Ezra Caligo draagt als zoon van de generaal een hoop verwachtingen met zich mee. De demon is opgegroeid in het kasteel en heeft altijd de beste trainingen gehad, waardoor hij op jonge leeftijd al een veelbelovende soldaat is. Ezra is vastberaden har...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
10 jaar later
De wereld is aan het veranderen. Niet hierbinnen in het ziekenhuis, hier is alles nog even hectisch en druk als altijd. Hier zijn nog altijd dezelfde soort patiënten, dezelfde klachten, dezelfde routines. Maar daarbuiten is alles anders, dat moet wel.
Hoewel ik mijn status als engel allang verloren ben en ik me al jaren enkel onder de mensen begeef, zal ik het onmenselijke altijd blijven herkennen. Het zit hem in de ogen. De vleugels zal ik nooit zien, die verbergen ze wel. Een kracht zal ik nooit iemand zien gebruiken, al heb ik soms zo mijn vermoedens. Maar die ogen, die verberg je niet.
In het ziekenhuis zie ik ze bijna nooit en al helemaal niet als patiënt. Engelen hebben hun eigen helers, hun eigen soort magische geneeskunde. Het zijn altijd mensen die ik help. Soms is er wel iemand op bezoek, soms zie ik iemand door de gangen wandelen, maar het is overwegend mens, mens, mens.
Deze stad zit echter nog altijd vol met engelen. Het is het hart van hun samenleving. Buiten zie ik ze vaak genoeg. De kliekjes jongeren met hun onmenselijk heldere ogen. Gezinnetjes met baby's met onmogelijk schitterende ogen. De stelletjes die verlangend in elkaars letterlijk stralende ogen kijken. Misschien dat het de mensen niet opvalt, maar ik kan het onmogelijk niet zien. Ze zijn overal. Dat was tien jaar geleden al zo, dat is nu nog steeds zo.
Maar dat is niet het vreemde. Er moet iets gaande zijn. Er moet iets veranderd zijn. Want buiten de engelenogen, vind ik ook steeds meer demonenogen. Ezra's ogen zijn de enige referentie die ik heb, en hoewel ik in het begin dacht dat het aan mij lag, dat ik dingen zag, ben ik er intussen van overtuigd dat er steeds meer demonen door de stad wandelen.
De eerste keer dat het me echt opviel was na een lange dienst in het ziekenhuis. Het is een paar jaar geleden en ik had pas net mijn opleiding geneeskunde afgerond. Het was een van mijn eerste diensten als arts in opleiding en ik was redelijk kapot geweest, klaar om thuis te crashen op de bank. Onderweg naar huis zag ik echter een groepje jongeren staan. Ze stonden vlakbij een lantaarnpaal en toen een van hen zijn hoofd iets draaide, viel het licht precies in zijn ogen. Zijn donkere, magische ogen. Onmenselijk. Ik had het toen afgedaan als een waanbeeld. Ik was moe, ik wilde dingen zien, het lag aan het licht.
Sinds die tijd ben ik erop gaan letten. Eerst waren het slechts enkele demonen, heel af en toe. Ik dacht dat het misschien iets te maken had met een geheime missie, net zoiets als wat Ezra toentertijd deed. Ik besteedde er niet al te veel aandacht aan. Maar gedurende de laatste paar jaar werden het er steeds meer. Niet dat de stad er mee volstroomt, maar genoeg om op te vallen.
En dat is nou juist het punt. Als ze mij al opvallen, dan moeten de engelen er ook vanaf weten. Dan kan het onmogelijk een geheime missie zijn. Dat ik niks meer mee heb gekregen van de engelen en hun intriges nadat ik uit hun wereld ben verstoten, heeft me nooit veel gedaan, maar nu zou ik maar wat graag weten wat er in godsnaam aan de hand is.
