hazel haze |taennie

1.3

06.01.2024

[][][][]

Kim Jennie,

Sıcak bir ortam, başımı yaslandığım rahat beden, saçlarımı naif naif okşayan güzel eller, loş hava, ufak ufak utanmalar ve en önemlisi Taehyung ile aynı anda aldığımız ritmik, yavaş ve sessiz nefesler.

Açık konuşmak gerekirse başımı döndürmeye yetecek kadar fazla olan bu şeylerin, nasıl ilerlediği hakkında pek bir fikrim yoktu. Bedenim burada ama ruhum başka alemlerde durumunu birebir yaşamış gibiydim. Bu evden sinir küpü gibi şekilde çıkmışken, şimdi Taehyung'un göğsüne başımı koyup rahatlamam; anlatmaya müsait bir şeydi doğrusu. Askeriyeyi şunun başına yıkacağım nidaları atıyorken şimdi mevzu bahis kişinin dibimde olup bana yaklaşmasına izin vermem takdire şayan bir durumdu bana göre.

Bu hale gelmemizden tam on dakika önce, buz gibi esen rüzgarın altında Askeriyenin arka bahçesinde birbirimizin dudaklarının tadına bakıyorduk. Tamam, böyle söyleyince kulağa romantik geliyordu, öyleydi de zaten, ama arada tutku da vardı. Onunla olan ilk öpüşmemiz biraz anın tadının gereği kısa ve hızlı olsa da; ikinci öpücüğümüz, onu yakalarından tutup kendime çektiğim o ikinci güzel öpücük, pek de romantiklik barındırmıyordu. Daha çok tutku ve ikimizin birbirine olan çekim ön plandaydı. Taehyung'u yakalarından tutup kendime çektiğim sırada, zaten bu anı bekleyen Taehyung, ellerini belime sarmayı ihmal etmemişti. Sıkı sıkı belimi saran eller, havanın soğukluğunu bile unutturmuştu bana. Hele o bal tadındaki dudaklarını benim dudaklarımın üstünde dans ettirişi? Uzun ikini öpüşmemizden sonra dudaklarımın üstüne kondurduğu kelebek öpücüklerinden bahsetmiyorum bile. Ayaklarımı yerden kesmeye yetecek olan dokunuşlarını bedenimin en küçük noktasında, en küçük haliyle bile hissetmeye razıydım.

Askeriyenin arka bahçesi, bizim romantizmimize uygun bir mekan olmadığı için; Taehyung ile sözsüz bir anlaşma yaptık ve el ele tutuşarak, bakın tekrar ediyorum el ele tutuşarak, benim Taehyung'u görmek için geçip durduğum çitten geçip evime gelmiştik. Şu sıralar komplocu kategorisine koyduğum babam, geç olsa da Amerika sınırlarına geçiş yaptığı için ev fazla müsaitti. Eh, Taehyung da ben de bunu fırsat bilecek tiplerdik. Salonun koltuğuna geçip biraz da orada özlem giderince, ki bu özlem giderme; daha fazla öpücüğü, daha fazla teması ve daha fazla nefessiz kalmayı kapsıyordu, şimdiki sarılma pozisyonuna geçiş yapmıştık. Onun o büyük ve yapılı ellerinin saçlarımda dolanması, şimdilik en sevdiğim pozisyon olmuştu. Güvende hissediyorum kendimi, bir daha ayrılık olmayacak gibi hissediyordum; bütün sorunlarımın çözüldüğünü, artık mutlu olacağım kısma geçtiğimi hissediyordum. Bunu nasıl yaptığından bihaberdim ama sıkıntı değildi, şu an mutluydum ve bu yeterliydi.

Adama bak, iki cümleyi bir araya getiremeyen kızı şair yaptı burada. Yemin ediyorum en büyük bilmem ama çok ama çok büyük.

Eh, vardı sevgilimin öyle özellikleri...

Sevgilim...

Benim sevgilim...

Taehyung harbi harbi benim sevgilim miydi yani?

Bir dakika, bir dakika.

Sahiden biz sevgiliydik değil mi?

Yani... ona aşık olduğumu ilan etmiştim, öpüşmüştük, el ele tutuşmuştuk, şimdi kendi evimde sarmaş dolaş dip dibe oturuyoruz. Tüm bunlar sevgililik belirtileriydi değil mi?