ziek

hoofdstuk 22

hoi jongens 

sorry voor het lange wachten maar kreeg het opeens heel druk met het leven ik hoop echt dat ik het verhaal kan afschrijven maar ik kan helaas niks beloven. 

maar hier wel een nieuw deel voor het lange wachten

xx elfie 

Pov Eva 

Vandaag is het de dag dat ik chemo krijg in het ziekenhuis. Wolfs heeft geregeld dat de kinderen een paar dagen bij Marion mogen blijven totdat ik soort van op mijn benen kan staan. Wolfs en ik weten namelijk allebei niet hoe ik op de chemo ga reageren en dan twee schreeuwende kinderen om ons heen leek ons niet handig.

Ik merk aan wolfs dat die nerveus is. Hij is wat kortaf en de kinderen werken hem vandaag op de zenuwen. Amy heeft al 2 waarschuwingen gekregen voor schreeuwen.

"wolfs kom eens hier"

Als hij bijna Amy nog een waarschuwing wil geven spring ik er tussen ik snap dat hij nerveus is dat ben ik ook maar dit heeft geen zin. Ik pak zijn handen in mijn handen. "haal even adem lieverd ik weet dat je nerveus bent maar de kinderen hebben niks fout gedaan " hij doet zijn ogen dicht en ik hoor hem een diepe ademhaling halen "goedzo "

Ik trek hem in een knuffel " het komt goed lieverd echt waar " zeg ik zachtjes in zijn oor. "weet ik " dan hoor ik hem breken. Dit is waar ik de hele ochtend al op wacht. Hij is gewoon zo nerveus en zo bang en hij houd zich zo sterk dat het hem nu teveel wordt. ik hou hem stevig vast en praat lieve woordjes in zijn oor.

Als hij eenmaal rustig is haalt hij zich uit de omhelzing "bedankt Eef " zegt hij zachtjes en geeft me een kus. 

de rest van de ochtend verloopt rustig. Marion komt zo de kinderen halen en dan moeten wij om half 1 in het ziekenhuis zijn.

voor ik het weet hoor ik de bel. Wolfs loopt naar boven . De kinderen weten dat marion komt om ze op te halen Amy is Enthousiast om een paar daagjes bij tante marion te slapen. Ze wou gister al toen we het de kinderen vertelde maar dat ging helaas niet. "

marion en wolfs komen beide de trap aflopen "hey kinders " zegt marion

"hoi tante marion "zeggen ze beide enthousiast " zullen we gelijk gaan dan kunnen we nog even naar de supermarkt en misschien naar de speeltuin met oom Romeo " zegt marion

Ze knikken allebei ja " doen jullie even je jasjes aan en zeggen jullie mama en papa even gedag " zegt ze dan Marion geeft mij een knuffel als de kinderen met wolfs naar boven gaan om hun spulletjes te pakken en de jassen aan het doen.

"het komt goed he geen zorgen je bent zo weer de eva van dongen die we allemaal kennen " zegt Marion

Ik knik. "gewoon een beetje nerveus wat komen gaat en ik hou niet zo van naalden " zeg ik. Marion moet lachen "weet ik lieverd ik ken je langer dan vandaag . laat wolfs je helpen hij houd van je en je kunt dit niet alleen " ik knik weer "komt goed Dankje ik had dit even nodig" we laten elkaar los als de kinderen vanaf boven roepen dat ze helemaal klaar zijn om te gaan. Marion lacht "ik zorg goed voor de druktemakers en app me maar als je ze weer aan kunt "zegt marion en geeft ze een knipoog.

We lopen samen naar boven om ze uit te zwaaien "hebben jullie mama en papa een knuffel gegeven " vraagt marion 

Na bijna 100 knuffels van beide kinderen zijn ze weg samen met marion.

"wij moeten ook gaan lieverd "zegt wolfs knikkend naar de klok

"ja " is het enige wat ik kan uitbrengen.

Tijdens de autorit zijn we beide ook stil we weten allebei hoe we voelen dus veel om te zeggen is er niet. Eenmaal in het ziekenhuis melden we ons bij de servicebalie om aan te melden. We mogen nog even plaats nemen in de wachtkamer er komt zo een zuster ons halen .