control, pablo gavi.

07

Kafama topu yiyişimin üzerinden üç gün geçmiş, bu talihsiz olayın ardından iki gün çekimlere ara verilmişti. Bu iki günde enerjimi iyice toplamış, kendime gelmiştim. Bu olaydan Alejandro'yu tabii ki de sorumlu tutmuyordum, böyle kazalar olabilirdi. Benim de kalenin o şekilde etrafında durmam saçmaydı, böyle bir kazanın olabileceğini ön görebiliyor olmam gerekiyordu. 

Bu iki günde bazı şeyleri detaylı düşünme fırsatım olmuştu, ilk öncelikle yazacağım şarkı için bana gönderilen samplelar üzerinden birkaç şarkı yazmayı denemiştim. Maria içlerinden bir tanesini çok beğenmişti, ama benim için yetersizdi. İlham gerçekten beni terk etmişti ve bu konuda ne yapabileceğime dair en ufak bir fikrim dahi yoktu. 

Genelde şarkılarımı yazarken somut bir şeyden harekete geçerdim; bir arkadaşım hakkında, yaşadığım olumsuz durumlar hakkında, ailem hakkında, aşk hakkında birçok şarkı yazmıştım, evet. Ama bu böyle bir şey değildi, küçüklüğümden beri aşık olduğum kulübe bir şarkı yazamıyordum. Çok fazla şey hissediyor, ama hislerimi tam olarak tarif edecek o kelimeleri bir araya getiremiyordum. Benden kısa zaman içinde şarkı hakkında bilgi almak isteyecek olurlarsa, ellerine verebileceğim pek bir şey yoktu. Bu yüzden oldukça stresliydim. 

Stresli olduğum zamanlarda fark etmeden elimi çok fazla kaşırdım ve bunun nihai sonucu olarak elimin üzerinde aşınmalar olur, kızarır ve kabarırdı. Bazen kanadığı bile olurdu. Bugün de evden çıktıktan hemen sonra elimdeki kızarıklığı fark etmiştim. Yanımda fondöten taşımadığım için de kapatma gibi bir şansım olmamıştı. Bir sorun yaratmayacağını ve kimsenin fark etmeyeceğini düşünüp görmezden gelmiştim. 

Ayrıca aldığım bir yeni karar vardı: Pablo Martín Páez Gavira ile ateşkese gitmek.

Onunla konuşacak ve önce beni revire kadar taşıdığı için teşekkür edecektim. Sonrasında da aramızdaki anlaşmazlığa bir son vermek için bir teklifte bulunacaktım.

Açıkcası o gün yaşanan her şey çok karmaşıktı, en azından benim açımdan. Hazmedebilmek zordu; öncesinde dolabını karıştırmama rağmen bana bağırmamış, kızmamış veya sinirli bir tavır takınmamıştı. Üzerinden yarım saat geçmeden beni revire kadar taşımış, üstüne benim için endişelenmiş, bir saat kadar uyanmamı beklemiş, bunlar yetmezmiş gibi benim için oldukça iyi anlaştığı takım arkadaşı ile papaz olmuştu. 

Bütün bu yaptıklarını benim ona karşı olan hislerimin değiştiği gibi, onunkilerin de değiştiğine yormayı çok istiyordum. Ama böyle olduğuna maalesef inanmıyordum. Açıkçası ben de tam olarak ne hissettiğimden emin değildim, ismi geçtiğinde heyecanlanıyordum. Yanındayken kalbim hızlanıyor, bacaklarım titriyordu. Bunun yaşananların gerginliğinden mi yoksa ona karşı birtakım hoşlantı hissettiğim için mi olduğunu kestiremiyordum. 

Bir yandan da o gün yaptığı her şeyi merhametli bir insan olduğu için yapmış olabileceğini düşünüyordum, ki bu ihtimal diğerine göre daha mantıklıydı. Sonuçta o ana kadar bana sebebini anlayamadığım bir şekilde garip davranıyordu, demek ki hoşuna gitmiyordum. Tabii ki de herkes beni sevmek zorunda değildi, o da sevmeyebilirdi. Ama nedense bu düşünce canımı sıkıyordu, bu şekilde düşünmek bile istemiyordum. 

Belki de bu kadar çok düşünmek yerine akışına bırakmalıydım. Her şey doğal akışında gerçekleşebilirdi. Ama bazı şeylere bu kadar anlam yüklemek ve böyle küçük şeylere bağlanıp bazı hisler büyütmek, beni sonunda çok üzebilirdi. Buna alışık değildim, böyle bir şey yaşamaktan da çok korkuyordum. Kapılmamak ve hislerime engel olmak en mantıklısıydı.

Şu an büyük binanın en alt katındaki yemekhaneye benzeyen yere giriş yapmıştım. Kendime bir kahve doldurup masalardan birine oturmak için arkamı döndüğümde içeriye giren Pablo'yu görmüştüm. O kendine bir kahve alırken ben de kahve makinesinin en yakınındaki masaya oturdum ve yalnız olan Pablo'nun yanımdaki masaya oturacağını gördüğümde konuştum.