Avatar The Way Of Water

CHAPTER 23

"Neteyam Sully..."

~

Neteyam kijkt met een schok naar z'n moeder.
Het valt stil.
"Nee.." begint Neytiri.
"Nee, ik laat niet 2 van mijn kinderen de Oceaan opgaan!" roept ze.
Mijn vader kijkt vanaf het podium onze kant op.
"Pap! Alsjeblieft!" roep ik.
Ik begin tranen in mijn ogen te krijgen.
"Sorry, maar...Ik kan niks voor jullie betekenen."
Sommige Avatars lopen terug naar hun hutjes.
Ik raak in paniek..
Zonder na te denken wurg ik me door de menigte heen richting het podium.
"Payìva!" hoor ik nog achter me.
Ik ren het podium op en grijp de microfoon uit mijn vaders handen.
"STOP!" roep ik.
Iedereen draait om en ik krijg de aandacht.
"Ik bied me aan. Vrijwillig."
Er valt een ijzingwekkende stilte. Ik hoor wat mensen mompelen.
"Payìva, wat doe je?" fluistert mijn vader. "Pa, laat me."
"Kiri...Ik ga in jou plek." zeg ik.
Ítan kijkt me met een glimlach aan terwijl Neteyam me heel anders aankijkt.
"Ik ga." zeg ik.
Nu hoor ik iedereen door elkaar heen praten.
"Payìva, dit kan je niet doen..." zegt mijn vader.
Ik kijk hem aan en geef de microfoon weer terug en loop nar Ítan en Neteyam.
Kiri vliegt me in m'n armen als ik weer bij hun sta.
"Dankje" fluistert ze.
"Tis al goed, meisje." fluister ik terug.
De tijd tikt door. Overmorgen vroeg vertrekken we.
Neteyam staart me aan. Hij heeft een blik in z'n ogen zovan: 'Ik wil niet dat je gaat, maar ik wil je met me mee nemen.'
Ik glimlach naar hem terwijl Kiri me nogsteeds knuffelt.
Neytiri weet niet hoe ze me moet bedanken.
Ik knik naar haar. "I see you." zeg ik.

De avond valt. Overmorgen zijn we op zee. Jagend naar eten en medicijnen.
Het schemerd. De planeten zijn prachtig te zien vanaf het strand. Ik zit met Neteyam, Lo'ak en ítan op het strand.
Mijn benen over die van Neteyam.
De sfeer is gezellig, ondanks dat we elkaar voor 20 dagen niet meer zullen zien.
"Wat als het mis gaat?" vraagt Lo'ak.
"Dat gaat het niet." zeg ik.
Ik kijk Neteyam aan. Hij kijkt mij aan.
Het is even stil.
"Wie zijn de 2 andere?" vraagt Lo'ak dan.
Neteyam kijkt hem vragend aan.
"Die 2 andere," herhaalt hij, "die overmorgen met jullie meegaan."
In mijn ooghoek zie ik Ítan knikken. "Je bedoelt Nikké Permo en Kyo Viayo?"
"Ja, hun." zegt Lo'ak.
"Ze zijn aardig. Ik heb ooit met ze gewerkt. Jullie zijn in goeie handen bij hun."
Ik ken ze ook. Kyo is knap. Ze kan prachtig zingen en is perfect voor overmorgen. Ik heb haar nooit gesproken. Ze lijkt me aardig. Toen haar naam uitgesproken werd, had ze geen emotie. Ze kent Nikké en Ítan wel al.
Nikké ken ik niet. Nooit gesproken. Ik heb geen idee wie hij is. Het enige wat ik weet, is dat ze aardig zijn.
Lo'ak zucht en staat op.
"Waar ga je heen?" vraagt Neteyam. Hij gaat wat meer rechtop zitten.
"Payakan, zeg niks tegen mam en pap." zegt hij tegen Neteyam. Neteyam knikt.
Lo'ak loopt richting het water en een Ilu trekt hem mee.
Langzamer aan verdwijnt hij. Ik kijk de zon in die dichter bij de horizon komt.
Ítan kijkt achterom hoe Lo'ak verder zee in gaat.
Dan draait hij zijn hoofd weer naar ons.
"Nou..," begint hij," ik ga." zegt hij.
Hij staat op en legt zijn hand op mijn schouder. Ik grijpt zijn hand die langzaam van mijn schouder afglijd. "Doei." fluister ik.
Ítan gaat weg. Terug naar de andere kant van het dorp.
Ik zit nu alleen nog met Neteyam op het strand. Ik kijk omhoog naar de sterren en planeten.
Neteyam gaat met zijn hand door mijn haar.
"Ik verveel me." zeg ik tegen Neteyam. Ik kijk nogsteeds naar boven.
Neteyam kijkt me aan. Zie ik in mijn ooghoek.
"Wil je bij mij slapen vannacht?" vraagt hij.
"Graag." antwoord ik.

Lieve allemaal. Sorry sorry sorry. Ik heb echt lang niks meet geschreven. Dit verhaal gaat natuurlijk nog gewoon door, want I Love schrijven. Nieuwe delen zijn onderweg. Hier een klein deeltje voor tussendoor.