Jestem Neteyam Sully, a oto moja historia.
Przyszedłem na świat, w 2155 roku.
Jestem synem potężnego Toruka Makto, który zjednoczył klany podczas okresu wielkiego smutku.
Ciąży na mnie ogromna odpowiedzialność i presja, którą wywiera na mnie mój ojc...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Neteyam
Mój ojciec zawsze powtarza, że coś się kończy, a coś się zaczyna.
Tak więc również i dziś, pewna era dobiega końca.
—Lo'ak! Gdzie moja narzuta?!- krzyknąłem do brata, pakując ostatnie niezbędne mi rzeczy.
—Yyy, pożyczyłem.- stanął w przejściu.
—Brat nie żartuj, potrzebuję jej.- przewróciłem oczami, już kompletnie zrezygnowany.
—No bo..moja gdzieś się zapodziała.- podrapał się po karku.
—Brat.- powiedziałem stanowczo.
—No dobra już. Masz.- podał mi moją narzutę.
—Dziękuję.
Założyłem ją na siebie i zabrałem swoje torby. Wychodząc z naszego rodzinnego namiotu, spojrzałem na niego ostatni raz. Pojedyńcza łza, spłynęła po moim poliku, a ja ruszyłem w kierunku wylotówki z naszej bazy.
Nie sądziłem, że opuszczanie tego miejsca, przyjdzie mi tak ciężko.
W dodatku z tak, ogromnym bólem serca.
Przestając rozmyślać, zasiadłem już na swojej pięknej Zmorze. W końcu wszyscy wystartowaliśmy, lecąc w kierunku Drzewa Dusz.
***
Ceremonia ,,zabijania" mojego ojca, wreszcie dobiegła końca. Pożegnaliśmy babcię oraz klan. Ze łzami w oczach i pogrążeni w rozpaczy, opuściliśmy nasze święte miejsce. Zasiedliśmy na Ikranach, wzbijając się w powietrze. Już po chwili, wylecieliśmy na otwarte morze. Nasze lasy z tej odległości, przypominały jedynie malutkie roślinki. Spojrzywszy ostatni raz na swój dom, uroniłem kolejne łzy smutku. Założyłem swój ochraniacz na oczy i zacząłem patrzeć przed siebie.
Tak oto, rodzina Sullych ucieka przed wojną. Tak oto, zostaliśmy tchurzami. Jednak tak, jak by to rzekł mój ojciec...
Jedno życie się kończy, a drugie zaczyna.
***
Przeleciwszy sztormy, burze i deszcz wreszcie naszym oczom ukazała się rafa koralowa, a zaledwie chwilę później, osada klanu Metkayina.
Wylądowaliśmy na piachu, schodząc ze swoich Ikranów. Wokół nas, zbiegł się cały tłum Na'vi. Byli inni. Turkusowi. Ich ogony były ogromne, a zamiast normalnych kończyn, mieli płetwy.
