Bozuk Saat.

Aydınlıklar Mevsimi.

Bu hayatta hep varolmuşluklarla varoluşlarla yaşadım.
Yeri geldi kendimi kandırdım yeri geldi oturup saatlerce ağladım.

Ve bugün.

Tam da bugün, bir farklılık yapmaya karar verdim.

İlk defa yüzümü sakındığım yeri geldi paramparça ettiğim o aynaya baktım ve tüm yokoluşluklarımı var etmek için saatlerce kendimi inceledim göz torbalarımı solan renkli gözlerimi ve kurumuş dudaklarıma bugün son kez baktım.

Çünkü artık benim için yeniden doğuş zamanıydı.

Ben aslında aynada ki ben değildim ben insanların beni sürükledikleri o kişiydim belki de bir hayal belki de bir kabustum bilmiyorum.

Kalbimin derinliklerinde hissettiğim o bir parça yaşam sevgisi ve inancı sayesinde ayaktaydım ben.

Yıllar sonra onu görecektim hayallerde baktığım gözlerine bir kaç gün belki de bir kaç saat sonra canlı canlı bakacaktım.

Ellerini tutmak için uzandım ve sıkıca tuttum her yer karanlıktı ama ellerinin sıcaklığı odayı alev aldıracak ve aydınlatacak kadar güçlüydü.

Bugün o uzun zamandır yazdığım insanları tüm suretleriyle görecektim.

Ama tek bir şey vardı onlar bugün benim taburcu olacağımı bilmiyorlardı aslı önce beni o aşık olduğum şehire sonra yıllardır bu hastane odamı bir çiçek bahçesine çeviren arkadaşım Zeliha'nın yanına götürecekti.

Şimdi merak ediyorsunuzdur.

Hayallerimde yazdığım şeylerin devamını.

Onun gibi düşünüp yazdığım Ömeri ve en çok da nasıl bu kadar şeyi bildiğimi.

Zamanla, her şeyi birlikte öğreneceğiz, öğreneceksiniz beni ve benim hayatımı.

Sevgiyle kalın kalbinizden sevgi ruhunuzdan ise naiflik eksik olmasın.

Vera Adel.