Bitter Lies

Rozdział 17.

Dziś wróciłam do Anglii.

Dość deszczowej niż zazwyczaj, ale to właśnie było charakterystyczne w Londynie. Tak samo w Miami. To właśnie dlatego tak bardzo uwielbiałam te dwa miasta. Za tę pogodę, która z pozorów kojarzy się z smutkiem i niechęcią.

Mnie deszcz uspakajał.

Wyszłam z sali egzaminacyjnej, tym samym zakańczając wszystkie egzaminy jakie musiałam napisać. Część ustną również miałam za sobą. Teraz tylko musiałam poczekać do południa na wyniki. Jeśli zdałam, mogę odebrać dyplom i zostać prawnikiem.

Czułam niewyobrażalną ulgę, pomimo że nie wiedziałam czy zdałam. Po prostu pewien etap w moim życiu się skończył. A mianowicie kończyłam studia i nareszcie mogłam spełniać się w wymarzonym zawodzie. Tak długo na to czekałam.

Same egzaminy poszły mi całkiem dobrze, a przynajmniej taką miałam nadzieję. Uczyłam się do nich intensywniej niż do czegokolwiek w moim życiu.

— Jak ci poszło? — zapytała Hailie, która już wcześniej wyszła z sali.

— Dobrze, ale nie chcę zapeszać — oznajmiłam, poprawiając torebkę na ramieniu. — A ci?

— Nawet jakbym zjebała, to mój ojciec tak tego nie zostawi, więc się nie martwię.

Zdusiłam chęć przewrócenia oczami.

— Zazdroszczę — westchnęłam. — Nie każdy ma takie znajomości.

Choć ty masz jeszcze lepsze - pomyślałam.

— Idziesz wieczorem na drinka z dziewczynami? — zapytała, gdy zaczęłyśmy kierować się w stronę wyjścia. — Opijemy egzaminy.

— Odpadam — odpowiedziałam od razu. — Dziś wieczorem mam lot do Miami.

— Wracasz tam? Myślałam, że już załatwiłaś to, co miałaś załatwisz.

Wyszłyśmy z budynku i musiałyśmy rozłożyć parasolkę bo lało niemiłosiernie.

— Zwolniłam się.

Brunetka przystanęła, patrząc na mnie jak na największą idiotkę.

— Żartujesz?

— Na szczęście nie.

— Przecież miałaś posadę o którą ludzie by zabili! — zawołała, machając ręką. — To przez Fina?

— Tak, ale nie chcę o tym rozmawiać — westchnęłam ciężko i znów zaczęłyśmy iść. — Nie żałuję, choć teraz będę musiała się rozglądać za pracą.

— Wiesz, mogę ci załatwić płatne praktyki w kancelarii mojego ojca — rzuciła luźnie. — Sama tam idę.

— Zastanowię się.

— Dlaczego tak w ogóle wracasz na Florydę skoro nic cię już tam nie trzyma?

— Pojutrze mam wesele przyjaciółki.

A ja nadal nie miałam sukienki. Będę musiała się wspomóc Kimberly, która na pewno coś dla mnie znajdzie.

— Ale potem wracasz, nie?

Dobre pytanie.

Kiwnęłam głową.

— Dobra, ja idę w tamtą stronę — wskazała, po czym pochyliła się i musnęła mój policzek. — Do zobaczenia... mam nadzieję niedługo!

Nadzieja matką głupich - pomyślałam.

Zmarszczyłam brwi na swoje myśli, bo przecież muszę kiedyś wrócić do Londynu. To tu mam mieszkanie, przyjaciół, prace... no może tego akurat już nie mam, ale wciąż.