Multimedya:Hanna ve Caleb
Eve geldiğimizde Alison ve Emily'in yüzlerinin bembeyaz olduğunu fark ettim.
Korkmuşlardı.
"Neler oluyor?" diye sordu Spencer.
"Andrew ölmemiş!" dedi Alison bağırarak.
Gerilmişlerdi.
"Çünkü o merdivenlerden yukarı çıktı." dedi Emily Alison'a yaklaşarak.
"O öldü kızlar." dedi Elena.
Spencer merdivenlerden yukarı çıktı.
"Spencer gitme. Buraya gel!" diye seslendim.
Spencer dinlemedi. Yukarı çıktı.
"Spencer?"
"Yukarıda kimse yok. Merak etmeyin." diye seslendi Spencer.
Ardından bir çığlık sesi geldi.
"Spenceeeerrrr!" diye feryat etti Alison.
"Her şey yolunda mı?" diye seslendi Emily.
Yukarıdan ses gelmedi.
Merdivenlerden çıkmak için bir araya geldik.
Her basamak çıkışımda içime daha çok korku yerleşiyor ve kalbim küt küt atıyordu. Bebeğin bundan olumsuz etkileneceğini düşündüm. Heyecanımı ve korkumu yenmek için nefes alışverişinde bulundum.
Yukarı çıktığımızda kimse yoktu.
Spencer bile.
"Spencer?" diye seslendi Emily.
Ama cevap yoktu.
O nerede?
İşler iyice karışıyordu.
O sırada giysi dolabından sesler gelmeye başladı.
Alison eline bir vazo aldı.
Elena da eline meyve tabağının yanındaki bıçağı aldı.
Spencer dolabın kapağını itti.
"Sen miydin? Korktuk ya." dedim bir oh çekerek.
"Neden çığlık attın ve neden seslendiğimizde cevap vermedin?" diye sordu Alison vazoyu yerine koyarak.
Elena da elindeki bıçağı yerine bıraktı.
Spencer cevap verdi. "Çünkü o buradaydı ve bende saklandım."
"Andrew mi?" diye sordum korkarak.
"Evet." dedi ve kafasını salladı.
"Kızlar sakinleşin. O öldü. Bu saçmalık." dedi Elena.
Spencer titriyordu. Konuşmaya başladı.
"Hayır o buradaydı. Onu gördüm."
"Hadi buradan gidelim." dedim usulca.
Korkuyordum.
Emily,Alison, Elena, ben ve Spencer odadan çıkacağımız sırada birisi benim omzumdan tuttu.
"Ben Andrew değilim."
Çığlık atmamak için kendimi zor tutuyordum.
Herkes dilleri tutulmuş ve şaşkın bir şekilde bize baktı.
"Peki ya sen kimsin?"
"Ben Andrew'in ikiz kardeşiyim. Adım Charles. Memnun oldum."
"Ne?" diye bağırdı Elena.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Unutulmaz Kalpler (Pretty Little Liars)
RomanceBir papatyayı topraktan kopardıktan sonra hafif bir mutluluk hissedersiniz. Oysa bu mutluluk oldukça uzun değildir. Çok güzel olan o papatya bir müddet sonra sararmış ve bükülmüştür. Yüzünüz düşer ve papatyayı yere atarsınız. Hayat aynen böyledir...
