Jestem Neteyam Sully, a oto moja historia.
Przyszedłem na świat, w 2155 roku.
Jestem synem potężnego Toruka Makto, który zjednoczył klany podczas okresu wielkiego smutku.
Ciąży na mnie ogromna odpowiedzialność i presja, którą wywiera na mnie mój ojc...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Neteyam
Po rozpakowaniu się i ogarnięciu, do mojego kąta wleciał mój brat.
—Teyam!- krzyknął zmęczony, zapewne od biegania chłopiec.- Tsireya! Ona chyba też uważa, że jestem fajny i chyba mnie...lubi!- wykrzyczał uradowany Lo'ak.
—Fajnie, fajnie.- rzuciłem oschle.
—Brat? Nie cieszysz się moim szczęściem?- posmutniał.
—Wybacz.- spuściłem głowę w dół.- Oczywiście, że się cieszę. Po prostu, jestem trochę przygnębiony tą nową, otaczającą mnie rzeczywistością.- skłamałem. Oczywiście, że chodzi o Reyę.
—Rozumiem.- kucnął obok mnie, kładąc dłoń na mój bark.- Mogę ci jakoś pomóc?
—Nie...nie dziękuję. Po prostu idź, młody.- w kółko odwracałem wzrok.
To w końcu Lo'ak.
Wie, kiedy kłamię.
—Chodzi o Tsireyę. Mam rację?- wypalił nagle młodszy.
—Lo'ak, daj spokój.
—Powiedz mi prawdę.
—Tsireya faktycznie jest cudowną dziewczyną, ale nie mam zamiaru ci jej odbijać. Kocham cię, braciszku i nigdy w życiu, bym ci czegoś takiego nie zrobił.
—Kłamiesz!
—Lo'ak, cholera! Uspokój się!
—Jeszcze jestem spokojny!
—Spierdalam stąd, mam dość.- chwyciłem agresywnie za swój łuk oraz strzały i wyszedłem.
Słyszałem za sobą krzyki mojej rodziny, jednak ani trochę mnie to nie obchodziło. Byłem nabuzowany. Miałem ochotę coś rozkurwić. Wybrałem się więc, do małego lasku. Idąc w głąb, każde drzewo, które na swój sposób mnie irytowało, robiło za mój cel. Strzelałem dość agresywnie. Potrzebowałem wyładować te wszystkie, negatywne emocje. W pewnym momencie, zauważyłem bardzo ładną zatoczkę. Odrazu zmierzyłem w jej kierunku. Usiadłem na brzegu, mocząc stopy w wodzie. Zacząłem rozmyślać.
Czy kiedykolwiek, będzie mi dane być szczęśliwym?
Nie wiem.
W końcu, moja rodzina jest u mnie na pierwszym miejscu.
