GÜN DÖNÜMÜ

0.3

Bölüm Şarkıları

#Eskitilmiş Yaz - Korkuyu al içimden

#Klergy - No rest for the wicked

Keyifli okumalar dilerim...

🕯️

BÖLÜM 3
1.KISIM

Kapkaranlık, toz bulutlarının içerisini bir sarmaşık gibi sardığı bir kafesin içindeydim.

Burası o kadar dardı ki ellerim ateşten yapılmışcasına sıcak olan demirlere istemesem bile temas ediyordu. Bacaklarımı karnıma bastırıp kollarımı etrafına sıkıca dolamıştım, gözlerim açık mıydı kapalı mıydı bunu anlayacak kadar kendimde değildim. Kalbim sebebini çözemediğim bir nedenden ötürü korkuyla atıyordu. Omuzlarımın gerisinden belime kadar uzanan saçlarım sanki boynuma tuğlalar bağlanmış gibi ağırlık yapıyor başımı geriye atmamı istiyordu. Gözlerim birden gelen ışık huzmesiyle acıdığında etrafımı görmek adına kirpiklerimin arasından baktım, olduğum kafesin etrafında teker teker insan siluetleri bir cızırdamanın ardından beliriyordu. Bir şamdandaki mumlar gibi beni sarıyorlardı.

Kulağıma aynı anda birden çok anlamsız sesin fısıltısı doluyordu, insanlar durmadan konuşuyordu. Başımı kollarımdan uzaklaştırıp oturduğum yerde dizlerimin üzerine geldim. Ayağa kalkmak istedim ama birisinin tüm hareketlerimi durduracak, yılların hala eskitemediği sesini duydum. 'Kımıldama.' diyordu kısık sesi. İçinde korku yoktu, sadece vahşi bir koruma arzusu vardı ve bunu iliklerime kadar hissedebiliyordum.'Ben sana çık diyene kadar sakın ortaya çıkma.'

Bu bir komut gibiydi, sesin sahibiyle küçüklüğümde oynadığımız bir oyundu. Sonra ayak seslerini daha net duymaya başlamıştım, kafesin demirleri uzun, ince mumlardan yapılmıştı ve şu an ben içindeyken durmadan eriyordu. Karanlıkta dans eden silüetlerden birisi kahkaha atmaya başladığında diğerleride ona eşlik ediyordu.

'Bir kızı daha mı varmış?' dedi kabuslarımdan sızan katillerden birine ait ses. Başım sesin geldiği yöne istemsizce döndü ama ellerimi kulaklarıma bastırdım, bir şey omzuma dokunarak bu hareketimi sanki onaylıyor gibi sıktı ve geri çekildi. Gitme, demek istedim boşluğa. Duymuyor musun sende sesleri, konuşulanları, ardındaki pis emelleri?.. Karanlık, kimsenin beni bulmaması için yeterli mi?

'Sadece bir kızı olduğunu sanıyordum.' diye ona karşılık verdi bir süre sonra başka, keyifli bir ses. Karanlıktaki varlıkları ruhumun üzerine uzanıp arsızca bana dokunmaya çalışıyordu. Titremelerim durmaksızın bedenimi sarsarken olduğum yerden zorla ayağa kalktım. Kafesimin eriyen mum demirlerinden canım yana yana sıyrılıp etrafımı bir halka halinde saran yüzleri silik o silüetlere baktım. 'Meğer herkesten saklıyormuş. Onu kendim gördüm, hepsinden daha güzel.' dedi yakınımda olan birine ait cızırtılı ses. Pis düşüncelerine sinen midemi alt üst eden bir kahkaha daha sardı zihnimi, çığlık atmak istedim.

"O kadar farklı ki, el değmemiş saf bir güzellik. Bir mücevher gibi, onu bu kadar saklamasına şaşmamalı." Yürümeye başladım bir ışık ya da çıkış yolu bulmak için, gitmem gerekiyordu buradan. Adımlarım gerisinde görünmez değil kanlı izler bırakıyordu ama kendimi her zaman olduğu gibi uyandırmaya çalışıyordum. Çünkü bunlar gerçek değildi, tozlu bir rafın en kenarında kalmış önemsiz bir deftere ait gerçeklerdi. Ben aralarından geçip giderken her birinin başı tek tek bana dönüyordu, eriyen mumların sıcaklığı tenimi yakıyor boğazıma nefeslerimi tıkıyordu. Bakışlar, hiçbir zaman sadece bakış olarak kalmazdı. Hepsi siyah kurumlu bir el olarak bileklerime, ayaklarıma, göğsüme, belime dolanıyordu.