ziek

hoofdstuk 7 bijgewerkt

Pov : wolfs

Als Eva opstaat merk ik dat ze me steviger vast pakt maar ze zegt niks. ze heeft ook niks gegeten bedenk ik me nu. als ze verder loopt gaat het volledig mis. ze zakt in elkaar op de gang van de bloedafname afdeling. De zuster die net haar bloed heeft afgenomen komt aan rennen. Ik probeer haar zo rustig mogelijk neer te legen gelukkig liepen we arm in arm en kon ik haar nog net optijd vangen. "Eva" zeg ik zo rustig mogelijk

"Eva word eens wakker " streel ik over haar wang "Eef " zeg ik maar ze geeft geen kick. "Eef kan je me horen ? " nog steeds niks.

ik begin me nu welzorgen te maken meestal wordt ze wel snel weer wakker. blijkbaar ben ik niet deenige die merkt dat het wel even duurt voordat ze wakker wordt want ik hooropeens iemand bellen dat er een dokter moet komen naar de afdeling bloedafname. 

"meneer er komt een dokter aan "zegt dezelfde zuster "dank u wel ik weet niet waarom het zo lang duurt. ze heeft niet gegeten vanochtend want ze voelt zich al een paar dagen niet lekker maar we wisten niet dat we moesten bloedprikken" ratel ik in 1 stuk door nog steeds kijkend naar eva die nog steeds geen kick geeft dat ze wakker wordt." meneer probeer rustig te blijven het komt allemaal goed" 

 niet eens een minuut later staat er een dokter naast me. hij heeft alleen oog voor Eva. hij doet allemaal testje kijkt in haar ogen met een lichtje en geeft prikkels waar ze gelukkig wel goed op reageert. "Eef word wakker alsjeblieft" zeg ik zachtjes als ik naar haar kijk zie ik langzaam haar oog leden trillen.

Pov : Eva

Ik hoor allemaal stemmen in de verte. kan niet goed verstaan wat ze allemaal zeggen maar het klinkt bezorgt. ik probeer langzaam mijn ogen te open maar het licht van de lampen maakt het moeilijker. ik probeer ook te herinderen wat er gebeurd is. lang heb ik niet want ik hoor wolfs praten "Eef , Eva " hoor ik hem zeggen dit keer lukt het wel om mijn ogen te open 

  "Eef blijf maarliggen je bent net flauwgevallen " hoor ik wolfs zeggen als ik probeerrecht te zitten. Nu kan ik het me herinderen ik ben in hetziekenhuis voor bloed afnamen en ik was duizelig toen ik opstond. "Mevrouwvan dongen weet u waar u bent " vraagt een dokter in een witte jas als ikopzij kijk. "het ziekenhuis "zeg ik zachtjes hij knikt "kunt urechtop zitten " vraagt hij ik knik ja hopelijk want dan kan ik zo snelmogelijk naar huis. ik zet mijn handen naast mij en probeer mezelf omhoog teduwen maar ik merk dat ik erg slap ben.

wolfs ziet het  en pakt mijn handen en trekt me langzaam omhoog. eventjes wordt het zwart voor mijn ogen en maar gelukkig trekt de duizeling weg er komt alleen een vlaag misselijkheid over me heen . "hoe voelt u zich " vraagt de Dokter " beetje misselijk en beetje duizelig " zeg ik eerlijk. "denkt u dat u gaat overgeven mevrouw "vraagt de dokter "nee denk het niet ik wil gewoon naar huis " zeg ik 

" dat mag u zeker ik ga een rolstoel voor u regelen "zegt de Dokter voordat ik er tegen in wil gaan is de dokter al weg "hoelang ben ik weg geweest ? "

"ongeveer 2 minuten daarom is de dokter erbij gehaald " zegt wolfs "hm " is het enige wat ik kan zeggen.

Wolfs drukt een kus op mijn wang "we gaan naar huis liefje dan kan je naar bed toe" zegt wolfs ik leun tegen hem aan. hij begint mijn arm te strelen. mijn vermoeidheid neemt over

iksluit mijn ogen maar lang duurt het niet want de arts is terug met eenrolstoel. "mevrouw kunt u staan denkt u ?" wolfs ziet aan mij dat ikveel te moe ben om te antwoorden of om te staan. hij pakt mijn armen vast alsik even sta merk ik hoe wankel ik ben en hoe snel de duizeligheid terug keert.de Dokter heeft de rolstoel achter me gereden en ik laat met wat ondersteuningvan Wolfs rustig in de rolstoel vallen.

hij hurkt naast me neer en kijkt me bezorgt aan.

" ik wil gewoon naar huis wolfs " zeg ik zachtjes " weet ik liefje we gaan naar huis" hij geeft me een kus op mijn wang "Dank u wel dokter voor u hulp " zegt wolfs ik hoor niet echt wat er verder wordt besproken ik ben helemaal klaar met deze dag.