~ Past ~
"ငါတို့ပြတ်ရအောင် ရစ်ခီ။ နင် ငါ့ကိုမှ မချစ်ခဲ့တာ"
ဒီစကားက ရည်းစားတစ်ယောက်နဲ့ ပြတ်တိုင်း ရစ်ခီကြားနေကျ စကားတစ်ခွန်းဆိုလည်းမမှား။ သူ့ဖက်က ဘာမှားခဲ့လည်း မသိသော်ငြား သူတွဲခဲ့သမျှ လူတိုင်းကတော့ အဲ့တစ်ခွန်းကို တူညီစွာ ပြောခဲ့ကြတာချည်းပင်။
ငယ်ငယ်တည်းက မိဘနှစ်ပါးလုံးရဲ့ အလိုလိုက်မှုအပြင် သာလွန်တဲ့ သူ့ရဲ့နောက်ခံ၊ ပညာအရည်အချင်းနဲ့ ရုပ်ရည်ကြောင့်ပါ သူ့နောက်ကို လိုက်နေတဲ့ ကောင်မလေးတွေက ရာချီ။ ဘယ်ကကြည့်ကြည့် အပြစ်ဆိုစရာမရှိတဲ့ အဲ့လို ရစ်ခီ့မှာ ဘယ်သူမှ မသိတဲ့ အတ္တသေးသေးလေး ရှိနေတယ်။
အဲ့ဒါကတော့ ချစ်တယ်ဆိုတာကို ဝန်မခံချင်သလို ထုတ်ဖွင့်မပြချင်တာပါပဲ။ အဲ့လို ထုတ်ပြတာဟာ မလိုအပ်ဘူးလို့လည်း ရစ်ခီက ယူဆထားတယ်။ ဘာလို့ဆို သူ့ဖက်က ဒီစကားကို အပေါ်ယံ ပြောရုံနဲ့တင် တွဲချင်တဲ့သူတွေက တောင်လိုပုံနေလို့ပေါ့။ ဒါကြောင့် သူ့ကို ချစ်တဲ့သူတွေကပဲ သူ့စိတ်ကို မြင်အောင်ကြည့်ပြီး နားလည်ပေးရမှာ။
ဒါပေမယ့် သူတို့က ထူးဆန်းတယ်။ သူတို့ပဲ လိုချင်လို့ အနားလာပြီး နောက်မှ ရစ်ခီက မချစ်ပါဘူးလို့ နာမည်တပ်ကာ ပြန်ထွက်သွားပြန်ရော။ ဖြေရှင်းချက်ဆိုတာ မပေးချင်တဲ့သူကို အေးစက်စက်နိုင်တယ်လို့ တံဆိပ်ကပ် ခံရပေါင်းလည်း မနည်း။
လူတွေက သဘောကျခံရတာကို တစ်နည်းနည်းနဲ့ ဖော်ပြတတ်ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် ရစ်ခီကတော့ ဒါကို ဘယ်တော့မှ ဖော်ပြမယ့်သူမဟုတ်ဘူး။အဲ့လိုနည်းနဲ့ လူတွေကို ချစ်မယ်။ စိတ်ရင်းနဲ့ ဟုတ်မဟုတ် မဆန်းစစ်အားဘူး။
အရင်တည်းက ဒီလိုပဲ နေလာတာ နောက်လည်း ရစ်ခီက အဲ့လိုပဲ နေဖြစ်ဦးမှာပဲ။
-------------X------------
အတန်းထဲ ထိုင်ထိုင်ချင်း မျက်လုံးထဲ တန်းရောက်လာတဲ့ အဖြူရောင်ဟူဒီနဲ့ အဖြူအနက်ကြား ဘောင်းဘီ။ အဲ့လူကိုကြည့်ရတာ လိုက်ဖက်ညီတဲ့ ဖက်ရှင်ကို ဝတ်ထားတယ်လို့ ထင်နေပုံပေါ်တယ်။
အင်း ဒီလူက တော်တော့်ကို ထူးဆန်းတယ်။
အတန်းပြီးတော့ နောက်တစ်ဆောင်ဆီ လျှောက်ရင်း ဘေးဘီကြည့်မိတော့ လမ်းတစ်ဖက် အစွန်ကနေ စာအုပ်ကြည့်ရင်း လျှောက်နေတဲ့ ခုနကလူ။ နွေဦးစနေပြီမို့ ရာသီဥတု သာသာလေးမှာ မနက်ခင်းနေရောင်တွေက campus လမ်းတလျှောက် ကွက်ကြားကွက်ကြား ထိုးကျနေတယ်။
YOU ARE READING
𝐏𝐚𝐥𝐥𝐨𝐧𝐜𝐢𝐧𝐢
Fanfiction"Maybe, we got lost in translation" // Ricky and Taerae • Written in burmese • Fanfiction
