Loss of Memory | Johnny Depp

2

-

Üzerimi giyindim ve odadan çıktım. Lanet olası okula gidicektim. Okulu çoğu herkes gibi bende sevmiyordum. Oysa ki sınıfta en başarılı öğrenci bendim. Belki de bu yüzden ezikleniyordum. Bu yüzden dışlanıyordum.

Çocukluğumdan beri okulda ki insanlar tarafından hep ezildim. Benimle her seferin de dalga geçiyorlardı. Nedenini yıllardır çözememiştim. Bundan dolayı okul benim için en nefret edilesi yer olmuştu..

Kapıya doğru giderken bir ses durmamı sağladı.

"Eve bir daha geç gelmeyeceksin anlaşıldı mı!" Bu ses babama aitti. Deniz de olduğum gün 1 saat geç geldiğim için laf yapmıştı ve şu anda onun uyarısını yapıyordu.

Arkama dönüp nefret dolu gözlerle ona baktım. Suratı her zaman ki ciddi ve sertti. Onu bir kez bile gülerken görmemiştim.

"Sana diyorum anlaşıldı mı!" Sertçe yutkundum. Onun sesinden, bakışından her şeyinden nefret ediyordum. Tüm her şey onun yüzündendi.

"Tamam.." Sesim bir tık kısık çıkmıştı. Kaşlarını çatıp gözlerini suratımda gezdirdi. Bu bakışlarına daha fazla maruz kalmamak için evden çıktım ve kendimi hızlıca dışarı attım.

Kendimi dışarıda daha özgür ve daha güvenli hissediyordum. Ev hiçbir şekilde bana güven vermiyordu. Gerçi oraya da ev demek yanlış olurdu. Orası ev değil orası benim için bir zindandı..

Ailemle aram iyi değildi ve hiçbir zamanda iyi olmadı. Babam pisliğin tam önünde gideniydi! Onun babam olmasından iğreniyordum resmen..

8 yaşındayken hayatımın tüm zorluğu başlamıştı. Babam annemi zamanında aldatmıştı ve aldattığı kişi annemin kız kardeşiydi. Bunu biliyordum çünkü gözlerimle şahit olmuştum.

Onları bizim evde odada uygunsuz bir şekilde yakalamıştım. Daha çok küçüktüm hiçbir şeye aklım ermiyordu. Babam o an benim izlediğimi gördüğünde beni çekiştirerek odama götürdü. Ardından beni anneme söylememem için tehdit etmişti.

Korkudan ağzımı dahi açamamıştım. Çok geçmeden annem öğrendi fakat ben söylememiştim. Nasıl oldu bilmiyorum ama annem babamdan şüphelenmeye başlamıştı. Babam ise benim söylediğimi düşündü ve o gün ilk dayağımı yemiştim.

Annem boşanma davası açmış olsada bir şekilde babam konuyu halletti ve annemi o karardan vazgeçirtti. 17 yaşıma gelmiş olsamda hala aklım ermiyordu. Annem hala onunla evliliğine nasıl devam edebiliyordu?

Babamdan her zaman nefret ettim. Onunda benden nefret ettiğini hatta yeri geldiğinde bana tahammül edemediğine emindim. Yıllarca onun dayağına, hakaretlerine maruz kalmıştım. Oysa ki onu sinirlendirecek bir şey bile yapmamıştım.

Babam her zaman öyleydi. Sert biriydi ve kendini her zaman üste görürdü..

Annem dindar ve babam kadar baskıcı biriydi. Babamın bana her kızmasında, her el kaldırmasında babamı haklı buluyordu..

Benim haklı veya haksız olmam umrumda değildi. Benim umrumda olan ve beni derinden üzen şey annemin onca şeylere nasıl gözünü yumduyduğu?

Hayat benim için zorlu bir sınavdı. Okulda eziliyordum, ailem tarafından şiddet görüyordum. Her şeyden, herkesten nefret ediyordum! Beni hayata tutan kişiler Lena, Ekin ve Selis.. Son olarak ise Ateş, hayatımın aşkı.

Not; Ekin ve Selis, Elvinʼin diğer kişilikleri.

Ekin beni her zaman koruyup kollayan kişiydi. Onunla 9. Sınıfta tanışmıştık. Okulda ki kızlar benimle dalga geçerken, onları ağzının payını vermişti. Hayatıma iyi ki girmiş dediğim insanlardan biriydi.