EHVENİŞER/ Lahza

Umut Tehlikeli Bir Oyuncaktır

    ~ Umut Tehlikeli Bir Oyuncaktır ~

09.10.2020

19:46

Karnım büyüyor. Ya da ben öyle olduğunu düşünüyorum. Aynaya baktığımda dümdüz olan karnımda tuhaf, yumurta gibi bir parçacık görüyorum ve bu benim normal olmayan midemin bulantısını azdırıyor.

Sanki insanlar da bu şişliği görecekmiş gibi bugün üzerime bol siyah bir kazak giydim. Bana göre karnım bir basketbol topu büyüklüğünde ve hiçbir şey bu şişkinliği kapatamayacakmış gibi geliyor. Ama öyle olmadığını biliyorum. Henüz o şey minik bir fasulye taneciği kadar. Bu yalnızca benim kuruntum.

Son zamanlarda kuruntu yapmakta epey iyiyim.

Siyah tayt ve siyah kazağın karnımı kesinlikle belli etmediğinden psikolojik olarak emin olduktan sonra evden çıkarak Şerif Clive'in Cuma akşamları alışveriş yaptığı mini markete geldim. Bunu yaptığıma inanmak kendim için bile çok güç. Bir adamı oğlunu aramaktan vazgeçirmek yani. Bana ne oldu bilmiyorum. Ama çaresizliğin insanlara her şeyi yaptırabileceğini biliyorum.

Yeterince çaresiz kalan her insan her şeyi yapabilecek kapasitededir.

Bu sözümü bir kenara not edin; fazla umutlu ve fazla çaresiz insanlardan uzak durun. Her şeyin fazlası zarardır ve fazlalık insanların bünyesine göre değildir.

Bu bebeğin babasını, Ashton geri dönmeden öğrenmeliyim. Eğer Ash değilse yine o gelmeden karnımdaki kitleden olabildiğince hızla kurtulmalıyım. Baba, Ash'se... Eh o zaman onu karnımdaki fazlalıktan hayatımı olumlu etkileyeceğini bildiğim bir şeye dönüştürebilirim.

Bu ihtimal güzel ve yaşadığım o korkunç olaydan sonra fazla uzak gibi görünüyor. Ama umuda tutunmak, bu aralar yaşamamı sağlayan tek teselli yöntemim olduğu için düşüncelerimi sınırlamıyorum. Ya sevineceğim, ya üzüleceğim. Her halükarda bu andan daha kötü bir durumda olamam. Bir babaya oğlundan vazgeçmesini söylemek, bulunduğum çaresiz durumda bile yeterince adice. Her şey bundan daha iyidir.

Markete girdikten sonra elime bir sepet alarak dolanmaya başlıyorum. Market arabası yerine bunu seçtim. Belki yeterince ağırlık kaldırırsam, kim bilir, vajinamdan bir anda kan gelebilir. Ve hastaneye kaldırılır bebeğin düştüğünü öğrenirim. Sahte birkaç gözyaşının ardından evime geri döndüğümde uzun zamandır üzerimde taşıdığım yükü bir kenara atmış ve sonunda nefes alabiliyor olurum.

Bu da bir başka hayal.

Benden beş dakika sonra Şerif, markete giriyor. Rafların en arkasına geçip ikinci rafa doğru yürüyorum. Şerif birazdan bu tarafa doğru gelecek ve beni gördüğünde konuşmaya başlayacak. Onunla konuşmaya başlayan ben olmamalıyım. O, beni fark etmeli ve yanıma gelip konuşmalı.

Daha önce hiç böyle şeyler yapmadığım için kendimi son derece suçlu ve rahatsız hissediyorum. Sanki herkes şu anda kafamdan geçirdiklerimi duyuyormuş gibi. Şerifin karşısına önce ben çıkarsam sanki bunu planlı yaptığımı biliyormuş gibi. Bu olanların hepsi geride kaldığında şimdi olduğumdan daha suçlu hissedeceğime de eminim. Asla bitmeyecek. Ormanda yaşadığım olay, sonrasında aldığım not ve karnımdaki varlığın etkisi hayatım boyunca nasıl beni takip eden hayaletler olacaklarsa, bu suçluluk da onlardan biri olacak.

Belki bir gün dayanamayıp gerçeği söyler ve oğlunun yerini şerife öterim.

Evet, umarım bunu bir gün yaparım. Ve yaptığımda beni anlamasını ummaktan başka yapabileceğim hiçbir şey yok.