VATAN AȘKI

1. Bölüm

Selamm

Yorum yapıp oy verenlere kucak dolusu sevgiler.

İyi okumalar.

1. Bölüm.

"Konuşsana asker," karşımda bana bağıran teröriste baktım. Cidden konuşmamı bekliyor olamaz

"Sen konuşmamı mı bekliyorsun?" dediğimde, "Hele şükür," der gibi bana baktı. Bana biraz eğlenicem sadece, zaten bunlar salak ne desem kanıyorlar.

Acaba yalan'dan bir şeyler söylesek kurtuluruz belkim

Yalan'dan dahi olsa konuşmam. Konuşursam kendi kafama sıkarım.

"Sabah'tan beri diyorum ya, gerçi sabahı bırak 3 hafta'dır konuşmuyorsun." Terörist'in konuşması'nın ardından kahkaha attım.

"Ne gülüyorsun lan, geberip gideceksin sen. Hâlâ gülüyorsun." Mal olduğunuz için gülüyorum.

"Kendi cevabını verdin." Dedim. Sol yanağım'a yumruk attı acısada belli etmemiștim. Gerçi acımış da değildi.

"Sizinkiler öyle demiyor. Askerimi verin ne isterlerse veririm diyorlar." Bunlar beni harbi mal falan sanıyorlar sanırım.

"Kim diyormuș isim ver bakayım." Dedim. Ha șöyle der gibi baktı bana. Sandalye çekip karșıma oturdu. Ama göz zevkim bozuluyordu.

"En bașta deden olmak üzeri hepsi." Bak buna acayip gülerdim. Dedem beni çok severdi evet ama benim içinde bu kadar büyük riske girmezdi, girdirmezdim.

"Beni güldüreceksiniz." Dedim. Dedem'i kullanmak salakçaydı ben dedem'le daha öncesinden konușmuștum.

...

Dedem'in çalıșma odasın'da oturuyodum ve dedemi bekliyordum, özlediğim için erken gelmiștim. Birazda konuşmamız gerekiyordu.

Kapı açıldı üniformalar içinde dedem içeri girdi. Ayağa kalkıp asker selamında durup tekmil verdim.

"Yüzbașı Ece GÜÇLÜ Mardin emredin komutanım" dedim.

"Rahat asker" dedemin sert ve otoriter çıkan sesi bile beni rahatlatıyordu. 5 adım'da dedemin yanına vardım. Sıkıca sarıldım. Oda bana sıkı sıkı sarılmıștı.

Asker olma kararı aldığımı ilk dedem'e söylemiștim. Her zaman olduğu gibi bu kararımda da arkamda değil yanımda durmuștu. Beni bizzat kendisi eğitmiști.

Asker olmam onu gururlandırıyordu. Ama korkuyuyordu'da bunun nedeni kaybetme korkusu'ydu büyük ihtimalle. Çünkü ben küçükken o hissi bizzat yașamıștı.

Birbirimiz'den ayrıldıktan sonra karșılıklı koltuklara oturmuștuk. Dedemin bakıșların'da gurur vardı. Benim ise hayran'lık. Ama hayran olmamak elde değildi.

"Neden görüșmek istedin sultan'ım ? Önemli bișey mi ? Bir sorun mu var ?" dedem hızlı hızlı konușuyordu. Kafamı iki yana salladım.

"Yok bi sorun dedecim." Dedim. Uslu kızı oynuyordum bu da biraz saçmalıktı. Benim çocukluğumu ezbere bilen bir adamdı.

"Neden acil görüșmek istedin ?" Dedi dedem. Sorucak bir kaç sorum vardı ama sorulardan'da öte özlemiștim.

"Özledim görüșmeyeli çok oldu eskiden senden ayrı kalamazdım șimdi yılda bir kaç kez anca görüșüyoruz." Dedim.