Vücudumun nerdeyse her yeri ağrıyor.
Özellikle geceleri mutsuzken... Rüyalarımda şehre kadar gelen dev dalgalar görüyorum. Her seferinde ben ve ailem son anda kurtuluyoruz. Bu hayattan zevk alamadığım için rüyalarımı kontrol etmek için yollar arıyorum. Bu sıralar başarılı olmadım. Genellikle kaldığım odanın kapısını kapatıyorum. Yalnız kalmayı sevdiğimi şu sıralar sanmıyorum. Müzik dinlemek dışında hiçbir şey mantıklı gelmiyor. Saçma sapan insanların hayatları, gösteriş oyunları, hiç olmazsa hayatları, oldukları insan bile beni oradaki hayata çekmeye yetmiyor. Deli gibi sıkılıyorum. Değil hayaller, cümleler kurmak bile zor geliyor bazen. Sabah uyandığımda yaşamak için bir heves bulamıyorum. Aynı zamanda buna katlanmaya zorunlu hissediyorum. Gelecek için araştırmalar yaparken bu üniversitelerden herhangi birine gittiğimde başlayacak yeni hayatımın beni mutlu edememesinden korkuyorum. Eskiden değer verdiklerim artık gözümün önüne midemi bulandıran anılarla geliyor. Çok kötü hissettiğimde yalnız ağlıyorum. Kimseyi aradığımı sanmıyorum. Hepsi sıkıntıdan... Ne istediğimden emin değilim. Günde onlarca defa hayatımın kötü ve sıkıcı olduğunu düşünüyorum. Bunu düzeltmek içinse hiçbir şey düşünmüyorum.
-Bülent Erdal
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kafandaki Sesleri Susturmaya Çalışmak?
Poetry13 Bölümden oluşan ruhsal intiharın yazılara dönüştürülmüş hali. Unutmayın. Çok düşünmek, sevmek, sevilmek, yaşamak, sevilmemek. Hepsi ruhsal intiharların içinizdeki oluşumudur. Siz, siz olun. Çok düşünmeyin. İyi geceler, mümkünse.
