Behind his dark Aura [ Unedited ] ✔️

Chapter 21

I left Liam's house at four in the morning.. Hindi na nga ako natulog dahil binantayan ko lang siya buong gabi. Sinigurado kong matutulog or makakatulog siya nang maayos.

Pero bago ako umalis ay nag-iwan muna ako ng sulat at nakalagay doon ang mga gagawin niya kapag nagising na siya. Nasanay kasi siya na ako yung nag-aasikaso sa kaniya lalo na kapag umaga kaya baka hindi siya kumilos dahil wala ako..

As he said, I used his car.. Naisip ko rin kasi na baka mahirapan akong sumakay kapag nag commute lang ako kaya pumayag na akong gamitin ang kotse niya.

Gusto ko rin kasing mapuntahan agad si mama para maka-uwi agad ako kay Liam dahil alam kong hinintayin niya ako..

I know Liam will cry if he doesn't see me for a long time.. He got used to having me by his side from morning until the end of the day.

Habang nasa biyahe nga ako ay hindi mawala si Liam sa isipan ko. Isipin ko palang na umiiyak siya habang hinihintay akong bumalik ay nasasaktan na ako.

Hindi ko kakayanin kung buong araw siyang iiyak ngayon dahil wala ako sa tabi niya.. Parehas akong nag-aalala kay Liam at kay mama.

Ayokong umalis dahil ayokong iwanan si Liam na mag-isa lang sa bahay niya. Pero mas ayokong hindi makita si mama lalo na ngayong alam kong nasa hospital siya.

Pinunasan ko ang mata ko dahil nanlalabo na sa luha. Kanina pa ako umiiyak paglabas ko palang sa kwarto namin ni Liam.. Hanggang sa tuluyan na akong makalabas at makaalis sa bahay niya.

Sobrang gulo ng nararamdaman ko ngayon.. Pero mas lamang ang sakit at takot na nararamdaman ko.

Sakit dahil alam kong iiyak at malulungkot si Liam. Takot dahil sa pag-aalala kay mama..

I took a deep breath to calm myself down.. My tears don't stop falling.. Ang bigat-bigat ng pakiramdam ko..

Naiwan kong mag-isa ang taong mahal ko sa bahay niya para puntahan ang isa pang mahal ko sa buhay. Maybe if you are in this situation, you will also choose your mother first. Yung nanay niyo na mula pagkabata niyo ay naghirap na para mabuhay kayo.

Mahal ko si Liam pero mahal ko rin si mama.

I traveled for three hours before I arrived in the province of Rizal.. Pagkarating ko nga sa rizal ay agad na akong mupunta sa pambublikong hospital doon. Binigay na sa akin ni Hienz ang kompletong address ng hospital kung saan sinugod si mama.

Pagkarating ko nga sa hospital sa Rodriguez Rizal ay dali-dali na akong pumasok sa loob para hanapin sila mama sa loob..

But I'm lucky because I don't have to look for them because Haenz is already waiting for me. Haenz is Hienz's twin.

When he saw me, he immediately ran towards me.. “Ate," sabi niya at niyakap ako. My twin brother is only thirteen years old.

I hugged him back.. “Nasaan sila mama?" Tanong ko nang bumitaw na kami sa pagyayakan.

“Nandoon," maikling sagot niya. “Tara ate puntahan na natin sila, kanina kapa nila hinihintay."

Hinawakan ko siya sa ulo at nginitian. “Sige, halika na.."

Tumingin muna siya sa akin bago magsimula maglakad. Iginaya niya ako papunta kung nasaan si mama at Hienz. Saglit lang naman ang ginawa naming paglalakad dahil malapit lang naman ang higaan kung nasaan nakahiga si mama.

Ganito talaga ang ibang public hospital, higaan lang ang mayroon at walang kuwarto. Tanging kurtina lang ang nagsisilbing pagitan ng mga higaan..

Nang marating nga namin ang puwesto ni mama ay tinabing lang ni Haenz ang kurtina at agad ko namang nakita si mama na nakaupo na sa may kama.