ยามรัตติกาล ณ.ห้องลับบริเวณเขตพระราชฐานปีกซ้ายของตำหนัก ในพระราชวังนครปาเลงเก้
"ถึงแล้วพรีโอ้!" เจยาวาพูดขึ้น พร้อมกับวางเจ้าลูกเสือจากัวร์สีดำไว้บนเตียง
" แง้วๆๆ" เจ้าลูกเสือจากัวร์สีดำตอบกลับ
"เจ้ากลับมาช้านะเจยาวา!" เป็นพระสุรเสียงของจักรพรรดิปานันดังขึ้น
ขณะที่พระองค์กำลังทรงเสด็จเข้ามาในห้องลับ
เจ้าพรีโอ้ส่งเสียงขู่ "ฟ่อๆ" เมื่อมันเห็นจักรพรรดิปานันเสด็จเข้ามาในห้องลับ
จักรพรรดิปานันเมื่อทรงได้ยินเสียงขู่ ทรงเสด็จมาทอดพระเนตรดู เจ้าพรีโอ้บนเตียงทันที
และทรงหันไปตรัสขึ้นกับเจยาวา "เจ้ากลับมาช้า แล้วยังมีลูกแมวมาด้วยเนี่ยนะ!"
" -.-* เพคะ! แต่ทรงเข้าพระทัยอะไรผิดหรือเปล่า นี่ไม่ใช้แมวแต่เป็นลูกเสือจากัวร์สีดำ
แล้วก็ขออภัยด้วยนี่ห้องหม่อมฉัน เชิญเสด็จออกไปได้แล้ว หม่อมฉันจะพัก!!" เจยาวาตอบกลับ
"นี่เจ้ากล้าไล่ข้าหรือ?" จักรพรรดิปานันทรงตรัสขึ้น พร้อมกับเสด็จไปตรงหน้าเจยาวาอย่างช้าๆ เจยาวาเมื่อเห็นว่าจักรพรรดิปานันทรงเสด็จมาเข้ามาหานาง นางจึงเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ
พร้อมกับพูดขึ้น "ใช่หม่อมฉันกล้าไล่ ก็นี่ห้องหม่อมฉัน!"
จักรพรรดิปานันทรงทอดพระเนตรเห็นเจยาวาเดินถอยหลัง เพื่อหนีพระองค์
ทรงแย้มสรวลและทรงเสด็จเดินหน้าต่อ พร้อมกับทรงตรัสขึ้น "ห้องเจ้า แต่ตำหนักข้า!"
เจยาวาที่เดินถอยหลังจนชิดผนังห้อง จึงพูดขึ้น "แต่ยังไงนี่ก็ห้องหม่อมฉัน!"
จักรพรรดิปานันทรงเสด็จมาหยุดตรงหน้าเจยาวา พร้อมกับทรงโน้มพระวรกายเข้าหาเจยาวา และทรงตรัสขึ้น
"เจ้ารู้ไหม? ตำหนักนี้เป็นของข้า ไม่ว่าจะสิ่งใด ดอกไม้,โต๊ะ,เตียง หรือแม้แต่คน ทุกสิ่งเป็นของข้าทั้งสิ้น!"
เจยาวาเริ่มหน้าแดง และพูดขึ้น "ของท่านงั้นหรือ? นี่ท่านจะมากไปแล้วนะ!!"
แต่ดูเหมือนคำพูดของนางจะไม่เป็นผล จักรพรรดิปานันยังทรงโน้มพระวรกายเข้าหานางมากขึ้นไม่ยอมหยุด นางจึงหันหน้าไปมาเพื่อหาทางหนี แต่กลับไม่มีทางหลีกหนี นางจึงตัดสินใจพลักจักรพรรดิปานันออก
และพยายามเดินหนีให้เร็วที่สุด
ESTÁS LEYENDO
เงาดวงใจจักรพรรดิ
De Todoข้าหาได้กลุ้มใจเรื่องว่าที่จักรพรรดินี หากแต่ข้ากำลังคิดว่า ผู้มีดวงจักพรรดินี อาจจะเป็นเด็กคนนั้น เด็กที่เกิดจากหญิงที่ทำให้ราชวงศ์อับอาย ผู้ถือครองหยกชิ้นนั้นคนสุดท้าย สัญลักษณ์แห่งผู้ปกครองลำดับที่สอง! เจยาวา หญิงสาวผู้เป็น ทายาทที่แท้จริงแห่งนคร...
