MERHABA!
ÖNCEKİ BÖLÜM HAKKINDA NE DÜŞÜNÜYORSUNUZ?
İYİ OKUMALAR! 💞
Sabah uyandığımda yatağımdaydım ve başım feci şekilde ağrıyordu. Sanırım çantamda ağrı kesici olması lazımdı
"Nerde şu ağrı kesici? "
Diye mırıldanırken birden aklıma geldi, namjoon eşyaları çıkarttım demişti. Bu yüzden onlara sormak dışında yapabileceğim birşey yoktu.
Dün ile ilgili birşey hatırlamıyordum, umarım kötü geçmemiştir.
"Namjoon hyung! Ağrı kesicim nerde biliyor musun? "
Diye seslenirken önüme bakmamak büyük hataydı sanırım. Çünkü anında hoseok'a çarpmıştım ve alçıdaki kolumun üzerine düşmüştüm! Daha berbat bir gün olamazdı.
"Eyvah! Jimin iyi misin? "
"Ah kolum! "
Kolum sanki yeniden kırılmış gibi hissediyordum. Çok sızlıyordu ve bu sızı anlatılmayacak derecede acıtıyordu.
"Çok mu acıyor?! "
Kalkmama yardım ederken koluma dokunmamaya özen gösterdi.
"Alçıyı nasıl çıkaracağız? Birşey olmuş olabilir mi? "
"Hobi neden önüne bakmadın!? "
"Telefonla meşguldüm işte! Bilerek çarpmadım. "
Ben Acı içinde kıvranırken bir yandan kavga ediyorlardı. Bugün gerçekten berbattı!
________
Sonunda yarı yıl tatili bitmişti ve artık okula gidebilecektim. Gerçi bu kırık kolla ne kadar idare edebilirsem..
İlk dersimiz fizikti, güne kötü başlasamda en azından sevdiğim bir dersle devam edecektim, umarım günüm iyi geçerdi.
"Koluna ne oldu? "
"Kırılmış sanırım baksana"
"Iy alçıya almışlar bide! "
"Daha fazlasını hak ediyor"
"Canı yanmıştır yazık"
Etraftaki uğultulardan artık sıkılmaya başlamıştım. Kolumkırık olmasa saçıma, kıyafetime, yemeğime, çantama laf edeceklerdi ve artık cidden sıkılmaya başlamıştım.
Sabahtan kalma baş ağrım hafif geçmişti fakat yok denemezdi, birde buna sinirleniyorum!
"Merhaba gençler! Uzatmayacağım, konulara daha hiçbir sınıfta başlanmayacağı için serbest bırakıyorum. "
Herkes sevinmiş gibiydi fakat buna ben sevinmemiştim, ensevdiğim derste boş bırakılmak ne kötü. Bugün cidden berbat!!
Yemekhane çok doluydu, neredeyse insan adım atamayacak. Neyseki erken gelip yemeğimi almıştım.
"Önüne baksana obur! "
'Üzgünüm! 'Diyip geçmeyi bekliyordum fakat aniden yemek tepsimi alıp yere fırlattı.
"Üzgünüm! "
"Üzgün falan olamazsın! Kıyafetim battı! "
Aslında tepsimi fırlatırken olmuştu fakat beni suçluyordu. Ağlamamaya çalıştım fakat istemsizce gözümden yaşlar akıyordu.
"Bana baksana sen! "
Dişlerini sıkarak konuşuyordu ve bu travmalarımı günyüzüne çıkarıyordu
"Ne aptal bi çocuksun sen böyle! Hep ağlıyorsun! "
Hiçbirşey demeden korkudan ağlamaya başladım. Gözyaşlarımı tutamamıştım..
Aniden gözleri alçılı koluma kaydı
"Bir kere daha mı kırsam ne?! "
"yapma.. "
Diyebildim incelmiş ve zor duyulabilecek ses tonumla.
Aniden elimi kolumdan çekip alçıyı kavradı ve sıktı. Bu, düştüğümde canımın acısından 5 kat daha fazlaydı
"TEKRAR KIRIYIM MI KOLUNU! "
Acı içinde kıvranırken onun umrunda bile değildi. Zaten zayıf bir bünyem vardı birde kırık olunca...
"yapma... "
Diyebildim yine. Ama o gözü karatmış bir şekilde alçıyı daha da sıkıp masanın köşe kısımına vurarak yere fırlattı.
Bu acı bambaşkaydı, vücudumun her bir köşesine yayılmış, titrememe sebep olacak şekildeydi. Bağırmak istiyordum ama ağzımdan bir ses bile çıkmadı.
"BİR DAHA BANA DOKUNURSAN KÜÇÜK VELET SENİ PARÇALARIM!! "
diyip gitti.
Fakat ben acıdan başka birşey ne duyabiliyordum ne de görebiliyordum, ölecekmişim gibi hissettim.
"Jimin! Jimin iyi misin?! "
"Jimin kim yaptı bunu!? "
"Jimin gözlerini aç! "
"Bizi duyabiliyor musun?! "
Bunlar namjoon ve hoseoktu fakat onları goremiyor, duyamıyordum. Gözüm açıktı dakat karanlıktan başka birşey göremiyordum. Onları duyuyordum fakat çınlama onların seslerini boğuyordu.
"Jimin ses ver! "
"Hayır hayır kapama gözlerini dayan biraz daha! "
Dayanamazdım..
Dayanamadım da..
Hiçbirşey görmeyen gözlerimi kapattım ve karanlığa armağan ettim.
Çınlamaların kulağımı ele geçirmesine izin verdim..
Bütün acının vücudumu kaplamasına izin verdim.
DUYGULU YAZMAZSAN ÖLÜRSÜN DİMİ CEREN😭
JİMİNE ACIDIM YA OF
ÇOCUĞUN GÜNÜ BERBAT ÖTESİ GEÇTİ BENİMDE CANIM YANIYO BURDA
KENDİ YAPTIĞIM KARAKTERİ PARÇALICAM ŞİMDİ
ÇOCUK ÇARPTI DİYE KOLU GİTTİ
NEYSE ÇOK SÖVMEYİN BANA DA YAZIK😖
İYİ GÜNLER! 💞
