Hayatımın en ama en sıkıntılı döneminden geçiyorum. Bu bölümü yazıp atmam bile benim için bir mucizeydi... büyük ihtimalle erkenden attığım son yb, bundan sonra ybler oldukça gecikebilir çünkü okul-dershane dönemim başlıyor.
Umarım sizi çok bekletmem diyorum ve sizi bölüme almadan önce sizi bu ficime de davet ediyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Fantastik bir kurgudur kendisi.
İyi okumalar, bol yorumlar dilerim♡
•••
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6 Ekim, perşembe
Taehyung'un yanından ayrılalı beş dakika oluyordu. Sakindim, oldukça sakindim çünkü gergin olursam bana sırtını yaslayan kızın daha da gerilmesine neden olabilirdim. Ailesi yerine beni aramıştı, ona oldukça iyi yaklaşmalıydım. Ayrıca Taehyung bana güvendiğini söylemişti şaşırtıcı bir şekilde. Onun güvenini boşa çıkartmamalı, Wonhee'yi sapasağlam aldığım gibi evlerine gitmeliydim. Gecikmek istemiyordum çünkü Taehyung'un gözlerinden okunan endişesi aklımdan çıkmıyordu. Onu çok fazla bekletmek istemiyordum.
Kardeşlerine verdiği değeri çok iyi biliyordum, sonuçta birçok kez evlerinde bulunmuştum. Genellikle onun odasında olsak da, arada bir odadan dışarı çıkma zorunluluğunda kalıyordum ve o zamanlarda Taehyung'un kardeşlerinin üstüne nasıl titrediğine şahit oluyordum. Mükemmel bir abiydi, herkes onun gibi bir abisi olmasını isterdi eminim ki.
Çevresine karşı buz gibi bir insan olsa da ailesine karşı çok yumuşaktı. Eh, benim de en sevdiğim Taehyung ailesine karşı gösterdiği Taehyung'du.
Bugün de onlarla olacağım için iyi hissediyordum, en azından birkaç saatliğine de olsa. Wonhee ne yapmıştı, hiçbir fikrim yoktu fakat ailesine karşı onu savunacaktım ne olursa olsun. Daha ergenlikteydi, hatalar yapması oldukça normaldi. Hatasını da anlayacağına emindim çünkü akıllı bir kızdı.
Okulun bahçesine arabayı park ettiğimde öğrenciler derste olduğu için bahçe bomboştu. Arabadan inip boş bahçede okul binasının girişine yürürken attığım her adımda izim vardı. Dört yılımı burada geçirmiştim, kişiliğim buraya yerine oturmuştu. Burada çok kavga etmiş, çok arkadaşım olmuş, çok kez bu bahçeye girmekten sıkılmıştım. Şimdi ise eski yatak arkadaşımın kız kardeşinin bana olan güveni için bu okula giriyordum.
