Second Marriage with the Alliance Marshal (BL) Novel

Bölüm 104

Öfkeli bir alev vücudunu yakıyor, beş ana organına işkence ederken düşüncelerini karıştırıyordu.

Geçmişin anıları yavaş yavaş bugünün gerçekliğiyle örtüşüyordu.

Açık yaralar, fışkıran kan, hapsedilmek...

Xu Xinghe bulanık gözyaşlarının arasından adamın alaycı gülümsemesini ve kayıtsız gözlerini gördü.

Eskiden olduğu gibi.

Hatırladı.

İki yıl önceki o yaz başında, kendi bezlerini kararlılıkla kestikten sonra, o adamın pençelerinden gerçekten kaçamamıştı.

Yakalanmış ve hapsedilmişti ve o karanlık dönem başlamıştı...

Xu Xinghe gözlerini açtığında, görüşü saf beyaz tarafından kör edilmişti.

Sanki ensesinden bir et parçası koparılmış gibiydi ve en ufak bir hareket bile dayanılmaz bir acı veriyordu.

Kulağına yabancı bir adamın sesi geldi. "Bezeler tedavi edilmesi en zor olanlardır, bezelerinin çok özel olduğundan bahsetmiyorum bile. Hem tedavi cihazını hem de hızlı iyileştirici ilacı denedim ama temelde etkisizler. Yani, yavaş yavaş iyileşmesi için sadece kendi vücudunun iyileşmesine güvenebiliriz."

"Ne kadar sürer?"

"En az iki ya da üç hafta; tamamen iyileşmesi bir ay sürer."

"Ama usta o kadar bekleyemez."

"O zaman doğrudan gidin, gerisi şansa bağlı."

"Yara yeniden açılırsa..."

"Dikiş atabiliriz."

İkili arasındaki konuşma sırasında Xu Xinghe gözlerini açtı.

"Hey, uyanık mısın?" Beyaz önlüklü doktor gözlerini kısarak ona baktı, ardından elindeki aletlerle oynadı ve tüm vücudunu incelemeye başladı. "Kendini nasıl hissediyorsun?"

Doktor durumunu sormasına rağmen sesi düzdü. Gözleri de sanki satılık bir nesneyi değerlendirir gibi kayıtsızdı.

Xu Xinghe biraz şaşırdı. "Burası hastane mi?"

Boynunun arkasındaki ağrıya direnerek ayağa kalkmaya çalıştı ama kol ve bacaklarının hastane yatağına bağlı olduğunu ve hareket edemediğini fark etti.

Xu Xinghe dehşete kapıldı, gözlerini kaldırdı ve dehşet içinde doktora baktı.

"Tabii ki hayır." Doktor dudak büktü. "Laboratuvara hoş geldiniz. Umarım son omega'dan daha uzun yaşayabilirsin."

Xu Xinghe ancak o zaman üç beyaz duvarı ve tek bir cam penceresi olan bu tuhaf beyaz odanın bir hastaneden çok bir laboratuvara benzediğini fark etti.

Laboratuvarda saat yoktu ve dış dünya da görünmüyordu.

Xu Xinghe saatin kaç olduğunu, hangi yıl veya ay olduğunu bilmiyordu ve gece ve gündüz kavramına sahip değildi.

Çoğu zaman yatağa bağlıydı. Başlangıçta ne kadar çırpınırsa çırpınsın, kendini ne kadar hırpalarsa hırpalasın ya da yarasını ne kadar kötüleştirmeye çalışırsa çalışsın, doktor boş bir suratla içeri girip ona sakinleştirici veriyordu.

Sonra uykuya dalıyor ve uyandığında kendini aynı yerde, hangi gün olduğunu bilmeden buluyordu.

Bir ağız dolusu yemek yemeyi ya da bir ağız dolusu su içmeyi reddediyordu, bu yüzden doktor hayatını sürdürmek için sadece zorunlu seruma güvenebiliyordu.