სურნელი

თავი ოცდაერთი

ფაბიო

- მაშინ ყველაფრის მოყოლა მომიწევს, cara, რადგან მალე დავქორწინდებით. - ვეუბნები, ის კი გაფართოებული თვალებით მიყურებს.
     როცა მისი გამოღვიძების შედასებ გავიგე, მაშინვე მისკენ გამოვიქეცი. მთელი გზა მასზე ვფიქრობდი.
     როცა გავიგე, რომ ფეხმძიმედ იყო, დავიბენი და ამავე დროს გამიხარდა, რადგან ამ ჯერად ის ჩემი გახდებოდა. ბავშვის გამოყენება დედის დასატოვებლად, ვიცი რომ ეგოისტურია, მაგრამ საკუთარ თავს ვერ ვეხმარები.
    მან არ იცის ჩემი სამყაროს შესახებ. ჩემს გამო ის მკერდში დაიჭრა და ლამის ორივე დავკარგე, მაგრამ კვლავ მინდა, რომ ის ჩემს სამყაროში იყოს. ჩემს გვერდით იდგეს, როგორც ჩემი იმპერიის დედოფალი.
     მას ვუყვარ ვარ და ეს მანუგეშებს, მაგრამ რომ გაიგებს რეალურად ვინ ვარ ჩემგან წავსლა მოუნდება. მანამდე კი მასზე უნდა ვიქორწინო, რადგან ჩვენს სამყაროში განქორწინება არ არსებობს.
    საავადმყოფოში მისულმა მაშინვე მისი პალატისკენ გავიქეცი, გზად ნიცა შემხვდა და ელის კარგად ყოფნა მახარა.
    როცა მის პალატაში შევედი, ის დავინახე...
    ისეთი ლამაზი იყო... ისეთი რომ არ არსებული გული ძლიერ მიფეთქავდა. მაშინვე ვაკოცე და კვლავ შევიგრძენი მისი გემო, მისი სურნელი და ამან შვება მომგვარა, რადგან ვიცოდი რომ ის არსებობდა, ის ცოცხალი იყო.
ის ჩემი შვილის დედა იყო.
- რა უნდა მითხრა, ფაბიო, ან საერთოდ რას გულისხმობ მალე დავქორწინდებით?
- cara, მუცლად ჩემს შვილს ატარებ, რა თქმა უნდა დავქორწინდებით. ჩემ შვილს მამის გარეშე არ აღზრდი. - ხმა გამიცივდა.
- რადგან ფეხმძიმედ ვარ ფაბიო, იმას არ ნიშნავს რომ იმ წუთასვე ქორწინებას დავთანხმდები. - წარბებს კრავს და ეღიმება. - და სად არის ჩემი ბეჭედი? გეფიცები, საშინელი ხელის თხოვნა იყო. - მეცინება.
- ბეჭდის გარეშე ცოლად არ გამომყვები?
- თუ მუხლებზეც დადგები. - ეშმაკურად იღიმება.
- ძვირფასო, ეს შენ დადგები მუხლებზე პირღია და მადლიერი. - შევუღრინე, არა სიბრაზისგან არამედ ვნებისგან აღსავსე ხმით. სახეზე მაშინვე წითლდება და თავს ხრის. მის რეაქციაზე მეღიმება, რადგან მომწონს მისი რეაქცია. - ესე იგი თანახმა ხარ?
- ფაბიო, ერთმანეთს კარგად არ ვიცნობთ...
- მაგრამ მალე შვილი გვეყოლება, cara. მე კი არ მინდა, ჩემმა შვილმა ყოველ კვირას იწინასწარმეტყველოს ვისთან გაატარებს შაბათ-კვირას.
- მაგრამ...
- cara, შენ მითხარი რომ გიყვარვარ. რატომ არ გინდა, რომ უბრალოდ ერთად ვიყოთ, დავქორწინდეთ და ერთად გავზარდოთ ჩვენი შვილი. - თვალები გაუთბა და უფრო მოიწია ჩემკენ, მე კი ავტომატურად ხელი შემოვხვიე, რადგან იმდენად მინდოდა მისი სინაზის შეგრძნება საკუთარ თავსაც კი ვერ ვუტყდებოდი.
- მიყვარხარ, ფაბიო. - მეუბნება, ჩემს შიგნით კი ყველაფერი დნება. მის თვალებში ვიძირები, რადგან ამაზე კარგ ადგილას თავი ვერ წარმომიდგენია. უკვე აღარ მადარდებდა წარსული და აწმყო. მხოლოდ მომავალზე ვფიქრობდი, რომელსაც მასთან ერთად გავატარებდი, ერთად დავბერდებოდით და ერთმანეთი მაინც არ მოგვბეზრდებოდა.
- მეც მიყვარხარ, cara. - ღიმილით ვეუბნები, მას კი თვალები უცრემლდება. - რატომ ტირიხარ? - აღელვებულმა ვკითხე.
- უბრალოდ მიხარია, ძალიან მიხარია. - ამბობს.
- მაშინ ცოლად გამომყვები? - ვეკითხები, მაგრამ ეს კითხვაზე უფრო მეტად ბრძანებას ჰგავს.
- მხოლოდ შენ შეგიძლია, კითხვა ბრძამებად აქციოთ. - თვალებს ატრიალებს. - რა თქმა უნდა გამოგყვები.
- კარგია, რადგან შემდეგ თვეს დავქორწინდებით. - გაფართოებული თვალებით ამომხედა.
- ასე მალე?
- უფრო მალეც მინდოდა, მაგრამ დრო გჭირდება სანამ მომჯობინდები. - მისი ჭრილობის გახსენებაზე ხასიათი მეცვლება და მას გულში ვიკრავ, მის სურნელს შევიგრძნობ.
- რა მოხდა, ფაბიო?
- მეკითხები როგორ ვარ? - მეცინება, - ძვირფასო, რამდენიმე დღის წინ შენ დაგჭრეს და კიდევ მე მეკითხები?
- ნუ რას ვიზამთ, მზრუნველი გოგო ვარ. - ამბობს. ორივენი საწოლზე მოვთავსდით, ექიმის პროტესტის მიუხედავად.
  რამდენიმე დღე ელიმ საავადმყოფოში გაატარა. ბომბის დამკვეთის სახელის გაგება ვერ მივახერხეთ, რადგან მიმტანმა სიტყვა არ დაძრა. მაქსიმთან ჩვენი ეჭვის გამხელის შემდეგ, არ იყო გაკვირვებული. თქვა, რომ ისიც ელოდა ყოველივეს.
  ძებნა კილიანზე გამოცხადდა, მაგრამ სანამ ვიპოვიდით მანამდე გაიქცა ქალაქიდან. მისი ადგილმდებარეობის დადგენა ვერ მოვახერხეთ, ალესიოს ჯაშუშის თქმით ირლანდიაში იყო, მაგრამ მისი კვალი არსად ჩანდა.
   საავადმყოფოდან გაწერისას, ელი ჩვეულებრივზე მეტად აღელვებული იწვა და ტუჩს იკვნეტდა.
- რა მოხდა? - მაშინვე გამოფხიზლდა ჩემს ხმაზე.
- მამას შევხვდი, ფაბიო. - ამბობს ფრთხილად, გამიკვირდა რადგან ვიცოდი რომ ელის მამა რამდენიმე წლის წინ გარდაიცვალა.
- სად? - ფრხილად ვკითხე და გვერდით მივუჯექი.
- როცა კომაში ვიყავი, ისეთი შეგრძნება მქონდა ეს მხოლოდ ორი საათი გრძელდებოდა, მაგრამ აღმოჩნდა რომ ერთი კვირა გასულა.
- რა გითხრა? - მხარზე მოვხივიე ხელი და მივიხუტე.
- მითხრა, რომ მოვენატრე. რაღაც... რაღაც ადგილი იყო სიცარიელე, უსასრულო თეთრი სიცარიელე. - აკანკალებული ხმით ამბობს. - შემდეგ ერთ მინდორზე აღმოვჩნდი, არა რეალურად ლამაზ მინდორზე სადაც მას შევხდი. მან მითხრა, რომ ჩემი იქ ყოფნა ჯერ კიდევ  ადრე იყო და მისი შვილიშვილისთვის მომევლო. - ეღიმება და თვალებიდან ცრემლი უვარდება. - ისეთი კარგი იყო, იქ დარჩენა მინდოდა. მინდოდა მას ჩავხუტებოდი და არ გამეშვა. მთელი ამ წლების მანძილზე მხოლოდ ეს მინდოდა, რომ მას შევხვდეროდი და ჩავხუტებოდი ძალიან, ძალიან მაგრად. - იღიმოდა და ერთ წერტილს უყურებდა. - შეიძლება დანაშაულის შეგრძნებაც მაწუხებდა, რადგან დედას  დიდიხნის მანძილზე არ დავლაპარაკებივარ, იმის მიუხედავად რომ მისი შვილი ვარ. - შემომხედა. - საშინელი შვილი ვარ და საშინელი დედა ვიქნები...
- არა, არ იქნები საშინელი დედა. - გულში ჩავიკარი. - ამაში  ეჭვი არ შეგეპაროს, შესაძლოა ახლა გეშინია, მაგრამ არ შეგეშინდეს რადგან ყველაფერი კარგადაა. მეც მეშინია, ელი. მეშინია, რომ მამაჩემს არ დავემსგავსო. მასსავით მოძალადე ნაბიჭვარი არ აღმოვჩნდე. - ვჩურჩულებ.
  ის მოგონებები მიტივტივდება, რომელმაც ბავშვობა გამინადგურა და მაიძულა რომ გადარჩენისათვის მებრძოლა. დღეს ამის წყალობით ვარ ისეთი კაცი, როგორიც დონს შეეფერება.
- რა გააკეთა მამაშენმა? - ფრთხილად მეკითხება.
- ბავშვობაში მე და ალესიოს, ფიზიკურად გვისწორდებოდა. უფრო დედას ვიდრე ჩვენ, მთელი ბავშვობა მის შიშსა და სიძულვილში გავატარე. მარინასა და კასიოს, არ ახსოვთ რადგან ორივენი პატარები იყვნენ, ხოლო როცა წამოიზარდნენ, იმ არაკაცს არ ვაძლევდით ნებას რომ მიკარებოდა მათ. - ვამბობ, იმას რაც აქამდე არავისთვის მითქვამს. - ის ხშირად გვამათრახებდა, ან სარდაფში გავმწყვდევდა, რათა ძლიერები გავზრდილიყავით.
- მწუხვარ... - ხელებს მხვევს და მის თმებში ვრგავ თავს.
- როცა წამოვიზარდეთ, გეგმა დავსახეთ. ოჯახურ ბიზნესს შევუერთდი, რაშიც საკმაოდ წარმატებული აღმოვჩნდი. დროთა გამმავლობაში ოჯახების ერთგულება და პატივისცემა მოვიხვეჭე. მამაჩემი საშინელი ბიზმესმენი და მმართველი იყო. მას მხოლოდ ბოზები და ფული აინტერესებდა. - ვამბობ. - როცა ოცდაორი წლის ვიყავი გადატრიალება მოვაწყვე და მამაჩემი მოვკალი. - შეკრთა, მაგრამ არაფერი უთქვამს. - მისი ადგილი დავიკავე. - მისი თმიდან თავს ვწევ და მას ვუყურებ. - მე არ ვარ ჩვეულებრივი ბიზმესმენი, ელი. ძალიან სახიფათო კაცი ვარ და ბევრი მტერი მყავს ვისაც ჩემი მოკვლა სურს. - რამდენიმე წამს ჩუმადაა და არაფერს ამბობს. მისგან კივილის, წივილს და შიშს ველოდი.
- მიყვარხარ, ფაბიო. ამიტომ არ აქვს ჩემთვის მნიშვნდლობა ვინ ხარ, გინდ განგსტერი, თუნდ ჩინეთის იმპერატორი. - ჩემს სახეს ხელებში იქცევს, მე კი გული ვიჟივით მიცემს. - არ აქვს მნიშვნელობა, მკვლელი ხარ თუ მღვდელი. ანგელოზი თუ ეშმაკი, მე შენ მინდიხარ ისეთი როგორიც ხარ, გამტყდარი თუ მთელი. შენ ყოველთვის ჩემი ფაბიო იქნები, ჩემს თვალებში და ამას არაფერი შეცვლის. - გული გიჟივით მიცემს, - მიყვარხარ, ძალიან მიყვარხარ. იმდენად მიყვარხარ, რომ ზოგჯერ სუნთქვა მიჭერს და არ ვიცი რა გავაკეთო. შენგან კი მხოლოდ ერთს ვითხოვ, ჩემს სიყვარულს სიყვარულითვე უპასუხო. - მაშინვე ტუჩებზე დავეწაფე და მთელი გულით ვაკოცე. მთელი სულით. სხეულით.
  მან ხელი შემომხვიდა და მისკენ მიმიზდა. საწოლზე დავაწვინე და ნაზად ტუჩებიდან ყელამდე ჩავუყევი. ის კვნესის და თითებს თმებში მიცურებს. მაისური ფრთხილად გავხადე და თეთრ ბინტს დავაკვირდი, რომელიც ჭრილობის ადგილზე ჰქონდა.
- მაპატიე, cara... - მკოცნის და მაჩერებს.
- ეს შენი ბრალი არა არის, ფაბიო. ეს იმ სამყაროს ბრალია, რომელიც ჩვენს გარშემო არსებობს, ამიტომ თავი წამითაც არ დაიდანაშაულო. - მკოცნის და მიღიმის, ვნებით აღსავსე ღიმილით. - ახლა კი ის გააგრძელე რაც დაიწყე. - მეცინება და მკერდის თავს პირში ვიქცევ, ვწოვ და ვლოკავ.
  ის კვნესის. ხელს ფეხებს შორის ვუცურებ და უკვე სველ წერტილს ვუზელ. ამაზე გმინდავს და ჩემს სახელს იძახის. კოცნით ჩავუყევი მუცლიდან, საშომდე.
   შორტს ფრთხილად ვხდი და ბარძაყებზე ვკოცნი, კოცნით ვუყვები სველი წერტილისაკენ და ვლოკავ მას. მაშინვე ვგმინავ, რადგან ეს გემო არასოდეს მომბეზრდება. ეს ვანილის და წმინდა ცოდვის გემო, რომელიც გონებას მიბინდავდა.
    მის შიგნით ორ თითს ვაცურებ და ვამოძრავებ. წინ-უკან, წინ-უკან და წინ და უკან. ის თავს უკან წევს და ჩემს სახელს ბოლო ხმაზე კვნესის. ჩემს თითებზე ათავებს და ხვნეშის.
    მუხლებზე ვდგები და პერანგს ვიხდი. ჩემი შიშველი ტორსოს დანახვისთანავე თვალები უელავს და ხელს ფეხებს შორის აცურებს. მაშინვე ხელს ვაწევინებ.
- ჩემს გარდა ვერავინ შეეხება, მაგ ადგილს, თუნდაც შენ. - შევუღრინე, ის უბრალოდ პროტესტის ნიშნად კვნესის. სწრაფად გავიხსენი ქამარი და საცვლიდან მაშინვე ჩემი მოუთმენელი ერექცია ამოვარდა.
  ელიმ ამის დანახვაზე ტუჩზე იკბინა, მე კი ამოვიგმინე. მინდოდა მისი ტუჩები ჩემს პენისს შეხებოდნენ, მაგრამ ახლა მხოლოდ მის შიგნით ყოფნაზე ვფიქრობდი. მისკენ დავიხარე და ფეხები გადავაშლევინე.
   სველი ადგილის შესასვლელთან მოვთავსდი და მის შიგნით შევედი. სივიწროვიგან ამოვიგმინე, ელიმ კი ყელზე ხელები შემომხვია.
    მინდოდა მასთან სიყვარულით დავკავებულიყავი. ნელა ვმოძრაობდი, ღრმა ბიძგებით. ის კი ჩემს სახელს გმინავდა, მე კი მისას. სიამოვნების ეიფორიაში მყოფმა მის ტუჩებს დავეწაფე, მან კი ფეხები წელზე მჭიდროდ შემომხვია.
    მოძრაობას ავუჩქარე, მისი ყრუ კვნესის ხმა კი ყურში მელოდიასავით ჩამესმოდა.
- ფაბიო... სწრაფად... გთხოვ...
- რა გჭირდება, cara? - ამოვიგმინე.
- შენ... გთხოვ... ჯანდაბა! - თავს უკან იქნევს და ჩემს გარშემო ვიწროვდება. ამოვიღრინე და სწრაფად დავიწყე ბიძგების გაკეთება, მასში გავათავე.  სუნთქვა შეკრულმა მთელი გულით ვაკოცე, ის კი დაღლილი ძლივსღა ამყვა.
   ვგრძნობდი როგორ გამაგრდა მასში არსებული ჩემი ორგანო და ჩამეცინა.
- ოჰ... - ამოიკვნესა. - ფაბიო, გთხოვ სახლში რომ მივალთ მაშინ.
მან სახლი თქვა, მე კი თანახმა ვარ მას სურვილი ავუსრულო.