Hayatımın Yalanı

~ Veda Vakti ~

"Bazen vedalar sevgisizlikten değil, çaresizliktendir..!"

Kahramana da her şeyi anlattıktan sonra evime gittim. - misafir olduğum eve - Gidince biraz dinlendikten sonra valizimi hazırlarım diye düşünüyordum. Çünkü yarın DNA testi ardından mahkeme ye gidilecekti. Gitmek istemiyordum. Elimden geldiğince mahkeme de direnirim. Gerekirse ağlardım. Ama onların yanına gitmem. Fatma sultan dan ayrılamam..

Düşüne düşüne sonunda eve geldim tek düşündüğüm sıcacık bir duş ve ardından güzel bir uyku çekmekti. Valizimi de uyanınca hazırlarım diye düşünüyordum. Taki odama gelene kadar... Bütün eşyalarım toplanmış odam değişmiş, yatağımın çarşafı bile değişmiş..

Allahım inanmıyorum. O kadar mı bıktılar benden? O kadar mı çabuk gitmemi istiyorlar?

Olduğum yere çöktüm. Dizlerimi karnıma doğru çekerek ağlamaya başladım. Sanki ağlarsam her şey geçecek gibiydi. Sanki ağlarsam unutacaktım.

Akan göz yaşımı hızlı bir şekilde elimin tersiyle silip annemin yanına gittim. Ona artık 'anne' demem ne kadar doğru bilmiyorum. Gerçekten beni sevse toplar miydi eşyalarımı ? Benden bu kadar çabuk mu vaz geçmişti?

Bütün bu düşüncelerimi beynimin bir köşesine atıp annemin yanına gitmeliyim. Anne mi? Anne mi demiştim ben? Artık annem değildi belki. Neydi o zaman?

Ne kadar düşünmemek istesem de düşünmeden edemiyorum. Yine istemsizce göz yaşımın aktığını fark ettim. Tekrardan elimin tersiyle silip merdivenden inmeye başladım. Ayaklarım benden istemsiz hareket ediyordu. Sanki biraz dan birbirlerine dolanıp düşecekmişim gibi hissediyorum.

Salona geldiğim de kimse den ses çıkmıyordu. Sanki yüzündeki ifadeye anlam veremiyorlardi. Susuyorlar di öylece. Ama ben daha fazla susamazdim. Artık konuşmam lazımdı. Derin bir nefes alıp konuşmaya başladım. :

"Anne? Annee? Cevap ver sene anne konuş. Odamın hali ne? Neden topladınız eşyalarımı? Bu kadar mı yük oluyorum size? Söylesenize ya biriniz de bi tepki verin. "

Kimse konuşmuyordu. Kimse hiçbir şey demiyordu. Kal bile diyemiyorlardi. O kadar mı değersizdim onların gözünde.?

Sinirden saçlarımı yoluyordum. Biri bir şey desin artık bana.!

" Baba. Sen bari bişey de baba. Gitmemi bu kadar çok mu istiyorsunuz? Neden baba neden ? "

" İşleri zorlaştırma melek. Olması gereken bu sen kabul etsen de etmesen de gerçek bu. Sen onların kızısın burada sadece misafir sin. "

O kadar soğuk bir sesle söylemişti ki bunu... Bazen babamın beni sevmediğini düşünürdüm. Bana o kadar soğuk ve o kadar kötü davranıyordu ki.. Ama ben hep kendimi avuturdum. O senin baban. sende onun canından bir parçasın. hiç seni sevmez olur mu ? diye kendi iç sesimle konuştuğum bile olurdu.

"Ne diyorsun sen baba? Ben nasıl giderim onların yanına? Gözünde hiç mi değerim yok ? çok mu yük oldum size ? Babaa.? Ba-baa ?