Pisane łzami

"Tych więcej chwil"

"Leżę w łóżku i wiem, że ona jest z tobą w pokoju obok.

Już kolejną godzinę mam senne koszmary, które wydają się zbyt rzeczywiste.

Nie mogę spać, nie mogę śnić o niczym innym, niż o was razem.

Mam świadomość tego, że jestem zazdrosna o kogoś, kto nigdy do mnie nie należał.

Przed tobą udaję, że przeszłość nie miała miejsca. Mijamy się w korytarzu, patrzymy sobie w oczy i w twoich własnych widzę pustkę w miejscu, gdzie powinny być wspomnienia o nas.

To naprawdę tak ogromnie nic dla ciebie nie znaczyło?

Czy tak od razu udało ci się przejść do porządku dziennego, wówczas gdy ja co noc wracam wspomnieniami do naszego pierwszego pocałunku?

Czy naprawdę jestem tak naiwna?

Wiedziałam, że nie będziemy razem.

Wiedziałam, że gdy rano wzejdzie słońce, to wszystko okaże się tylko chorym snem.

A jednak było prawdziwe i zakorzeniło się we mnie tak głęboko, że dziś w nocy przeżywam tak wielki koszmar, że wydaje się on rzeczywisty.

Siedzę w kuchni na blacie, patrzę w gwiazdy i nasłuchuję z pokoju obok, bojąc się tego, co usłyszę. Boję się rzeczywistości, w której prawda jest taka, że...

Po prostu mnie wykorzystałeś.

Nie zniosłabym tego.

Mały ognik tlił się we mnie miesiącami. Płonął w sercu i zażył się, mając nadzieję, że kiedyś ponownie go odnajdziesz i oddasz mu swoje powietrze, aby mógł jaśnieć mocnej. Ty tymczasem go zgasiłeś. Doszczętnie.

Kolejna nieprzespana na zegarze godzina. Kolejne oddechy przepełnione żalem i zazdrością. Kolejne myśli, które rozrywają umysł na strzępy.

Czy naprawdę jestem taka głupia, że po tamtej chwili z tobą zapragnęłam mieć ich więcej?"