silent cry; hyunho

30;Final;

Karanlık, soğuk, çok soğuk.

Genç içinde olduğu karanlığın üzerine doğru yürümeye devam etti. Vücuduna değip yerle buluşan kar tanelerine umarsızca basıp nereye gittiğini bilmeden yürümeye devam etti.

Etrafına baktı, kimse yoktu. Karanlık yolun sonu tekrar ve tekrar başka bir karanlık yola çıkıp duruyordu.

Sonunda sessizliğin içinde yankılanan siren sesine kulak kabarttı. Siren sesleri çoğalınca o tarafa yönünü çevirdi. Çok yürümemişti ki caddenin ortasında gökyüzüne kadar yükselen dumanları gördü. Görüş alanına yanmakta olan araba girene kadar yürütmüştü.

Bir an her şey sessizleşti sirenler sustu, kalabalık kayboldu karanlığın içinde yanan araba ve o tek kaldı. Yürüdü, ateş yüzünü yakana kadar yürüyüp yanan arabanın yanında durdu.

Tepkisizdi hiçbir şey yapamadı sadece arabaya baktı. Alevler yükselmeye devam ediyordu, adeta yıldızlara ulaşıp onları da yakmak istercesine.

Kar hızlanmıştı ama genç adam tek bir an bile olduğu yerden kıpırdamadı ta ki ismini duyana kadar. Arkasını döndü ona gülümseyerek bakan sevgilisine baktı o zamana kadar ağladığını fark etmemişti.

Yaşlar gözlerinden akarken bütün bedenini sevgilisine çevirdi. Bembeyaz bir gömlek giymişti, sarı saçlarını iki yandan örmüştü. Genç o zaman düşündü melek diye bir şey varsa eğer o tam şu an karşısındaydı.

Minho'nun dizleri onu daha fazla taşımadı yolun ortasına dizlerinin üzerine çöktü.

"Hyunjin..."

Diyebildi sadece ağlamasının arasından Hyunjin ona hâlâ en güzel gülümsemesini sunuyordu.

Minho elini sevgilisine doğru uzattı, buğulu gözlerini ile ona baktı.

"Hyunjin, Hyunjin lütfen yardım et bana."

Hyunjin sevgilisine doğru yaklaştı ve tam önünde diz çöktü ellerini tuttu. Minho olabilirmiş gibi daha çok ağlamaya başlamıştı hıçkırıkları sessiz caddede yankılanıyordu.