ABİLER VE PRENSES

BÖLÜM 12

Aşkomlar yeni bölüm ile ben geldimmmm. Sizi yine bir hafta beklettim ama kızmayın bana. Sizi seviyorumdur.
İyi okumalar.💜💜

Bir yanımda Hilal Hanım diğer tarafımda Murat Bey ile önümdeki kapıya bakıyordum. Ellerim heyecandan kasılmaya başlamış, ayaklarımın uyuştuğunu hissediyordum. Gereksiz heyecan yaptığımın farkındaydım sonuçta bu insanlarla ilk defa karşılaşmayacaktım. Yine de içim içimi yiyordu nasıl tepki verirler diye.

"Hazır hissetmiyorsan yapmak zorunda değilsin Venüs, kendini zorunlu hissetme." Diyen Murat Bey' e karşılık olarak zile bastım. Kulaklarımıza dolan zil sesi ile heyecanım biraz daha arttı. Saniyeler içinde açılan kapıyla direkt olarak ileri baktım ama henüz kimse görünmüyordu. Sadece kapıyı açan çalışan vardı.

"Önden sen gir kızım, hadi." Kapıdan içeri geçtim ama salona ilerlemeden onların önden geçmesini bekledim. İkisi de anlayış gösterip önden ilerleyince bende arkalarından devam ettim. İçerden sesler gelmeye başlayınca ve aynı anda durunca salona geldiğimizi anladım. 

"Niye geç döndünüz, Venüs iyi mi?" soruyu soran kişi Ares' di. Sesinden tanımıştım. Beni merak etmesi nedense beni mutlu etmişti. Bir anda önümden çekilen Hilal Hanımlar ile herkesin odağında ben olmuştum. Herkes bana bakarken olabilirmiş gibi daha da gerilmiştim. Şaşkın gözlerle beni izleyen aile üyelerine baktım. Bir anda ayaklanan Mahir Bey ile ona döndüm.

"Ben kızı rahat etsin diye başka eve gönderiyorum, siz yine rahat vermiyorsunuz. Olmayacak bu böyle torunumu da alıp gideceğim." ortamdaki hava daha kötü olamaz dediğim her an daha da kötüye gidiyordu. Murat Bey konuşmaya hazırlanırken ona fırsat vermeden ben cevap verdim.

"Ben istedim, buraya gelmeyi." Mahir Bey' in yüzündeki sinirli ifade kendini şaşkınlığa bırakmıştı. Herkes de öyleydi gerçi. İlgi odağı olmak beni biraz sıkmıştı. Gözlerimi ayaklarıma dikip rahatsızca kıpırdanmaya başladım yerimde. 

"Ben çok acıktım sabahtan beri bir şey yemedim zaten, kızım sende acıkmış olmalısın. Mutfağa bakayım da sofrayı hazırlasınlar." Hilal Hanım' ın peşinden salondaki diğer kadınlarda gitmişti, yani yengemler sanırım(!) 

"Abla ayakta bekleme gel yanıma otur." diyen tabi ki sevgili Civciv idi. Bu evde beni germeyen nadir insanlardan biriydi. Küçük adımlarla gidip yanına oturdum. Solan kalabalıktı ama tüm aile üyeleri burada değildi. Dede Beyler ile dayı mı amca mı emin olmadığım iki insan vardı. İnsan ne ya varlık deseydim birde. Onlar dışında küçük aile bireyleri vardı. O dev gibi adamların yanında diğer herkes küçük sayılırdı zaten. Benim yaşıtımda adını unuttuğum kuzenler ve benden küçük diğer kuzenler işte. 

"Seni buraya zorla getirdilerse söyle bak bir bo- şey yapamazlar." Sayın Mahir Dede Bey' in benden daha gergin olması peki. 

"Gerçekten ben gelmek istedim. İstemesem burada olmazdım emin olun." 

"Öyle diyorsan öyledir tabi güzel torunum." neden fikirlerimin bu kadar hızlı değiştiğini çözmüş olabilirim. Dede Bey' e çekmişim ben ya.

"Evinde rahat edebildin mi kızım. Güzel değilse başka eve de geçebilirsin. Sorun değil." Konuşan ikinci Dede Bey yani Mustafa Bey idi. 

"Yok çok güzel ev gayet de rahat teşekkür ederim size." 

"Ne demek torunum ne istersen söyle hemen hallederiz biz." Kafamı sallayıp arka bahçeye bakan büyük camlara döndüm. Evin arkası kocaman olduğuna emin olduğum bir ormanla birleşiyordu. Burada en başından beri ilgimi çeken bir şey vardı ama bu konuyu fazla irdelememiştim. Ev merkeze uzaktı, ve bizim bulunduğumuz bölgede sayılı ev vardı. Hepsi de büyük villa tarzındaydı. O evlerde kimsenin yaşadığını görmemiştim. Aksi gibi çok fazla da takım elbiseli ürkünç tipte adamlar vardı evin etrafında. Bahçe de ise gözlerim o adamlara takılmıştı. Toplanmış bir şey tartışıyor gibiydiler.  Aslında tuhaf olan çok şey vardı. Ama bu eve geldiğimden beri aklım başımda değildi pek. Bu yüzden çoğu şeyi göz ardı etmiştim. Şimdiyse gözlerimi açıp etrafa baktıkça her şey gözüme batar olmuştu.