RUHUM ACIYOR

14. Bölüm

♛┈⛧┈┈•༶DOĞAN GÜNEŞ༶•┈┈⛧┈♛

İnsan severken ölüm tadar mıydı? Ya da her gün biri için ölür müydü? Peki defalarca kez sevdiği insanları kaybeder miydi?

Bunların hepsini yaşamış biri olarak cevabım ;

Evetti.

İnsan severken ölüm tadardı.

Benim gibi...

Bazıları sevdiğini bağıra çağıra dile getirirdi, bazıları sanki dili yokmuşcasına sevdiğini söylemez, saklardı.

Dile getirenler hep şanslı kısım olurdu ama saklayanlar;

Onlar genelde sevdiklerini düşünürdü ve asla kimse tarafından sevilmeyeceğini...

Sevmek için bir sebep vs.yoktur.

Ama sevilmediğinin her türlü sebebi vardır;

Peki ya sevdiğin insanların gözünün önünde teker teker ölümü...

İnsanlar, sevdiği insanların ölümünü bir an bile düşününce delirir. Ama yaşayanlar...

                  <————««»»————>

AYAZ' DAN...

Hastane koridorlarında deli gibi 'YARDIM EDİN'  diye bağırıyordum.

AÇELYA YAŞAYACAKTI, YAŞAMALIYDI...

"Dayan Açelya iyi olacaksın, dayan. "

Birkaç hemşire tarafından getirilen sedyenin üzerine yavaşça canını yakmadan koydum. Zaten yeterince canını yakmışlardı -yakmıştım...

Elini hiç bırakmamak üzere tuttum, tutmak istedim ama 'AMELİYATHANE ' yazan yere kadar bırakmak zorunda kaldım.

Bizi buraya getiren Melih' e baktım.

O da şok içerisindeydi hiç bir şeye anlam veremiyordu.

"Abi iyi misin" diyerek yüzümü dikkatle inceledi.

Cevap vermeden yere çöktüm.

"Yaşayacak, Melih o yaşayacak" Gözyaşlarım yanaklarımdan usulca aktı.

En son ne zaman ağlamıştım.

5 yıl, 10 yıl...

"Yaşayacak ,abi yaşayacak"

2 saat sonra

"2 saat oldu neden kimse çıkıp bir şeyler söylemiyor "

Birazdan kafayı yiyicektim ve kimse çıkmıyordu o lanet yerden. Ya da kimse çıkmasın ama o çıksın.

"Abi tamam sakin ol çıkıcak. "

Üzerine doğru yürümemle yüzüne yumruğumu geçirmem bir olmuştu.

Kimse burda sakin olmamı beklemesin.

"Benden sakin olmamı bekleme Melih "

"Tamam abi özür dilerim" Burnundan akan kana rağmen konuşmaya çalışıyordu.

Pişman mıydım?

Evet.

Tekrarlanacak mıydı?