Είδα μάτια πολλά

Χρόνια πολλά Ιάσωνα

29 Απριλίου 1925
Η Μαριέτα είχε ξυπνήσει πολύ νωρίς. Ήθελε να περάσουν όλα από τα χέρια της. Όλα απόψε έπρεπε να είναι υπέροχα. Ήταν η γιορτή του γιου της, 29 Απριλίου, Αγίων Ιάσωνος και Σωσίπατρου των Αποστόλων. Στο αρχοντικό είχαν καλέσει συγγενείς και φίλους για να γιορτάσουν.

Ο Ιάσωνας ήταν μόλις 7 ετών, έτρεχε όλη μέρα μέσα στα πόδια της και αναστάτωνε όλο το σπίτι. Ο Φίλιππος, ο καλύτερος του φίλος, ήταν πιο ήσυχος και όταν τους φώναζε η Μαριέτα να ηρεμήσουν, ο μόνος που συγκρατούσε τον Ιάσωνα όσο εκείνος επέμενε να αγνοεί την μητέρα του. Παρόλα αυτά ήταν καλό παιδί, μετρημένο. Η Μαριέτα αφιέρωνε όλο της τον χρόνο σε εκείνον. Το πρόβλημα δημιουργούνταν όταν ο μικρός Ιάσωνας επηρεαζόταν από αυτόν που φώναζε πατέρα του. Ο Δεμερτζής τον έπαιρνε μαζί του σε διάφορες δουλειές αγνοώντας το νεαρό της ηλικίας του και την Μαριέτα που τον παρακαλούσε να αφήσει το παιδί να μεγαλώσει για λίγο ακόμη ανέμελο. Κάπως έτσι ο Ιάσωνας μάθαινε να αγνοεί και εκείνος με τον καιρό τις διδαχές της και τον λόγο της. Ενώ εκείνη προσπαθούσε να τον συγκρατήσει, δεν του φώναζε και τον συμβούλευε χωρίς να απαιτεί. Κάποιες φορές ήταν αρκετά πειστική. Την αγαπούσε και δεν ήθελε να την στεναχωρεί, τα αγόρια όμως στην ηλικία του έτειναν να έχουν ως πρότυπο τον πατέρα τους. Έβλεπε τον Ιάσωνα να αντιγράφει τις κινήσεις και την συμπεριφορά του και κάθε φορά φοβόταν μην γίνει το παιδί της όμοιό του.

Προσπαθούσε να περνάει περισσότερο χρόνο μαζί του. Τον βοηθούσε στο διάβασμα για το σχολείο, πήγαιναν βόλτες και φρόντιζε να μην του λείψει τίποτα. Ήταν πολύ καλός μαθητής, του άρεσαν τα γράμματα.
-Σαν τον πατέρα του, σκεφτόταν η Μαριέτα, αλλά που να το πει; Μόνο η μητέρα της ήξερε ποιος ήταν ο πραγματικός πατέρας του παιδιού της. Μόνο με εκείνη μπορούσε να μιλάει ελεύθερα και να νιώθει έστω και λίγο ο πραγματικός της εαυτός. Σε αυτό το θέμα όμως ακόμα και εκείνη ήταν κάθετη.
-Θα το ξεχάσεις και εσύ η ίδια, αυτό που ξεστόμισες. Την είχε διατάξει όταν η Μαριέτα της είπε την αλήθεια.

Είχαν περάσει 7 χρόνια από τότε που έγινε μια Δεμερτζή. Είχε αλλάξει πολύ. Έμοιαζε ελάχιστα στο κορίτσια που έτρεχε τα βραδιά να συναντήσει τον έρωτά της στην αυλή με της τριανταφυλλιές. Σε λίγο θα ξεχνούσε και η ίδια ποια ήταν πραγματικά. Μπέρδευε τον πραγματικό εαυτό της με εκείνον που παρουσίαζε στην καταπιεστική κοινωνία γύρω της. Πλέον περνούσε τα απογεύματα της στην λέσχη πλάι στις πλούσιες κύριες και τις συζητήσεις τους γύρω από απατημένους συζύγους, νεόνυμφα ζευγάρια, ανάρμοστα παιδιά και αλλά κουτσομπολιά. Καθόλου δεν άρεσαν όλα αυτά στην Μαριέτα, πλέον όμως είχε συνηθίσει να προσποιείται πως αυτή η ζωή της ταιριάζει και πως διασκεδάζει στις κοσμικές υποχρεώσεις της.