Kendimi yine odamda kendime zarar verirken buluyorum. Karşımda bin parçaya ayrılmış ayna ve yerdeki cam kırıkları tıpkı ruhum gibi...
Eskiden ağlardım ama artık aglamak istemiyorum sadece kendimi mutlu edebilcek ve sakinleşmeme yarayacak şeyleri bulmaya çalışıyorum 2 yıl önce bu sorunun cevabını bulduğum gibi.
Yerdeki cam kırıklarından birini alıp çok da derin olmasada kollarımı çizmeye basladim. Hayat boştu gelip geçiciydi değil mi?
Odama artık pek de şaşkın olmasa da korku dolu gözlerle Suzan Abla girdi. O da alışmıştı benim bu halime . Suzan Ablayla 2 senedir sürekli hastaneye gidip geldiğimiz için onunda benden nefret edip bıktığını düşündüm.
Ama hayır o annem ve babam gibi değildi en azından yanımdaydı hasta olduğumda onu yanı başımda bulurdum. Annem ilgi göstermezken o gösterdi .Babam beni hiçe saymazken o sayardı...
Keşke annemde böyle olsa diye düşündüm . Babam olacak o varlıktan bahsetmiyorum bile.
Bunca zamana kadar yaptığı vahşice şeyleri asla unutmam hiçbir güç de zaten unutturamaz. Anneme bağırır çağırır ama tüm öfkesini günlük tum sinirini benden çıkarır. İşte böyle bir varlıktan bahsediyorum.
Nasıl böyle bir ailede doğup büyüdüm anlamıyorum. Madem bakmayacaksınız neden doğurup ilgisizlikle büyütüyorsunuz ...Bu sorunun cevabını cidden merak ediyorum.
Peki ya içimdeki intikam...
EVET BEN AFET DEMİREL 19 YAŞINDAYIM...
Eee MADEM MUTLULUK HARAM
ÇEVİR GEMİYİ KAPTAN
ROTAMIZ İNTİKAM
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RUHUM ACIYOR
General Fictionİntikamıni almak için günden güne daha da acımasızlaşan Kendine her gün zarar veren... Bedenen şiddet görsede ruhen çöken bir kız... Ve ona deli gibi aşık olan adam... Afet Abisinin intikamını almak için yaşıyordu kendi içinde verdiği bir sözü tutm...
