"Sen o kapıdan çıkıp gittiğinde beni karanlığın içine ittin, Ackerman."
Aşk, size bir dünya inşa eder, sonrasında o dünyayı sizinle beraber bir enkaza çevirir...
Bir kadın girdi Levi Ackerman'ın karanlığa gömülmüş hayatına, kırılmış her şeyi tamir e...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı sözler yer edinmiştir hayatımızda, ağızdan çıktığı anda kazınmıştır zihnimizdeki tozlu sayfaların arasına. Ve zamanı geldiği an çıkar gözümüzün önüne, hatırlatır kendini.
Bir yaz akşamı Levi'ın söylediği ''Zamanın ne göstereceği belli olmaz Rayne. Gün gelecek belki benden nefret ediyor olacaksın ama ben senin için yine burada olacağım.'' sözü gibi. Bu yüzden buradaydı Rayne, çıkmaza girdiği bir gecenin daha sonunda çözümü Levi'da bulacak kadar çaresizdi çünkü. Ona bu güveni veren tek kişi kendi katilinden başkası değildi maalesef.
Sırtını dayadığı duvarın soğukluğunu kemiklerinde hissederken doğruldu. Ve çaresizlikle dolu gözlerini gelen adama dikti.
''Merhaba Ackerman.'' dedi bulduğu son güçle konuşurken.
Genç adamın kaşları çatıldı, genç kadının sesindeki rahatsız tınıdan bir sorun olduğunu anlamıştı. ''Sorun ne Rayne?'' diye sordu vücuduyla genç kadının önünü kapatırken. Rayne Levi'ın sorusunu görmezden gelerek dudakları arasındaki sigarayı alıp çöpe savurdu ardından önünde duran adama döndü ''Yürüyelim mi? Burası çok fazla alkol kokuyor.''
Genç adam gözleriyle onay verdikten sonra önden yürümeye başlayan kadını takip etti. Gözleri Rayne'i baştan aşağıya süzdü. Kan çanağı gözler, çoğunluğu hala nemli olan saçlar, yeni sarıldığı belli olan ve üzeri kanlı sağ elindeki sargı...
Ara sokaklardan çıkıp daha çok apartmanların olduğu bölgeye geldiklerinde bir kaldırıma attı kendini Rayne. Gelen son aramayı da meşgule alıp yanına oturan Levi'a döndü.
Gözleri onun çehresinde gezinirken yanağından aşağıya kaydı bir damla. Bundan beş sene önceki hallerini hatırladı, ikisinin de birbirlerinden başka kimseye sahip olmadıkları zaman canlandı gözünün önünde.
Ancak gerçeklerin farkına varıp kendi zamanına döndüğünde bir acı işledi yüreğine.
Levi sonunda konuşmaya karar verip ''İyi görünmüyorsun.'' dedi elini Rayne'in omzuna yerleştirirken. Söylemeyi planladığı onlarca cümlenin arasından seçebildiği ancak buydu. Rayne'in gözleri yere sabitlenmişti, ''Farkındayım.'' dedi dişlediği dudaklarını serbest bırakıp. Sesi titriyordu, saçları yüzünün yanlarına düşmüştü.
Kelimelerini toparlamakla geçirdiği dakikaların ardından çabaları sonuçsuz kaldığında, direkt olarak, evirip çevirmeden söylemeyi seçti. ''Robert'ın evinde bir yüzük buldum...'' diyerek başladı söze, başını kaldırıp gözlerini Levi'a çevirdi ''...Benim için alınan yüzüğü.''
Duyduğu cümle bir hançer misali saplanırken yüreğine bakışları donuklaştı. Robert ileri gitmekten geri durmayacağını söylerken ciddiydi...
Rayne'in mutlu olmasını istiyordu, yaşadığı acılardan sonra huzuru bulmasını istiyordu ancak bunu Robert'la yapması... Canını yakardı.
"Senden başka gidecek kimsem olmaması çok acınası..."dedi Rayne ellerini saçına daldırırken.
