‧₊˚♡𝐑𝐮𝐥𝐞𝐫 𝐨𝐟 𝐌𝐲 𝐇𝐞𝐚𝐫𝐭ღ ᵂⁱᵗʰ ᴿʸᵒᵐᵉⁿ ˢᵘᵏᵘⁿᵃ {✓} [Düzenleniyor]

❥ 𝓔𝓹: 𝓣𝓱𝓻𝓮𝓮

⚠️Uyarı: Sukuna'yla, Yumekui'nin konuşması arasında manga spoilerı bulunmaktadır. Lütfen spoiler yemek istemeyen güzel yüzlü insanlar atlasın.⚠️

[Lütfen, Beğenir misin?☆]

O gece resmen, tüm gücümle, varımla yoğumla, nefesim tükene kadar o ormandan kaçmak için koşmuştum.

O iki sahirin kim veya ne olduğu gram umrumda değildi. Onlarda hissettiğim lanet enerjisinden özel seviye veya 1. Seviye olduklarını anlamıştım. Tanrım, en güçlü seviyeler hemde!

Tanrıya annemin bana kendini gizleme fikrini öğrettiği için defalarca şükretmeliydim. Böyle birşeyin başıma gelmesini beklemiyordum. Yıllardır gittiğim gölete artık gidemem demek oluyordu bu. Dua seanslarımı yapmak için başka bir yer bulmam gerek demekti bu, yada dua seansına bir süre ara vermemde demek olabilirdi.

Annemin neden beni sahirlerden uzak tuttuğunu her daim merak etmişimdir. Sonuçta bende bir sahirim (pek eğitimli olmuş olmasam da), hatta en güçlü sahirlerin bulunduğu, tanrı tarafından kutsanmış bir klanın soyundan geliyordum. Annem hiçbir zaman buna cevap vermedi. Niye anne? Niye beni sahirlerden bu kadar uzak tutmaya çalışıyordun?! Ne biliyordun veya ne olacağını sezmiştin?!

"Tsukiko-chan, sorun ne?"
Miko teyze kafamı okşamasıyla, daldığım alemden uyandım. Omuzlarım onun ani dokunuşuyla irkildi. Bugün yaşlılarla ilgilenme sırası bendeydi. Haftada bir kere genelevin yakınlarında bulunan huzurevine her genelev birilerini gönderirdi. Bu sefer sıra bizim genelevdeydi ve ev sahibesi brn ve birkaç hizmetçiyi huzurevine göndermişti. Bende onlara yemeklerini verip, yanlarında biraz vakit öldürmek için tığ işimi yapıyordum.

Onlara endişemi belli etmemeliydim. Sonuçta yaşlı insanlardı ve onları endişelendirmem doğru olmazdı. Nazik bir şekilde gülümsedim. "Miko teyze, endişelenme iyiyim. Biraz moralim bozuk o kadar, genelevdeki çocuklar benim sakladığım şekerlerimi yemişlerde, yani abartılacak bişey yok."

Miko teyzenin yüzü buruştu. Hemen yanında titreyen ellerle yemeğini yemeye çalışan kocası Tamura'ya döndü. "Tamura şekerin var mı?" Diye titrek sesiyle sordu.

Yaşlı adam duymamış olacak ki, titreyen ellerle yemeğini yemeye devam etti. "Tamura! Şekerin var mı?!" Miko teyze, Tamura amcaya sesini biraz daha yükseltti.

"NE?! TEKERİN VAR MI MI?"

"ŞEKER! ŞEKER! MAL!"
Miko teyze sinirlenerek, elindeki tahta kaşıkla kocasının kafasına hafifçe vurdu. Adam söylenerek kimonosunun koluna uzandı ve titreyen elleriyle eşinin eline birkaç şeker paketi bıraktı. Miko teyze gülümseyerek bana döndü. Şekerleri elime koydu.

"İşte, Tsukiko. Sen yeter ki iste, yeter ki yüzün düşmesin. İyiliği çağır ki, iyilik gelsin. O ay parçası yüzün gülsün, sana herşey feda olsun." Diyerek buruşmuş elini elimin üstüne kapattı.