gitmek isteyeceksin. "

" anne. Ne diyorsun sen anne. Ben nasıl bırakıp gideyim seni sen nasıl düşünürsün bunları. Yoksa.. Yoksa bıktın mi benden anne? Ağır mı geliyorum artık sana?
Biliyorum ağır konuşmuştum ama ne yapayım? Çok üstüme geldi. Hak etmese de konuştum. Elimde olmadan..

Annem herşeyi baştan anlatmaya basladi.
Ben nasıl dinleyecektim bilmiyorum ama pür dikkat kesilip onu bekledim..

" o zamanlar izmirde idik. Ağustos ayı idi. Hava çok sıcaktı. Biz ablan ile beraber parkta dolaşırken seni gördüm. Ağlıyordun. Çok ağlıyor dun. Annen seni susturmaya çalışıyordu perişan haldeydin. Annen de öyle. Yanınıza geldim. Ağlayan sadece sen değildin. Annen de ağlıyordu. Ne olduğunu sorduğumda utanarak 'aç' dedi. Daha 2 aylık bir bebek din. Saçların çok güzeldi. Hele gözlerin. Ağlamaktan yem yeşil olmuştu. Sizi alip eve götürdüm. Çok zengin bir aile değildik ama kötü de sayılmaz dik.
Karnını doyurdum. Sonra da annenin ki ni. Çok utanıyor du. Esin yokmu diye sorduğumda işsiz dedi. Kalacak yerimiz bile yok demişti. Sonra da seni bana vermek istediğini söyledi. Başta istemedim. Ablan 7 yaşındaydı ve çok Yaramaz di. Onunla bile başa çıkamıyor dum. Bi de senle... Neyse sonra çok ağladı bi gün gelip geri alacağını söyledi. Seni asla bırakmayacağım demişti. Belli ki çok çaresizdi. Adının melek olduğunu söyledi. Bi gün çalışıp kalacak yer ayarladiktan sonra gelip alacağım demişti. O zamana kadar kızıma annelik et demişti. Annelik..
Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Ama sana kanım ısındı be yavrum. Çok masum dün. Kabul ettim bende. "
Şok olmuştum. Konuşamıyor dum. Sadece annemi dinliyordum. Bir yandan da ağlıyor dum
" Devam et" diye bildim kısık sesle. Bi o kadar da ağlamaklı çıkmıştı sesim.

" daha sonra seni de aldık ailemize. Başta huzursuz dun ama sonra dan adına yakışır gibi oldun. 'melek gibi'. Uykuya çok düşkun dün. Ne zaman uykun gelse bi köşe de kırılır uyurdun. Sadece acıkınca ağlardın. Onun dışında herşeyin ile melek gibi bir kız din sen. Sonra büyüdün. Ve Konya ya taşınmak zorunda kaldık. Ve annenden hiç haber alamadım. Taki geçen aya kadar. Çok zengin olmuşlar ve seni geri istediklerini söyledi. Vermek istemedim. Ama mahkeme kararı ile alırım diyince korktum.
Seni istiyor lar kızım. Artık gitmen gerekiyor. Çok isterdim yanımda kalmanı ama sen onların kızısın yarın DNA testi yapacaklar. Sonra mahkeme var. Üzülme ama ben hep yanındayım tamam mı yavrum "
Sonrasını duymak istemiyorum. Ondan ayrılmak istemiyorum. Annem o. Başkasına anne demem ben.

Şefkat gösteren bir anneydi o. Beni hiç hülya dan ayırmadi. O nasıl onun kızıyla beni de öz kızı olarak gördü hep. Hiç ayırmadi ve sahiplendi.

Konuşamadım uzun bir süre. Tek diye bildiğim gitmek istemem di. Ama annem soğukkanlı olmaya çalışıyordu belli ki. Hemen göz yaşlarını sildi. Oturuşunu düzeltti ve kısa bi öksürük den sonra :

" Gerçekler bunlar kızım. Sen istesen de istemesen de, sen kabul etsen de etmesen de gerçek bu.
Gerçekler acıdır kızım. Gerçekler acıtır... "