Yazar Notu : Bu kitabı neden sildim hiç hatırlamıyorum ama tekrar yayınlamamak olmazdı.
Yn : adın
❦︎❦︎❦︎
Gotham karanlıkla çevrilmiş tüm ağırlığı ile öylece duruyordu. Havadaki ağırlık cildde hissedileniliyordu ve kara şövalyenin varlığını tüm o kirli sokaklarda hissediyorlardı.
Kalın topuklu asker botlarım çatının üzerinde her adımımla yankılanırken tok sesleri duymadan önce varlığımı hissettiğine emin olduğim adam şehri, şehrini izliyordu.
Yanına yaklaştığımda ve pelerinim rüzgarla hafifçe ona değerken rujlu dudaklarımı aralamıştım.
"Damian nasıl?"
"..."
"İyi."
Ona döndüğümde ve ellerimin arasında aldığım yüzünü hafifçe kendime çevirdiğimde bakışlarımızı birleştirmiştim. Bana belli etmemeye çalışsa da onu düşündüğünü biliyordum. Belki eski anılarını belki başarısız aşkını belkide her şeye rağmen oğlunun annesini kurtaramadığını düşünüyordu lakin ne olursa olsun ona kızma hakkım yoktu. Kızmıyordum da.
"Bruce, annesi öldü onun. O iyi değil."
Nefes alıp dudaklarımı birbirine sertçe bastırdım ve geri açtım. Başımı hafifçe iki yana sallarken konuştum tekrar.
"Damian bile olsa o bir çocuk, canı acıyor olmalı ve sen-"
"Benimle ilgili hiç bir şey yok."
Dudaklarımı tekrar birbirine bastırdım ve başımı öne doğru götürüp dudaklarına minik bir öpücük bıraktım. Rujum onun dudağında kendini belli ederken maskesinin dışarıda bıraktığı kısımları - yanağını okşamaya başladım.
İkimizinde pelerinleri gecenin rüzgarı ile dalgalanırken karanlıkla öyle bir bütünleşmiştik ki son üç metreye gelene kadar kimzse bizi göremezdi.
"Kendini benim yanımda bırak Bruce. Bırak duvarların benim yanımda yıkılsın ve acını yaşa. Bırak sana merhem olayım."
...
"Damian!"
Elindeki kılıçla bir anda duran çocuk omzunun üzerinden bana bakmıştı. Bakışları sertti, daha önceki gibi ilk geldiği halinde ki o asi ve vahşi çocuğa dönmüştü. Son bir haftada -annesi öldüğünden beri kendini herkesden soyutlanmıştı.
"Biraz takılmak ister misin? Oyun oynayabiliriz yada antrenman yapabiliriz veya ne istersen."
"Çabanı taktir ediyorum Yn lakin yalnız kalmak istiyorum. İzninle."
Tekrar kılıçla atreman yapmaya ve bahçedeki ağaç dallarını kesmeye başladığında belimdeki kemerden bir nija yıldızı alıp kılıcının bir kaç saniye sonra olacağı noktaya attım. İki metal birbiriyle çalışırken yarasa şeklindeki yıldız bir kenara uçmuştu.
"Lütfen Damian."
Çocuk istemediğini her acıdan belli ederek elindeki kılıcı indirmişti. Dik bakışlarının altında gerilmediğimi ise söyleyemezdim.
Yanıma geldiğinde benden bilerek uzak durmuştu. Aramızdaki bir buçuk metrelik mesafeyi asla kapatmıyordu. Takii ben iki hızlı adımla dibine kadar girip bana göre küçük kalan bünyesini kollarımın altına alana kadar.
Kolları iki yanından aşağı sarkarken ne yapacağını bilememiş bir şekilde duruyordu. Ellerimden birini başına doğru çıkartıp saçlarını arasına daldırdığımda ve saçlarını okşamaya başladığımda "istersen sarılabilirsin" demiştim. Bir saniyelik tereddüdün ardından ise kemiklerimi kırabilecek kadar sıkı sarılmıştı. Ardından geçen üç saniyede ise omzum tuzlu su ile ıslanmış, yere çökmüştük.
O, o an ne robindi ne Damian Wayne ne de Ra's Al Ghul'un torunuydu. O bir çocuktu, sadece küçük korunmaya ihtiyacı olan bir çocuk ve ben onu korumaya uzun zaman önce yemin etmiştim.
"Ağla Damian, benim sevgili evladım. Seni zehirlemeden önce akıt içindekileri. Ben buradayım."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
