our town - skz

23

"Hadi güzelim, son lokmayı da ye..."
Changbin, Seungmin'in odasında Seungmin'e kendi elleriyle yaptığı pankek dilimini çatala batırırken konuştu.

Çıkmaya başlayalı bir ay geçmişti çoktan, Seungmin yavaş yavaş iyileşiyor, daha fazla yemek yemeye alışıyordu.
Gayet güzel ve mutlu giden ilişkisi onu cesaretlendirmiş ve bir an önce bu sorunu ortadan kaldırmak için harekete geçirmişti.
Changbin onunla hep özenle ilgileniyor, kendini kötü hissettiği zamanlarda, ağladığında, bazen dayanamayıp kustuğunda, neredeyse her anında destek çıkıyordu ve Seungmin, gün geçtikçe daha da çok aşık oluyordu ona.

"Biraz duralım Bin, söz onu da yiyeceğim."

Changbin kafasını sallayarak yanaklarına öpücük kondurdu Seungmin'in.
Daha önce hiç sevgilisi olmadığı için Seungmin, böyle iyi hissettiren fiziksel temaslarla tanıştığında kendini çok şanslı hissetti.

Yeme bozukluğu olan birisi için her şeyi birden yemek çok ağır olduğu için anlayabiliyordu Changbin Seungmin'i, ama bazen şu anda da olduğu gibi sevgilisini iştahla yemek yerken görünce heyecanlanıp hemen bitirmesini ve o anın yükünden bir an önce kurtulmasını istiyordu.
Seungmin ise onu böyle heyecanlı görmekten mutluluk duyuyor ve her geçen gün daha da iyileşmeye çalışıyordu.

Bir süre sonra Seungmin elini çatala götürecekken, Changbin ondan önce davranıp çatalı aldı ardından üstü nutella ve çilekle kaplı pankek dilimini çatala batırıp Seungmin'in dudaklarına doğru götürdü. Seungmin alışmış olduğu durumla yine karşılaşınca güldü, kendini çatala biraz daha yaklaştırdı ve ucundaki pankek dilimini ağzına alıp çiğnedi yavaş yavaş.

Sonunda yemeyi bitirdiğinde derin bir nefes aldı, midesi biraz bulansa da derin derin nefesler alarak bu bulantıyı giderdi.

Bazı günler yemek yedikten sonra yediği şeyler tamamen ağzına geliyor ve dayanamayıp tüm hepisini çıkarıyordu. Bunu yapmaktan nefret ediyordu, kendini suçlu hissediyordu, Changbin'in onca çabası boşa gitmiş gibi hissediyordu, ve sonunda ise göz yaşlarını akıtıyordu.
Böyle durumlar yaşandığında önceden yalnız başına, annesi evdeyse ona sarılarak, eğer annesi evde değilse de Felix'i yanına çağırıp o gelince ona sarılıp ağlayarak atlatıyordu.
Ama Changbin ile sevgili olduktan sonra, çok nadir zamanlarda oldu bunlar.

"Yemeklerle alakalı olan sorunu birlikte halledeceğiz tamam mı? Hepsini beraber aşacağız, ailen, arkadaşların ve ben, hep sana destek olacağız, söz veriyorum sana."
Sevgili oldukları gün, Changbin Seungmin'e söylemişti bunları.

O sözlerden sonra gerçekten de beraber aşmaya başlamışlardı bu sorunu.
Her sabah Changbin Seungmin'in evine gidip Bayan Kim ile kahvaltı hazırlıyor, Seungmin'i uyandırıp kahvaltısını onunla ve ailesiyle birlikte yapıyor, Seungmin ne kadar yavaş yerse yesin hep onun hızında yiyip, midesi bulandığında onu rahatıyor, Seungmin yemeyi bitirene kadar tüm bunları sürdürüyordu.
Ailesi dükkana gitmek için evden çıkınca ise beraber masayı toparlayıp bulaşıkları hallediyor ve günü beraber geçiriyorlardı.
İkisi de ailelerine bahsetmişlerdi ilişkilerinden, Changbin'in babası ilk başta çok kabul etmek istemese de aileler tanışınca biraz daha kabul etmişti.
Seungmin'in ailesi Changbin'e güveniyorlardı, geldikleri andan beri Changbin'in efendi duruşu ve çevresine olan saygısı zaten dikkatlerini çekmişti.

Seungmin bazenleri yemeği midesinde tutamayınca, midesi boşalana kadar kusuyordu maalesef, böyle anlarda bile Changbin hep yanındaydı, o kusarken sırtını ovalıyor, işi bitince kalkmasına ve temizlenmesine yardımcı oluyor, Seungmin ağlayınca onu rahatlatıyprdu.

"Elinde olmadan yaptığın bir şey için kendini suçlama sevgilim. Böyle şeyler pat diye düzelmez ki güzelim benim. Zaman gerekli, zaman her zaman gerekli. Kendini kötü hissetme, ben her zaman burdayım, senin iyileşip, kendini toparlaman için yardım edeceğim sana. Sonuna kadar, tamam mı?"
Seungmin bu sözleri duyunca kendini güçlü hissetmeye başlıyordu tekrardan. Changbin kesinlikle ona iyi geliyordu