ziek

hoofdstuk 24

Pov : Eva 

Het is nu al een week geleden dat ik mijn eerste chemo heb gehad. Ik voel me oké. Ik had het erger ingeschat alle verhalen die je hoort over chemo maakte het er niet makkelijker op. ik merk alleen dat ik erg snel geïrriteerd ben en een kort lontje heb de laatste week.  Wolfs en Marion en Romeo en Fleur waren een onwijze help, ben ze voor eeuwig dankbaar. Ze hebben ook onwijs goed op de kinderen gepast. Ik had ook niet anders verwacht van ze. 

Wolfs en ik hebben ze ook allemaal uitgenodigd  voor eten vanavond om ze soort van te bedanken. ik weet dat het niet nodig is maar toch vind ik het fijn om het voor ze te doen. 

 "Tim en lisa de laatste waarschuwing stoppen met schreeuwen nu " zeg ik boos bijna schreeuwend. ik zie wolfs verbaasd kijken. ik snap niet waarom ik geef ze altijd waarschuwingen bij wolfs mogen ze altijd zo ver gaan als ze willen. totdat ik er klaar mee ben. 

"sorry mama " zegt Tim zachtjes. 

sorry mama " zegt lisa dan ook zachtjes 

wolfs komt er bij staan " jongens waarom gaan jullie niet even boven spelen totdat iedereen komt" 

ze knikken allebei en vertrekken dan zachtjes naar boven. " liefje is er iets aan de hand ? " vraagt wolfs " nee er is niks" zeg ik snel ik heb helemaal geen zin om alles uit te moeten leggen. "oké " zegt hij snel en hij gaat weer verder waar hij mee bezig was. 

Zijn reactie bevalt mij nu niet. is het nu de tijd om er iets over te zeggen want iedereen staat zometeen voor de deur en als ik ergens geen zin heb is het ruzie vlak voordat we gezellig gaan eten met iedereen. " waarom doe jij nu vreemd dan ? " 

hij kijkt op van zijn pannen ik kan in zijn ogen zien dat hij de vraag even niet begrijpt. " ik doe niet vreemd ik moet het eten klaar maken lieverd " zegt hij snel. ik geloof hem niet helemaal maar ik laat het maar even zitten. 

Ik ga maar even op de bank zitten want ik merk toch dat ik een beetje moe aan het worden ben. ik moet nog de hele avond gezellig doen. 

Pov : Wolfs 

Eva zit al een tijdje op de bank. ik besluit maar even te gaan kijken want ze was vandaag best saggerijnig tegen iedereen zelfs tegen de kinderen. ik kan er meestal wel goed tegen ik ken eva haar buien langzamerhand. ik had al zo vermoeden als ik naar de bank loop en eva zie liggen. ze is inderdaad even in slaap gevallen. 

ik besluit naast haar te gaan zitten en zachtjes de losse plukjes bij haar ogen weg te halen. "liefje word je wakker de visite komt zo" zeg ik zachtjes en geef haar een kleine kus op haar wang ik wil der niet laten schrikken. "mm" hoor ik dan zachtjes uit haar mond komen. 

ze opent langzaam haar ogen. "heb ik lang geslapen ? " vraagt ze met een slaap stem. " weet ik niet ik had het pas laat door was druk met eten koken" zeg ik eerlijk ze rekt zich uit en laat zich dan nog even in mijn armen vallen. zo zitten we dan voor 5 minuten in de stilte die nu heerst. als ik merk dat Eva haar ademhaling weer regelmatig wordt begin ik een beetje te bewegen " liefje niet weer in slaap vallen " zeg ik. " ik sliep niet" 

"als het teveel is dan zeg ik het af he " zeg ik dan wetende dat eva deze opmerking niet leuk gaat vinden. ik heb mijn reden vandaag om dit op te brengen. ze is moe vandaag ze valt uit tegen de kinderen en tegen mij en we moeten niet vergeten dat ze een week geleden haar eerste chemo heeft gehad. "nee hoeft niet. ik moet gewoon even wakker worden " zegt ze snel. ben verbaasd hoe kalm haar reactie is ik had een meer boze reactie verwacht. " als het teveel wordt zeg je het dan eerlijk lieverd" 

"waarom opeens al deze opmerkingen liefje " vraagt zij nu verbaasd of ze is de hele dag vergeten of ze vind echt niet dat ze saggerijnig was vandaag en houd ze het goed vol dat er niks aan de hand is.