Ezra Caligo draagt als zoon van de generaal een hoop verwachtingen met zich mee. De demon is opgegroeid in het kasteel en heeft altijd de beste trainingen gehad, waardoor hij op jonge leeftijd al een veelbelovende soldaat is. Ezra is vastberaden har...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De afgelopen weken hebben me uitgeput.
Het leven op het kamp mag dan best leuk zijn, het is ook zwaar. De diensten zijn misschien wel rustig, maar je moet je wel continu concentreren. Hoewel ik op zich genoeg slaap, is het toch niet zoals thuis.
Dat gecombineerd met de missies buiten het kamp en de stiekeme momenten met Novan, maakt dat ik als een soort zombie aan onze vaste tafel zit. Vandaag is duidelijk niet mijn dag.
Onze diensten zijn de laatste dagen goed op elkaar afgestemd, waardoor we met z'n vieren tegelijk kunnen eten. Faris was er als eerste en was aardig genoeg om niks van mijn belabberde staat te zeggen. Hij schonk me een van zijn vele glimlachjes en liet het daarbij, al voelde ik wel dat hij zich zorgen begon te maken.
Maar als ik vanuit mijn ooghoeken Kenta aan zie komen lopen, weet ik al dat zij het niet zo gemakkelijk zal laten gaan. Ik zucht. En ja hoor, ze zit nog maar net of ze begint al. 'Ik wist niet dat de zombielook weer in kwam,' zegt ze, een van haar mondhoeken opgetrokken.
'Haha, erg leuk,' antwoord ik.
'Het is dat ik geen make-up voor jouw huidskleur heb, anders had ik je zo wat concealer geleend voor die wallen,' gaat ze vrolijk door. 'Ik geloof dat jij vandaag degene bent die iedereen op afstand houdt. Zelfs ik kijk niet zo angstaanjagend.'
Ik steek mijn middelvinger naar haar op, maar dat levert alleen maar meer gelach op. Ook Faris kan zijn lach niet langer onderdrukken.
Gelukkig is dat het moment dat Nesto zich bij ons aansluit. Hij moet het laatste deel van ons gesprek hebben opgevangen, want hij zegt: 'Oh, ga je make-up uitdelen? Ik kan wel wat anti-rimpelcrème gebruiken.' Hij wrijft erbij over zijn huid, die er ondanks zijn leeftijd nog prima uitziet.
Kenta focust zich meteen op haar nieuwe slachtoffer. 'We kunnen beter wat aan die baard van je doen. Nog even en je wordt een soort Gandalf.'
Nesto snuift. 'Helaas blijft het voor mij alleen bij schilden oproepen. Maar over tovenaars gesproken, heb ik jullie ooit het verhaal van de Zwervende Heks vertelt?'
Ik schud mijn hoofd en ook Faris zegt van niet, maar Kenta blijkt het al wel te kennen en grijnst. 'Je vertelde het me zodra je me ontmoette,' zegt ze. 'Ik deed je aan haar denken.'
Nesto lacht en begint dan aan zijn verhaal. 'Er was eens een groep soldaten op weg door het woud. Onderweg hoorden ze continu voetstappen en andere geluiden, maar hoe vaak ze ook op onderzoek gingen, ze vonden niemand. 's Avonds toen ze hun kamp opzetten, kwam er een dikke mist optrekken die hun het zicht benam. De hele nacht werden ze geteisterd door geluiden. Geritsel van blaadjes, nog meer voetstappen en zelfs het gelach van een vrouw.'
Kenta kan het niet laten om Nesto te onderbreken en een spookachtig lachje te laten horen om het verhaal te ondersteunen. Nesto rolt met zijn ogen naar haar en gaat dan verder.
'Die ochtend erna bleek dat er een deel van hun voedsel en wapens verdwenen was. Ze zochten rondom hun kamp, maar vonden geen sporen, behalve een paar voetafdrukken midden in het kamp. De soldaten wisten niet wat ze moesten denken en wijdden de gebeurtenissen uiteindelijk aan een heks.'
