Yine düşünüyorum seni...
Seni sensizken sevmeyi , hayallerimde düşlemeyi.
Giderken senden uzaklaşmanın ne acı verici bir his olduğunu düşünüyorum .
Hayallerimle süslüyorum ismini ,seni özlerken dinliyorum kalbimin sesini.
Hep bir özlem hep bir hasr...
"Ozan...sana bir şey sorabilir miyim?" Başını bana doğru çevirdi.Sahile geldiğimizden beri bir bankta oturup denizi seyrediyorduk.Arkamızda ağlayan çocuk, üzerimizde uçuşan martıların sesleri , önümüzdeki denizin dalgasının sesi az da olsa insana farklı duygular hissettiriyordu.Benim başım Ozan ın omuzundaydı. "Peki sor " " bana biraz kendinden bahseder misin?' Oturduğumuz banka sırtını dikleştirdi. "Küçüklükten beri hiç aile şefkati görmedim.Kimsenin hayal bile edemeyeceği üniversitelerde ve liselerde okudum." "Nasıl yani ?"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Çok fazla yaramazdım disiplin suçları yüzünden sürekli okul değiştiriyordum. Ama başarılıydım. Sık sık ödül törenlerine katılıyorum her şey çok güzeldi.Büyük bir salon yüzlerce kişi alkış sesleri vardı ama hep babamın benden daha çok sevdiği şirketini bırakıp beni gurur duyarak izledi. Nede annem yanıma gelip işte " o benim oğlum " deyip beni parmağıyla göstermedi." "Şiir gibi konuşuyorsun " " acı çeken mutluluk nedir unutan insanlar şiir yazar ben ise şiir gibi konuşurum" Sözleri sanki usta bir yazarın kaleminden çıkmış gibiydi. Sende bana kendinden bahseder misin ?" "Yetimhanede büyüdüm.Senin kadar şanslı değildim.Annemi babamı 18 yaşına kadar hiç görmedim öldüler zannediyordum" "Ya sonra ne oldu ?" "Okula gidiyorum.Yetimhanenin soğuk duvarlarıyla çevrelediği ölü ruhların yaşadığı bir yetimhaneydi zaten her zaman sabahı beklerdim o zaman içim ısınıyordu.Biri kolumu tuttu beni kendine doğru çevirdi.O andan aklımda kalan tek şey "kızım sonunda seni buldum artık hiç bırakmayacağım " oldu.O günden beri annemle yaşıyorum.Bu sene de sınıf öğretmeni olarak atamayı bekliyorum" Evet , belkide çok acı bir hikayem vardı ama bazen yüzümü güldüren insanlar yanımda oldukça sadece gece aklıma geliyordu anılarım ağlıyordum sabah olunca gülmemin sebebi de belkide geceye sığdırdığım gözyaşlarımın içinde saklı acılarımdı. "Baban nerede ?" " bilmiyorum , annemde bilmiyor.Uzun zaman önce annemle kavga edip evi terketmiş bir daha da geri dönmemiş." Başımı Ozanın omuzundan yavaşça kaldırdım. "Hadi gel gezelim buradan sıkıldım " "Tamam " dediğinde çoktan ayağa kalkmıştı " dondurma ister misin?" "Vanilyalı olur desem " "Hemen geliyor matmazel " deyip yanımdan ayrıldı. Ozan dondurmayı alırken bende etrafıma bakınmaya başladım.Hayat güzeldi aslında yaşamak ta güzeldi.Çoğu zaman önümüze aşamayacağımızı düşündüğümüz birçok engel çıkıyor.Daha engeli aşmaya çalışmadan pes ediyoruz.Aşk mesela çok seviyorsun sevdikçe hayata bağlanıyorsun onu herkesten kıskanıyorsun.Onun için savaşıyorsun.Ama ayrılıyorsun.Zamanız geçtikçe ya bir hastahane odasında yada bir bankın üzerinde anlıyoruz. "Elçin " Derin bir iç çekip arkama döndüm "Efend-" burnuma gelen soğuklukla irkilmiştim. "Ozan ne yapıyorsun sen ?!"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
