Dönüm Noktası

görünmezlik

Kapıyı açıp odama gitmek için yönümü değiştirince, içerden sesler geliyordu, Gülüş sesleri. Merak ettim ve bakamaya gittim. O an gözlerim doldu. O an kalbim durdu,dondum ve sadece izledim. Annem ve babam, kardeşim ile oynuyordu. Ne kadar acı değil mi? Dışlanmak, aile tarafından sevgi görmemek ve kendinden nefret etmek.

"Aaa ablam gelmiş. Abla sende bizle oynasana,niye orda izliyorsun" kardeşim masumdu. Hiç birşeyin farkında değildi. Niye olsun ki o seviliyordu. O mutlu bir hayat yaşıyordu.

"Yok oğlum. Ablam gidip ders çalışsın hem bence o da oynamak istemez" o an düşündüm. İster miydim? Babam ve annemle oturup oyun oynamak ister miydim? Gözlerim doldu. Hayır ağlamanın sırası değildi.

"Haklısın,baba. Benim çok ödevim var. Hem biz senle sonra oynarız tamam mı canım" kardeşim kafasını onaylar şekilde salladı.

Cidden babam haklı mıydı? Yada benim ödevim var mıydı? O an aklıma çok sorı geldi. Yatağımda oturup dışarıyı izledim. Hala aşagıdan gülüş sesleri benim canımı daha çok yaktı bende o tabloda yer almak isterdim.

Onlar cidden mutluydu. Ya ben? Ben mutlu muydum? Hayır değildim. Kendimi kandırmanın sırası değil. Mutluuım demek çok büyük bir kelime, her ne kadar mutluyum dersen bile içinde bir mutsuzluk vardır. O mutsuzluk o an ki mutluluğunu bozar. Siz hiç mutluyım derken üzüldünüz mü? Ama ailem sayesinde kardeşim cidden mutluydu.
•
•

Yemek için aşagıya indim. Yemeğimi yedim ama annem ve babam yine kardeşimle konuştu. Ona okulın nasıl geçtiğini sordu, sınavlarını sordu ama ya ben ben okula gitmiyor muydum? Ben bu aileden değil miydim? Düşünceler bile beni duyurmuştu. Afiyet olsun dedim ve masadan kalktım. Ama kardeşim dışında kimse dönüp bakmadı. Eee olsun alıştım görünmez olmaya.

Küçükken hep görünmez olmak istedim. Kimse beni bulamasın istedim ama bu büyünce gerçek oldu ilk kez istediğim bir şey oldu ama şuan bunu istediğime çok pişmanım.

Görünmezlik kavramını hep yanlış anladık bizi bulmamaları eğlenceli sandık ama öyle değil. Bizi görmemeleri, bizi duymamaları varlığımızdan haberleri olmaması çok kötü bir şey. İnsan büyünce bazı şeylerin farkına varıyor. Bazı gerçekler hani derler ya "büyünce geçer" bence bu sözde isteklerden ve mutluluktan bahsediyor.

°
°
°
Çok mu kötü oldu ya offf hiç içime sinmiyor