GÜLLÜ GELİN

13| DAĞ'LI

BEN GELDİMMMM, YEPİSYENİ BÖLÜMLEEEE 💜

SATIR ARASI YORUMLARINIZI, OYLARINIZI BEKLİYORUM. ÖPÜLDÜNÜZZZ 💅✨️✨️

**
Ve biliyordu, muhakkak karşılaşacaklardı tekrar. Bazı buluşmalar mahşere kalırdı, onların buluşması mahşere kalmıştı.

O güne dek bekleyecekti. Sabır ve sebat edecek, kara toprağında kızıl güller büyütecekti. 

Bedeni uyuşup gözleri iyiyden iyiye kapandığında etrafında olup bitenleri hiç duyamaz, düşünceleriyle konuşamaz oldu. Karanlık onu yutarken, dedenin dediği uzaklardan yankılandı.

Ölüm ömürlük mahkumiyetti artık, mahşereydi yarım kalmışlıklar...

Güllü, atın üzerinde kardeşi Mehmet'in beline kollarını sarmış, alnını sırtına dayamıştı. Gözyaşları ardı arkası kesilmeksizin akarken saatler önce olanları aklından çıkarmaya çalışıyordu.

Nasıl yapmıştı? Nasıl Halil'i vurabilmişti?

Üstelik anlamadan dinlemeden, kulaktan dolma duyduklarıyla... Mehmet ne demişti? Anam da babam da iyi... Peki niye yapmıştı Güllü? Neden sorgulamamıştı? Karşısına ilk o çıkmasaydı, Güllü annesine babasına yetişseydi bunlar olmayacaktı.

Peki ya şimdi? Halil'in gazabından kim kaçabilirdi ki?

Güllü öldürücü bir yara bırakmadığını biliyordu, en iyi ihtimalle birkaç hafta kolunu kullanamayacaktı sadece. Kurşun kalbe hizalanmış değildi, Güllü bu kadarını yapamamıştı.

Peki ya doktora yetişemediyseler?

Halil'in intikamı için peşine düşecekler miydi?

Güllü başını geri çekti, adrenalin henüz damarlarındaydı. At sarsak adımlarla yönsüz ilerliyor, Güllü kardeşinin onu saklama çabasını kabullenmiyordu.

"Evimize götür beni." Dedi sakince. "Tabii orda ne kaldıysa."

Mehmet itiraz etmekten sıkılmış, ablasının suçunu kabullendiğini görmüştü. Yine de pes etmek istemedi.

"İstanbul'a gideceksin aba."

Güllü kafasını salladı kardeşi görecekmiş gibi. "Kaçmayacağım. Ya eve ya jandarmaya!"

Mehmet ses etmedi. Arkalarından tek bir kurşun dahi atılmaması olacaklara gebeydi, Güllü kaçsa da kaçmasa da bu hikayede artık olaylara el koyan Mehmet olacaktı, olması gerektiği gibi. Bacılarını uzak tutacaktı.

At usulca köye girdiğinde dahi ikili tek kelime etmedi.

Güllü ağladı, Halil kanadı...

En sonunda, küller içinde kalmış evin önünde durdular. Güllü, ona doğru koşan babasının yardımıyla attan indi, sıkıca sarıldı. Öptü saçını başını, kokladı en taze kokusunu. Henüz olanlardan habersiz, is kokusunun sindiği eşyaları çıkarıyorlardı.

"Babam." Dedi sessizce ve fısıldadı kulağına. "Halil İbrahim'i vurdum."

Ramazan feri gitmesine rağmen dik durdu, kızını kollarının arasına daha çok aldı.

"Köylü duymasın." Deyiverdi bir çırpıda.

Güllü babasının kollarından çıktı, annesinin kollarına sığındı. Bilindik güven kokusunu is kokusu bile bastıramadı, kalbi korkuya gebeydi, huzur doğurdu sanki.