ANONİMLER •Yarı Texting•

4♤ Misafir

"Ben geldim annem."
Ayakkabılarımı çıkarıp eve girdiğimde anahtarları masanın üstüne bırakıp mutfağa doğru ilerledim. Annem elindeki kepçeyle çorbayı karıştırıp gülümseyerek bana döndü.
"Hoşgeldin kızım, hadi elini yıka mercimek çorbası yaptım içeriz."

Annemi onaylayıp geri döndüğümde dolu kaseleri masaya bıraktım.
"Babam nerde?"
"İş yemeğindeymiş, yarım saate gelecek. İyi de oldu anne kız konuşalım biraz."
Sıcacık çorbada içmeye başladığımda annem bir bardağa su doldurmuştu.
"Çok yorucu bir gündü ya geçmek bilmedi dersler."
"Ödevine ne oldu o kadar uğraşmıştın?"
"Gösterdim işte hocaya, öyle."
Yemeye devam ederken annem kaşığını bırakıp bana döndü:"Bugün sende bir haller var."

"Nasıl haller?" Çok mu belli ediyordum acaba?
"Sabah böyle değildin, bir şey olmuş."
Anlatıp anlatmamak arasında kalsam da sonunda birkaç gün geçmesi gerektiğini düşünüp anlatmamaya karar verdim.
"Sonra konuşuruz olur mu, biraz zaman geçmesi gerekiyor."
"Benden her konuda tavsiye alabilirsin, anlatabilirsin. Dinlerim bunu biliyorsun. Canım benim."
Annem saçlarımı okşadığında gülümseyip bitmiş tabağı mutfağa götürdüm.
"Odamdayım ben."
"Tamam, bir saate gel olur mu?"
"Olur."

Odama girip kapıyı kapattığımda yatağıma uzanıp bugünü düşündüm. Evet iyi bir fikirdi ona anonim yazmak,numarasını da bir şekilde bulurdum ama bir taraftan da yanlış geliyordu. Sonu belli değildi bir kere ve ben sonu belli olmayan şeyleri sevmezdim. Sonrasında okuduğum kitapları, izlediğim dizileri düşündüm.Anonim yazanlar sonunda sevdiğiyle birlikte oluyor, mutlu mesut bitiyordu. Annemlerin evliliği gibi. Ama konu bensem emindim ki bu hikaye mutlu sonla bitmeyecekti. Bu kadar şanslı olmadığımı düşündüm. Ama en azından denemeliydim, emin olmalıydım hislerimden, değil mi? Gözlerimi ne ara kendimi attığımı bilmediğim yatağımda kapattım ve Batur'un yüzünü, her bir detayını hayal ettim. Elimi kalbime koyup hızlı atıp atıp atmadığını kontrol edecektim ve bu sayede düşüncelerim netlik kazanacaktı.

Derin bir nefes alıp elimi kalbime koydum. Evet, atıyordu.. kesinlikle daha hızlı atıyordu.

Salak salak sırıtıp yerimden doğruldum. Yine kendime gelmek için yanaklarımı tokatlayıp kısa bir sakinleştirme konuşmasından sonra beni bekleyen günlük tekrarın başına geçtim.

-------------‐--

"Ay ne yapıcaz Ahmet?"
"Hayatım sakın ol önce."
Zar zor gözlerimi gürültülerle araladığımda kapım birden açıldı.
"Günaydın güzel kızım,kalk hadi."
"Ne oluyor baba?"
Babam içeri doğru birkaç adım attı. "Akşam misafir gelecekmiş ona koşturuyor annen."
"Hay Allah'ım ben de bir şey sandım."
"Anneni biliyorsun işte, hadi giyin de kahvaltı yapalım."

Üstümü giyip çantamı kontrol ettikten sonra merdivenlerden inip mutfağa girdim.
"Günaydın annem."
"Ay günaydın günaydın. Çok işim var oyalamayın beni."
Biraz krep- Nutella ikilisinden atıştırdıktam sonra alelacele annemin ittirmesiyle kendimizi kapıda bulduk.
"Ne bu telaş ya, kim geliyor ki?"
"Annenin liseden arkadaşıyla çocuğu geleceklermiş. Ben de tanımıyorum."

On dakikalık yolculuğun ardından babama el sallayıp bahçeye ilerlediğimde kantin camından Batur'u gördüm. Telefonuna bakıp bir şeyler içiyordu. Onu hiç biriyle takılırken görmemiştim. Yanına gitsem mi diye düşünürken saçmaladığımın farkına varıp içimdeki sesi susturdum. Arkadaş bile değildik sonuçta,saçma olurdu.

"Günaydın yeni aşıkk!"
Bağıran Ayel'in ağzına elimi kapayıp telaşla etrafa bakındım "Biraz daha bağır müdür duymadı."
Ayel kolunu omzuma atıp bahçeyi turlatırken kantine bakışları kayınca sırıtmaya başladı:" Ay bakışmalarınızı da böldüm ama-..."
"Ne bakışması?"
Kantine baktığım sırada takıldığım taşla öne uçmam bir oldu.
BATUR BANA BAKIYORDU BANA!