Sevmesende Beni /Texting

15

Selamlar herkese.

Bu bölüm geçmişten bir kesit okuyacağız.

Aslında bu tarz bir bölüm yazmayı bu zamanlar düşünmüyordum.Kendimi daha çok şimdiki olaylara göre ayarlamıştım ama öyle olmadı.
Önceki bölüm heyecanlı bir yerde bitirip bu bölüm geçmişten kesit attığım için küsmeyin bana olur mu:")

İlk defa bir bölümümün başına şarkı koydum.
Bu şarkıyı dinleyerek yazdım bölümü.
Dilimden düşmeyen bir şarkı umarım sizde beğenirsiniz.

Bu bölümü şimdi yazıp yayınlama nedenimi bölüm sonu söyleyeceğim.

Keyifli olur mu bilmiyorum ama gene de,

Keyifli okumalar.

-----------------------------

-Geçmişten kesit-(Azra 8 yaşındayken)

Pembe dizliklerimi takıp, kapıyı kapatmadan önce içeride olan babama seslendim.

"Babacım ben bisiklet sürmeye gidiyorum, çok geç olmadan gelirim"

Babama yanıt hakkı bile tanımadan kapıyı hızla kapattım ve yaptığıma gülerek gelen asansöre bindim.

Sanırım biraz yaramaz bir kızdım.

Ama olsundu,babam alışmıştı artık bu hallerime.

Bugün sitedeki arkadaşlarım ile bisiklet yarışı yapacaktık.Hiç olmadığım kadar heycanlıydım.Ve birinci olmayı istiyordum.

Aklıma gelen şey ile ellerimi önüme uzatıp avucumu açtım.
Ve asansörün tavanını bakıp"Allah'ım, lütfen lütfen ben birinci olayım lütfen"dedim.

Yanlış hatırlamıyorsam bu dua etmek oluyordu.

Geçenlerde Semanın annesi demişti.
Eğer elimi açıp yukarı bakarak Allah'a istediğim şeyleri söylersem o da hemen oluverirmiş.

Bunu ikinci kez deniyordum.

İlk duam daha gerçek olmamıştı.
Ama Semanın annesi Allah bütün çocukların duasını kabul eder seninkini de eder,sabret biraz demişti.Demekki elbet bir gün duam kabul olacaktı.

Asansör durduğunda kapı açılır açılmaz bisikletimi de alıp
koşarak apartmandan çıktım.

Çevreme baktığımda parkın orda toplanan çocuk topluluğunu gördüm.
Sonra gözüm arkalarındaki banka kaydı.Nerdeyse hepsinin annesi orda oturmuş çocuklarını izliyordu.

Ben onları izlerken onlar beni görüp yanıma gelmişlerdi.

Selamlaştıktan sonra benden bir yaş küçük Ada konuşmaya başladı.

"Biz yarış yapacağız ama düşersek ne olacak?"dedi kaygılı bir ses ile.

Dediğine karşılık bilmiş bir edayla konuşmaya başladım.

"Dizliklerimiz ve kaskımız var.Düşersek onlar korur bizi."

Sonra Nesrin, arkalarında kalan annelerini işaret ederek"Hem annelerimiz var,onlar kaldırır."dedi.

Ama benim yoktu ki.

Düşünce beni kaldıracak bir annem yoktu.

İstemsiz bir şekilde başımı öne eğdim.

Ah annem, başımı niye öne eğdirdin ki?

Sağ tarafımda kalan Yamaç beni gösterip"Senin annen yok ki, düşersen kim kaldıracak?"dedi.

Kafamı kaldırıp düşünmeden konuştum,umudunu kaybetmeyen tarafım ile konuştum ve "Tabiki de annem kaldıracak"dedim.

Bana şaşkın şaşkın bakıyorlardı.Ne demek istediğimi anlamamışlardı.O yüzden onlar sormadan demek istediğimi açıkladım.