KIRIK CAM TEORİSİ | +18

12✁İKİ RUH

Bölümü her zaman olduğu gibi verdiğim tarihten önce atıyorum. Cidden kendimi durduramıyorum ben ya, bittiği anda bölüm tarihi ne olursa olsun atmam lazım. Bölümü yazarken içimden durmadan 'deja vu' diyip durdum. Kitabı kurgulamaya başladığımdan beri büyük bir heyecanla beklediğim bölümlere, 12. bölümümüzle birlikte girmiş bulunmaktayız, üstelik çokkk uzun bir bölüm!

Lütfen oy verip yorum yapmayı unutmayın <3 birilerinin okumak için beklediğini görmek yeni bölümleri daha hızlı yazmamı sağlıyor, motivasyonumsunuz

keyifli okumalar şimdiden^^

✁

♭

selena gomez, perfect

halsey, strangers

syml, where is my love

♭

BÖLÜM 12

"İki Ruh"

✁

Kendine en ağır yükü aradın,

bulduğun kendindi.

kurtul ondan, dedi insanoğlu*

kendini sırtından atamadın.

-nietzsche.

Ben bir yalancıydım.

Bu durumla çok uzun zaman önce yüzleşmiştim aslında. Evde çıkan kavgalar yüzünden kaçmak için aradığım arkadaşlarıma ne kadar sıkıldığım hakkında yalan söylerken mesela. Ya da durmadan benim onun evine gittiğim arkadaşım, bir gün de onun bize gelmek istediğini söylediğinde tüm haftayı annem hastaymış gibi numara yapıp geçirdiğimde. Ceza aldığım için hiçbir şey yemeden geçirdiğim gecelerden sonra sırf midem bulanıyor diye kahvaltı yapıp yapmadığımı soranlara tok olduğumu söyleyip bana uzattıkları yemekleri reddettiğimde.

Hani derlerdi ya, her şey olacağına varır diye. Benim olacağımın da bu olduğuyla yüzleşmiştim işte ben de. Ne yaparsam yapayım içinde bulunduğum cehennemden kurtulmanın imkânsız olduğuyla.

Bir yalancı, ne yaparsa yapsın içine battığı bataklıktan kurtulamazdı ne de olsa.

Her bir sözde daha çok çekilirdi dibe. Ta ki nefes alamayana kadar. Terk etmekten başka bildikleri bir şey de olmazdı o zamanlarda. Yüzleşmeden, arkalarına bile bakmadan herkesi arkalarında bırakır kaçarlardı.

Sanki herkese yetecek nefesim vardı da bir kendimi ayakta tutacak gücüme yoktu benim. Sınırıma ulaşmıştım, kendimi susturduğum her şeyi daha gürültülü bir şekilde etrafımdaki insanlardan duymaktan bıkmıştım. Unutmaya çalıştığım her anda yüzüme vurulan doğrular, yalanlarla ilerlemek imkansızdı bu yolları dikenli yolda. Ya çektiğim acıdan dolayı pes edecektim, ya devam edecek; yolun sonunu görecektim yara bere içinde kalmış olsam da.

Ve benden bu kadardı.

Ertesi gün okula gitmedim.

Annem üzerini değiştirip tekrar işe dönmek için eve döndüğünde defalarca kapımı tıklattı, devamsızlık hakkında uzun konuşmalar yaptı ama kilidi kalkıp açmadım.