Bozuk Saat.

Soluk Ruhlu Duvarlar.

Kaçtığımız insanlar aslında biz miydik?
Yoksa onlar bizim kimseye göstermediğimiz göstermek istemediğimiz kötü yanlarımız mıydı?
Sorunun cevabı o kadar basit ki şuan okuduğunuz da bu ne saçmalıyor diyeceksiniz ama kalabalıkta bir ağaç altında oturup saatlerce izlediğiniz boşlukta arada gözünüze çarpan kuru yaprak dallarının her düşüşünde gözleriniz dolduğunda anlayacaksınız beni ve sorunun cevabını bulacaksınız.

Ömerin verayı yıllardır sevdiği beklediği kadar hastanedeydi vera ne ömeri gördü ne de hayran olduğu sesini duyabildi.

O da biliyordu böyle olmasının doğru olmadığını ama o da istemezdi böyle olmayı insanlar gibi saatlerce gezip eğlenmeyi tıpkı o hayalindeki gibi mor convers kombiniyle gezmek isterdi.

Ve yaptı da.

Ama sadece kafasını yastığa koyduğunda, ya da başını cama yaslayıp dışarıyı izlerken yapabildi.

O mecburdu bu hayatına, bugün çıktığını sanıyordu ama nerden bilebilirdi ki hapis edildiği odanın bu karanlık dünyadan daha güzel olduğunu.

Verayı ömerin aşkı bu hale getirdi sanmayın, veranın hayalinde yazdığı şeyler orada ki insanlar hepsi tamamen bir kurmacaydı sadece ruhunda sakladıkları gerçekti ve bu kişilerin kim olduklarını siz benden daha iyi biliyorsunuz eminim.

Gelelim esas konuya, bu kitabın konusuna geçmişte kaybettiği aşkını aradığını sandığınız o esmer çocuğun hikayesi değil bu kendiyle birlikte beraberinde mahvettigi insanların hikayesi bu ruhen kaybolan bizlerin hikayesi.

Gökyüzüne baktığında karanlığa inananların hikayesi, bizim hikayemiz hepimizin.

Gülmeyi seven ama bir o kadar da çekinen bizlerin hikayesi bu.

Kaybettiğimiz gülüşümüzü bulacağımız hikaye bu.

Her şey kalbimizce gönlümüzce olsun .

Diğer bölümlerde görüşmek üzere sevgiyle ve mavi gökyüzüyle kalın.🩵☁️