"Son sözlerinden sonra bir daha buraya adımını atmazsın sanmıştım."
"Senin için gelmedim küçük hanım." dedi Ricky, sigarasından bir nefes daha aldı. Hala ona bakmamakta ısrar ediyordu.
Dudaklarını birbirine bastırdı ve gözlerini devirdi, Clara. Artı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hayır!"
Nefes nefeseydi.
Yine aynı rüyayı görmüştü. Ricky'nin kolları arasında huzurla uzanırken kendini birden bir yolun ortasında buluyordu. Emily ile beraber. Karşıdan hızla bir araba üzerlerine doğru yaklaşıyordu ve nereden geldiğini anlayamadığı Ricky yalnızca Emily'i kurtarıyordu.
Tekrar tekrar.
O lanet olası arabanın altında kalmak, Ricky'nin onun yerine Emily'i seçmesini bilmekten daha kötü değildi.
Üzerindeki battaniyeyi kaldırarak yataktan kalktı. Üstü başı terden sırılsıklam olmuştu. Bir duş almalıydı. Kimseyi uyandırmamaya dikkat ederek banyoya girdi. Şimdilik Pheebs'in evinde kalıyordu. Gecenin bir yarısı kapısına dayanıp gidecek bir yeri olmadığını söylediğinde onunla birlikte kalabileceğini söylemişti. Ona ve babaannesine minnettardı.
Duşunu alıp kendine geldikten sonra tekrardan uyuyamamıştı. Olan biteni düşünmeden edemiyordu. İki hafta geçmişti üzerinden ama canı hala yanıyordu. Ricky'nin hayatındaki o adam olacağından o kadar emindi ki böyle bir durumun yaşanması onu çok şaşırtmıştı.
Ona az kalsın Emily'nin adıyla sesleneceği anı aklından çıkartamıyordu.
Her şey bir yana canını en çok yakan şey de bu olmuştu.
Giderken onu durdurmaya bile çalışmayışı Emily'i seçtiğini gösteriyordu. Tekrardan... Ricky Emily'i seçmişti, onu değil.
Hemen yanında titreyen telefonun ışığı karanlık odayı aydınlattı. Clara ekranın üzerinde yazan yazıyı okuduğunda kalbi hızlanmıştı.
Ricky arıyordu!
Ne kalmıştı ki söyleyeceği? Konuşmadan bile söyledikleri hala aklındayken ne kalmıştı dinleyeceği? Yine de... Sesini duymayı özlemişti. Aramayı cevapladı. Nefes alıp verişini duydu önce, sonra sesini.
"Clara?" Bir nefes alış. "Lütfen telefonu kapatmadan önce beni dinle." Bir nefes alış daha.
"Batırdım, biliyorum. Ben sadece... özür dilemek istiyorum. Seni durdurmam gerekiyordu ama bunu yapmadım ve çok pişmanım. Seni kaybetmek başıma gelen en kötü şeylerden biri. Sanki üzerime toprak atıyorlarmış ve nefessiz kalıyormuşum gibi. Artık nefessiz kalmak istemiyorum... Evimize geri dön."
"Hangi ev? Emily'le beraber yaşadığın ev mi?"
"Haklısın, yemin ederim baştan sona kadar haklısın. Sana kendimi affettireceğim, söz veriyorum."
Clara buna inanmayı o kadar çok isterdi ki...
"Gidişini izlediğim her saniyeden nefret ettim. Seni geri kazanacağım Clara. Ne olursa olsun, ne kadar zaman geçerse geçsin yeniden birlikte olacağız. Bana tekrardan gülümsediğini göreceğim. Çok sevdiğim o kızıl saçlarını savurduğunu göreceğim, Clara. Söz veriyorum."
