hazel haze |taennie

0.1

06.10.2023

[][][][][]

Kim Jennie,

''Şu an neden güldüğünü sorabilir miyim acaba ben? Hayır yani, bana kalırsa gülünecek pek bir şey yok da...''

Karşımdaki sandalyede oturmuş olan ve kahkahaları yüzünden çok dikkat çeken en yakın arkadaşım Yuta, sorduğum soruyu duymamış gibi yaptı -ya da ciddi ciddi duymadı, emin değilim- ve eliyle ağzını kapatıp gülmesinin yüksek tonunu azalttı, daha doğrusu azaltmaya çalıştı. Hoş, bence pek başarılı olamamıştı çünkü yan masamızda oturan büyük ihtimalle ilk randevularına çıkmış olan flört çift, bizim masaya gözlerini devire devire bakıp sohbetlerine geri dönmüşlerdi.

Aman, kusura bakmayın sizin birbirinizi tanımak amaçlı sorduğunuz 'en sevdiğin çizgi film karakteri kim?' ayarındaki sorularınızı böldüğümüz için!

Hoş, şu an bu karşımdaki salak Yuta'nın kahkahalarını dinlemek yerine; dün gece sabah kadar konuştuğum, fena derecede hoşlandığım çocuğa en sevdiği çizgi film karakterini sormayı tercih ederdim de, neyse.

Ne flörtüm vardı benim, ne de çok çok hoşlandığım birisi.

''Yuta cidden salak salak gülme he,'' dedim ters ters. ''Kalkıp gideceğim şimdi, onu istiyorsun sen! Gülmesene çocuk!''

Yuta, artık son uyarımı çok ciddiye mi aldı nedir, anında gülmeyi kesti -gülmeyi kesti demem de kendisinin artık sesli kahkaha atmaması ve onun yerine içten içe burnundan gülmesiydi de neyse- boğazını temizledi ve aynı uslu bir çocuk gibi ellerini masada birleştirdi. Bu sefer onun bu hallerine ben güldüm.

Nakamoto Yuta, benim hem okuldan hem de çalıştığım yerden arakadaşımdı. Ne yalan söyleyeyim bende emeği çok ama çok büyüktü. Babam yüzünden zorunlu okuduğum işletme bölümünde kafayı kırmamam için -bu dediğimde ciddiydim bu arada. Kafamın çeyreğine bile girmeyen derslerden beni o kurtarıyordu.- yardımcı oluyordu ki, bunu yapması bile onu, benim en yakın arkadaşım yapmaya yetiyordu. Kaldı ki, Yuta, sadece okulda değil, çalışma alanlarında da bana yardımcı oluyordu. Şu an stajyer olarak çalışabildiğim dergiyi o bulmuş, işi o ayarlamıştı. Her ne kadar stajyer maaşı alsam da, kendimi mutlu hissettiğim işi yapmama yardımcı olduğu için ona minnettardım. Yuta'cığımın yaptıkları bunlarla sınırlı değildi! Bana bin bir zorlukla elektro gitar çalmayı öğretmiş, müzikle ilgili ne biliyorsa bana da anlatmıştı. Onun da babasından gizli çalıştığı barda arada sırada ben de söylerdim ve inanır mısınız, çok ama çok eğlenirdim.

''Tamam tamam kızma tatlım,'' dedi Yuta ve sipariş ettiği latte'sinden bir yudum aldı. ''Ama ne yapayım kızım, bela mıknatısı gibisin. Seni bir gece tek başına bırakıyorum, yemediğin halt kalmıyor. Eh, ben de buna gülüyorum...''

''Aman iyi halt ediyorsun he,'' dedim yine tersliğimden bir şey kaybetmeden. ''Kim bilir sana anlattıklarımın kaçını dinledin?''

Bir kahkaha daha atarken Yuta, ''Yemin ediyorum en son pencerenden atlayıp gizli gizli bizim yanımıza geldiğin zamanda kaldım,'' dedi ve beni bir kez daha sinir etti.

''Sağ ol ya, hiçbir yerde kalmamışsın, mal herif!'' diye söylendim ve söylediğim artık dumanı üstünde olmayan ılık kahveden bir yudum aldım. Hoş, yudum aldığım gibi yüzümü buruşturmuştum çünkü o kadar fazla konuşmuştum ki, kahvenin tadı tuzu kalmamıştı. ''Bak, bir kez daha anlatacağım sen de dikkatle dinleyeceksin, anlaştık mı?''