Ezra Caligo draagt als zoon van de generaal een hoop verwachtingen met zich mee. De demon is opgegroeid in het kasteel en heeft altijd de beste trainingen gehad, waardoor hij op jonge leeftijd al een veelbelovende soldaat is. Ezra is vastberaden har...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik weet eigenlijk niet precies wat ik aan het doen ben. Natuurlijk weet ik wel wat er van me verwacht wordt en wat ik hoor te doen, maar waarom precies of wat voor nut het heeft, dat weet ik niet. Niemand van ons, trouwens.
Samen met enkele andere demonen sta ik rondom een aantal militaire tenten opgesteld, ergens midden in een bos. Eigenlijk is onze taak simpel. We staan op de uitkijk. Zolang er niks gebeurt, staan we er feitelijk voor niets. Dat is dan ook de reden dat ik me met de minuut meer begin te vervelen.
Ik weet dat er zat demonen zijn die mijn taak graag hadden willen hebben. Elke kans om naar de Aarde te mogen reizen wordt door iedere soldaat aangegrepen. Eigenlijk ben ik nog te jong en te onervaren voor een missie als deze, maar dat soort regels gelden meestal niet voor mij. De enige reden dat ik hier ben is dan ook mijn vader.
Generaal Caligo, mijn vader, bevindt zich op dit moment in de belangrijkste tent, gekenmerkt door de extra soldaten die de ingang bewaken. Dat is dan ook waar het echte werk gebeurt, al weet ik dus niet wat dat precies inhoudt. Ik ben wel ingelicht, maar ze geven het liefst zo min mogelijk informatie aan soldaten. Hoe meer demonen ergens vanaf weten, hoe groter de kans is dat er iets uitlekt. Zelfs als zoon van de generaal krijg ik niets meer te horen dan nodig is.
Ik weet dat er wat verkenners continu op Aarde verblijven en dat dit de plek is waar ze hun bevindingen delen met generaal Caligo of een andere hooggeplaatste demon, die het op zijn beurt weer deelt met de koning op Volar. Het is een soort vaste, geheime basis geworden op de Aarde. Dat is alles wat ik weet.
Intussen sta ik hier al enkele uren. Het kamp bevindt zich diep in een woud, strategisch gekozen om zo min mogelijk op te vallen. Zo is er de kleinste kans dat een engel het per ongeluk ontdekt. Ook hopen ze zo nietsvermoedende mensen erbuiten te houden. Bovendien ligt het woud niet al te ver van de stad waar Yardan, de koning van de engelen, woont. Dat maakt het dan weer handig voor verkenningen.
Hoewel het natuurlijk slim is, is het voor ons ontzettend saai. In alle dagen die ik hier heb doorgebracht is er nog nooit iets voorgevallen. De meeste dagen breng ik door met het tellen van vogels die voorbij vliegen of met het luisteren naar de bladeren die ritselen in de wind. Ik ben allang blij dat het vandaag droog is.
Ik weet dat een stukje links van me een oudere demon staat die de kracht bezit om schilden op te roepen. Hij houdt samen met nog iemand anders een schild rondom de locatie in stand. Nog een extra maatregel om vreemden buiten te houden. Als de zon erop schijnt, kun je soms de schittering ervan zien.
Een stukje rechts van me staat een nog vrij jonge demon met de kracht om de grond te bewegen. En zo staan er rondom de tenten nog een stuk of tien andere demonen. Elk van hen is zorgvuldig uitgekozen voor deze missie. Sommige hebben verdedigende krachten, sommige aanvallende. Alles bij elkaar moet het genoeg zijn om bij een eventuele ontdekking weerstand te bieden. Bovendien bevindt zich in de tent nog een demon van hogere rang die herinneringen kan wissen, mocht dat nodig zijn.
