Είδα μάτια πολλά

Παράπλευρη απώλεια

Είχε συνηθίσει να τον χτυπούν, να του φωνάζουν, να του μιλούν χυδαία. Στην φυλακή όλοι αντιμετωπίζονται το ίδιο. Ακόμα και αν βρίσκονται άδικα πίσω από τα σίδερά της. Σαν να μην άξιζαν οι πόνοι της μητέρας που τους έφερε στον κόσμο...
Σήμερα τον ξύπνησε μια γερή κλοτσιά που γκρέμισε τα όνειρα του και επέτρεψε στον πρωινό ήλιο να ενοχλήσει τα μάτια του. Μια βαριά φωνή τον πρόσταξε να την ακολουθήσει. «Επισκεπτήριο» είπε. Όμως όταν τον έβγαλαν από το στενό κελί του κατάλαβε πως δεν τον κατεύθυναν προς την αίθουσα του επισκεπτηρίου. Έστριψαν απότομα σε έναν διάδρομο που δεν είχε ξανά περπατήσει. Σταμάτησαν μπροστά από μια πόρτα που έγραφε με μεγάλα κεφαλαία γράμματα «Διοικητής». Χτύπησαν δυο φορές. Η πόρτα άνοιξε απότομα. Δυο άντρες που κρατούσαν σφιχτά έναν αλυσοδεμένο κρατούμενο ο οποίος δεν έμοιαζε να ήταν τόσο πράος όσο ο Στέφανος, πετάχτηκαν έξω απειλώντας τον και απομακρύνθηκαν.
-Περάστε! Ακούστηκε μια αυστηρή και γεμάτη νεύρα φωνή από το βάθος του δωματίου.
Οι φρουροί που κρατούσαν τα δυο μπράτσα του Στέφανου σφιχτά τον έσπρωξαν να μπει στο δωμάτιο.
-Φέρατε τον Παράσχο; Ρώτησε ο άντρας που καθόταν στο μοναδικό γραφειο στην αίθουσα.
-Μάλιστα κύριε διοικητά! Απάντησαν και ελευθέρωσαν τα μπράτσα του αφήνοντας τον ελεύθερο και κάνοντας λίγα βήματα πίσω.
-Καλημέρα! Είπε ο Στεφανος και κάθισε σε μία από τις καρέκλες που βρισκόταν μπροστά από το γραφείο.
- Μόλις μάθεις τι σε ήθελα Παράσχο, δε νομίζω να την θεωρείς και πολύ καλή τη σημερινή μέρα.
- Τι συμβαίνει κύριε διοικητά;
- Σήμερα όπως ξέρεις είναι Κυριακή και τις Κυριακές έχει επισκεπτήριο. Έχεις συνηθίσει τελευταία να βλέπεις τη γυναίκα σου τις Κυριακές. Το ξέρω. Δυστυχώς όμως δεν θα ξανά έρθει.
Ο Στέφανος απορημένος προσπάθησε να μιλήσει. Όμως ο άνδρας με την αυστηρή φωνή δεν τον άφησε.
-Κοίτα, λυπάμαι που σου μεταφέρω κακά μαντάτα. Περίπτωση σαν την δική σου δεν έχω ξανά συναντήσει, αν δεν είχα δει αναλυτικά την δικογραφία θα ορκιζόμουν πως βρίσκεσαι άδικα εδώ μέσα. Τέλος πάντων. Επειδή δεν υπάρχει τρόπος να στο πω διαφορετικά σε φώναξα εδώ γιατί σήμερα το πρωί συνέβη ένα δυστύχημα. Ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω σε ένα δέντρο λίγο έξω από τον κεντρικό, στον δρόμο που οδηγεί προς τις φυλακές. Η Ελένη και τα παιδιά σας ήταν μέσα σε αυτό. Μάλλον ερχόντουσαν για το πρωινό επισκεπτήριο...Ήταν ακαριαίο το κακό... Δεν τα κατάφερε κανείς τους.

Παρατηρούσε τον Στέφανο να λυγίζει με κάθε του κουβέντα. Ο πόνος του ήταν τόσο βαθύς και όμως εκείνος παρέμενε σιωπηλός. Συγκρατούσε με δυσκολία τα δάκρυα στα μάτια του. Ήταν σοκαρισμένος. Είχε ξανά βρεθεί στην θέση να μεταφέρει τέτοια νέα σε κρατούμενους, πόσο μάλλον σε όσους η ποινή τους έφτανε εκείνη της ισόβιας κάθειρξης όπως του Στέφανου. Όλοι οι άλλοι στην θέση του εξάπτονταν,  ζητούσαν εξηγήσεις και απέδιδαν κατηγορίες. Ο Στέφανος ζήτησε απλά να μην μαθευτεί η συμφορά του, ρώτησε αν μπορεί να παραβρεθεί στην κηδεία τους όπου δυστυχώς έλαβε αρνητική απάντηση και ζήτησε λίγο χρόνο στην εκκλησία ο οποίος και του δόθηκε. Σηκώθηκε από την θέση του και χωρίς περιττά λόγια επέτρεψε να τον συνοδέψουν ως τον μικρό ναό των φυλακών. Στεκόταν για ώρες σιωπηλός, ευτυχώς ήταν μόνος, η ησυχία και η γαλήνη τον βοηθούσαν να καθαρίζει τις σκέψεις του. Αναρωτιόταν τι μάθημα ήθελε να του δώσει η ζωή με το να του πάρει τους μοναδικούς ανθρώπους που είχαν μείνει κοντά του.