ABİLER VE PRENSES

BÖLÜM 10

Çooooook uzun bir zamandır yoktum aşkolar. Ama geri döndüm. O kadar uzun bir ara verdim ki hikayeyi unuttum desem yalan olmaz. Umarım bir daha bu kadar ayrı kalmak zorunda olmayız.
İyi okumalar..💜💜

BEN DENİZ YAZARINIZDAN  <3

Venüs' ün ardından herkes baka kalmıştı. Bu çıkışı kimse beklemiyordu. Kılıç ve Barlas birbirlerine bakarken Murat Bey ve Hilal Hanım birbirlerine bakıyorlardı. Belki de en başta Venüs' ü dinlemeleri gerekirdi. Ama onlar herkes için bunun daha iyi olacağını düşünmüşlerdi. Ne yazık ki düşündükleri şey ters tepmişti kızları onlardan daha da uzaklaşmıştı. Diğer aile üyeleriyse Barlas ve Kılıç' a bakıyorlardı. Bazıları ne olduğunu bile anlayamazken, diğerleri Venüs' ü anlamaya çalışıyordu. Ama anlayabilen sadece Arel ve Gediz idi. Onlar Venüs' ün bu yaşına kadar yalnız ve bağımsız biri olduğunu biliyordu. Venüs insanların hayatına karışmasını sevmeyen bir kızdı şimdiyse hayatına karışmak için sıra bekleye onca insan vardı.

Herkesin kafasında bin bir düşünce varken salondan gizlice sıvışan küçük üçlüyü kimse fark etmemişti. Parmak uçlarında yavaşça yürüyen küçükler üst kata çıkmaya başlamışlardı. Venüs' ün odasını bulmaya çalışıyorlardı. Ama hiçbiri de hangi oda bilmiyordu. Odayı bulmak için gezerken gördükleri aralık kapıyla hızlıca oraya yöneldiler. Yatağın kenarında yerde oturup sırtını yatağa yaslayan Venüs ablalarını görmeleriyle durdular. Üzgün görünüyordu. Yalım'a ve Yağız' a annelerini üzgün olduğunda sarılırsanız üzülmem demişti. Bunu hatırlayan ikizler hızlıca birbirlerine döndüler. Sonra Yalım Enis'e dönüp sessizce fısıldadı.

"Sarılalım." Enis sanki önemli bir sır veriyor gibi dinlemişti. Sonra oda kafasını sallayınca aralık kapıyı daha da açıp içeri girmeye başlamışlardı. Kapıdan çıkan gıcırtı sesi ile Venüs hızlıca oraya dönmüştü. Karşında özür dilemeye gelmiş katil Kılıç'ı bile beklerdi ama gördüğü ufaklıklar aklına bile gelmemişti. Kendi bağırmak için hazırlamıştı ama sesini bile çıkartmadı.

Küçükler de bu sessizlikten daha da cesaret almış gibi hemen yanına gittiler. Yavaşça Venüs' ün yanına çömeldiler. Hızlıca Venüs' e sarılan üçlü onun daha da şaşırmasına sebep olmuştu. Venüs ilk önce öylece kala kalmıştı ama sonra çocukların bu kadar temiz kalpli olmalarına gülümsedi. Kollarını yavaşça onlara doladı. Enis üzerinde hissettiği kolla daha da sıkı sarıldı.

"Aden abla gitmezsin demi?" Enis' in sorusunun cevabını Venüs daha odaya girmeden karar vermişti. Bu evde bu kadar kişiyle yapamazdı. Ama şimdi bunu Enis' e söylemek ona çok zor gelmişti. İkizlerde ablalarının gitmesi istemiyordu. O çok güzeldi anneleri ve babaları onlara ablalarının abileri gibi olmadığını hatta abilerinden onları koruyacağını söylemişti. Abileri biraz fazla şakacılar malum ;)

"Aden abla ben abimlere kızarım onlar bir daha sana bir şey demezler ama sen kal olur mu?" Yağız o kadar masum duruyordu ki şu anda Venüs ısırmamak için kendini zor tutuyordu.

Üst katta yaşadıkları kalbine ağır gelen kızı kendi saf kalpleriyle onarmaya çalışan üç küçük çocuk vardı. Alt katta ise kızın kalbini kıranlar. Kılıç ve Barlas henüz daha ne yaşandığını idrak edemezken oldukları yerde dikiliyorlardı. Herkes kapıdan gelen sesle hızla oraya döndü.

"Arda çocuklar yok." Gece'nin telaşla söyledikleri herkesi korkutmuştu. Arda başta olmak üzere tüm erkekler ayağa kalkarken kadınlarda hızla Gece'nin yanına ulaşmıştı. Bir anda karışan evle birlikte herkes panik olmuştu. Kimi bahçeye kimi odalara bakarken küçük çocukları bulabilen yoktu. Gece iyice telaşa kapılmışken arkadaşı Berva' nın söyledikleri içine daha da fazla endişe tohumları ekmişti.