✝
" ေသရဲ၊တိုက္ရဲ၊သတ္ရဲတဲ့စစ္သူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနရင္ေတာင္ သူကအခ်စ္ကိုေတာ့ေၾကာက္တယ္တဲ့။ အဲဒါဘာေၾကာင့္လို႔ မင္းထင္သလဲ "
" ဟင့္အင္ ။ အငယ္ မသိဘူး ။ ဘာလို႔လဲဟင္ "
" မေသရဲ၊မတိုက္ရဲ၊ မသတ္ရဲေတာ့မွာ ေၾကာက္လို႔တဲ့ေလ "
တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနတဲ့အငယ့္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ဆတ္ခနဲတုန္ခါသြားတယ္။ ေဆြးေျမ့ညွိုးေရာ္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ တစ္ေနရာကိုစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ အဲဒီ့လူႀကီးရဲ႕စကားလုံးေတြကို ေသခ်ာအျပည့္အဝေတာ့နားမလည္ေသးေပမဲ့ ထပ္ေမးဖို႔ရန္ေတာ့ ဆႏၵမရွိ။
" ဒီေလာကႀကီးမွာ အနာက်င္ရဆုံးအခိုက္အတန့္ဆိုတာ ...."
အငယ္ တိတ္တိတ္ကေလးပဲၿငိမ္ေနမိရင္း ေဘးနားကလူႀကီးကိုသာ ေငးေမာေနမိပါတယ္။ ထူးဆန္းတာက ရက္ေတြၾကာသြားလို႔လားမသိ။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး ေသြးေရာင္ေတြနဲ႕ျပည့္နက္ေနတဲ့ အဲဒီ့လူႀကီးကို အငယ္ မေၾကာက္ေတာ့သလိုခံစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အက်ည္းတန္ေနတာေတာင္ နာက်င္ၿပီးဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတဲ့ သူ႕ရဲ႕စကားလုံးေတြ
" တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ရသူရဲ႕မွတ္ဉာဏ္ထဲကေန ကိုယ္ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့စကၠန့္အပိုင္းအျခားပါပဲ "
" ..."
" အဲဒီ့တုန္းက အသည္းႏွလုံးတစ္ခုလုံး ေၾကမြလုမတတ္ ခံစားခဲ့ရတယ္"
အနားသတ္တိုးေဖ်ာ့သြားတဲ့စကားသံေနာက္မွာ အငယ့္ရဲ႕လက္ကေလး သူ႕ရဲ႕ပခုံးေပၚ ေရာက္ရွိသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဝမ္းနည္းေနသူကိုေခ်ာ့ျမဴသလိုမ်ိဳး ခပ္ဖြဖြပုတ္ေပးရင္း
" ခင္မ်ား အမ်ားႀကီးပင္ပန္းခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေလာကႀကီးက တကယ္မရက္စက္တတ္ပါဘူးဗ်။ ေျပာမရဘူးေလ ။ တစ္ေန႕က်ရင္ သူ႕မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ ခင္မ်ားကိုပဲတစ္သက္လုံးသိမ္းဆည္းေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္က ေပၚလာခ်င္ေပၚလာမွာေပါ့။ အဲဒီ့အခါ အမ်ားႀကီးဝမ္းနည္းခဲ့ရတဲ့ခင္မ်ားကို သူကအမ်ားႀကီးေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ထင္တယ္ အ့..."
ႏွစ္သိမ့္ေပးေနရင္း ႐ုတ္တရက္ႀကီး ရင္ဘတ္ထဲကတင္းၾကပ္လာတာမို႔ အငယ့္ရဲ႕စကားေတြ ေရွ႕မဆက္နိုင္ေတာ့သလို ရင္ဘတ္ေနရာကိုဖိလိုက္မိတယ္။
ESTÁS LEYENDO
Bridegroom of ✝ DEMON ✝
Romanceလူတစ်ယောက်က သေဆုံးသွားပြီးရင် သူချစ်တဲ့သူကိုပဲမှတ်မိနေပြီး သူ့ကိုချစ်တဲ့သူကိုတော့ မေ့သွားတတ်ကြတယ်တဲ့ ။
